Het wereldberoemde Metropole Orkest repeteert in de Heuvellaan in Hilversum. Ze zijn bezig met het maken van hun nieuwe album, in samenwerking met Snarky Puppy. Het vorige album van het orkest, Olympians, won een Grammy in de categorie Best Large Jazz Ensemble Album. Ook met dit nieuwe album in de maak is het doel duidelijk: weer een Grammy.

Engelse Tonen
Wanneer je de Heuvellaan binnenkomt, heeft het orkest net pauze. Ze zitten verspreid over een eetzaal en de sfeer is gezellig. Het lijken gewone mensen, maar zonder dat je het weet, spelen ze in één van de bekendste orkesten ter wereld. De pauze van een half uur is voorbij en de muzikanten gaan op weg naar studio 3, een studio die speciaal voor het orkest is ingericht. De ruimte lijkt compact, zeker als je bedenkt dat het orkest uit zo’n 80 mensen bestaat. De zaal is omgeven door houten muren en een zwart plafond. Vooraan zitten de snaarinstrumenten, daarachter de blaasinstrumenten, en helemaal achteraan de slaginstrumenten.
Het orkest bestaat uit zowel jongere als oudere muzikanten. De jongeren zijn minder ontspannen; ze maken minder praatjes tussendoor en zijn enorm gefocust. Er is een strenge selectieprocedure om bij dit orkest te mogen spelen. De dirigent, Jules Buckley, een Britse componist en arrangeur, komt binnen. Hij legt uit wat de bedoeling is en knipt met zijn vingers op de maat. De geselecteerde instrumenten volgen zijn gebaren, en geleidelijk past hij het stuk aan. “A little bit more evil, guys,” zegt hij, en het orkest speelt een muziekstuk dat klinkt als het begin van een enge horrorfilm.
Muzikanten spreken wereldwijd dezelfde taal, de taal van muziek, die hen met elkaar verbindt. Je kunt je gemakkelijk inbeelden dat je in een concertzaal zit, je ogen sluit en je volledig laat meevoeren door de klanken. Dan stopt de muziek plotseling en hoor je de Engelse stem van Buckley die leden van het orkest tips geeft. Zo word je weer uit je verbeelding gehaald. Meneer Buckley spreekt uitsluitend Engels, dus alles wordt in deze taal gecommuniceerd. De half Nederlands/Engelse accenten van de leden van het orkest vallen af en toe op.

Meer dan Alleen een Orkest
Bij het volgende stuk klinkt het meer als jazz. “Alle muziekstijlen die voorbijkomen, daar kunnen wij wel mee werken,” zegt medewerker productie Floor Cloo. Van de scherpe klanken die je van een trompet hoort, tot de dromerige geluiden van een dwarsfluit. Veel leden van het orkest dragen oordoppen ter bescherming van hun oren. “Wij zijn eigenlijk het enige orkest dat bijna alle genres speelt. Zo staan wij de afgelopen zeven jaar al op ADE (Amsterdam Dance Event),” vertelt cellist Annie Tangberg.
Het orkest heeft om de anderhalf uur een pauze, wat wel verdiend is, aangezien het werk fysiek en mentaal zwaar is. “Wij zijn het laatste gesubsidieerde orkest in de BIS (BasisInfrastructuur), dus we moeten keihard werken voor ons voortbestaan,” aldus Floor Cloo. Soms raakt een lid van het orkest de tel kwijt, maar door het grote aantal muzikanten maakt dat vaak niet uit. Om in de juiste maat te blijven, zie je regelmatig voeten die op en neer bewegen in de maat. Het is een grappig gezicht: iedereen doet het onbewust, maar allemaal tegelijkertijd.

Laatste Loodjes
De aanpassingen aan het album gaan door, er wordt veel overlegd. Het is indrukwekkend hoeveel tijd er in het maken van een album gaat zitten. En dit is slechts één dag van het proces. Soms dwalen mensen af, maar er zijn een aantal dingen die ze goed bijhouden. Meneer Buckley is daar een voorbeeld van. Met opmerkingen als “Can you put a little ‘donk’ on it?” en “The funk is upon us” houdt hij de leden scherp. Hij is de perfecte combinatie van serieus en luchtig.
De gedachte om weer met Snarky Puppy samen te werken, maakt veel van de muzikanten enthousiast. “Het is zo’n enthousiaste groep die geweldig kan spelen. Ik heb echt veel zin in de aankomende samenwerking,” aldus cellist Annie Tangberg. Het is duidelijk dat het Metropole Orkest veel meer is dan een traditioneel orkest. Het is een levend, ademend en dynamisch collectief van muzikanten die zich voortdurend aanpassen aan de grenzen van de muziek. Terwijl ze zich voorbereiden op de laatste loodjes van dit album, blijkt één ding zeker: dit orkest is nooit bang om grenzen te verleggen.

Marie-Hèlene Jeronimus was aanwezig bij deze uitzonderlijke repetitie. Zij spreekt hier met Floor Cloo over de uitdagingen van het het maken van het album en met Gideon Nelissen over de repetities.