Afgelopen dinsdag 22 oktober verzorgde de Amsterdamse Meezingbende een gezellige en muzikale middag bij het Leger des Heils. De verjaardagendag die deze middag al gepland stond, werd nog vergezeld door de drie bandleden van de Meezingbende. De Meezingbende is een Amsterdams trio die Hollandse meezingavonden organiseert in café het Monumentje, in de Jordaan en afgelopen dinsdag mochten samen komen zingen in het Leger des Heils van Hilversum.
Eenmaal binnen in het pand van het Leger des Heils lijkt het op het eerste oog erg rustig, maar al snel klinken verder in de gang de stemmen van de Meezingbende die uit volle borst Pikketanussie meezingen. Van links naar rechts in de niet al te grote aula van het Leger des Heils vormen Ton zittend achter zijn keyboard, Manfred staand achter zijn contrabas en Chris staand met zijn gitaar, het podium voor de achttien mensen in het publiek zittend op de in rijen opgestelde stoelen. Naast het mooie stemgeluid van de muzikanten klinken de luidkeelse en af en toe wat valse tonen van het publiek in de aula, maar dat is precies waar de meezingbende voor staat: “Kun je niet zingen zing dan mee”, luidt het motto van de bende.
Chris Teunissen, oprichter van de Meezingbende, gekleed in een bijpassend zwart jasje met instrumenten erop, vertelt over het idee van de Meezingbende. “We willen dat mensen het Nederlands lied van alle tijden leren kennen”, vertelt Chris. “Mensen kunnen ervan genieten, ze leren teksten begrijpen, ze vinden er troost in of kunnen daar woede van krijgen of ironie en onze passie is om dat te zien gebeuren bij de mensen door het zingen”, vertelt Chris met een stralend gezicht. Om deze emoties te weeg te brengen bij het publiek heeft de meezingbende sinds kort weer een nieuw boek. “Het is alweer het zevende boek en ieder boek gaat vijf jaar mee, zodat we met verschillende generaties meegaan”, vertelt Chris.
Het evenement is georganiseerd door Bes Mutsaerts. Bes is cultuurcoach bij het festival Wonderfeel dat een driedaags buitenfestival is voor klassieke muziek. “Ik zorg dat het festival ook beschikbaar wordt voor mensen die het niet kunnen betalen of mensen die niet zo snel in aanraking komen met cultuur en daarom zoek ik plekken, zoals het Leger des Heils, zodat die mensen alsnog kunnen genieten van de muziek”, legt Bes uit. “Dat de Meezingbende hier is hebben wij ook aangeboden gekregen door de stichting Wonderfeel, want zoiets is voor het Leger des Heils onbetaalbaar”, voegt medewerkster Silvia van het Leger des Heils daar aan toe. De aanwezigheid van de Meezingbende is dus voor de aanwezigen in de aula geen wekelijkse activiteit en dat is maar al te goed te horen als ‘Oh Oh Den Haag’ luid door de zaal klinkt.
Tegen het einde van het optreden komt een man met zijn zoon binnenlopen. Hij ziet er ietwat vermoeid en zwak uit en geeft vervolgens bij medewerkster Silvia aan dat hij een ziekte heeft en daarom niet zoveel tijd met zijn zoon kan spenderen. Met een trillende stem vraagt de man of hij de laatste tien minuten nog even de aula mag betreden om met zijn zoontje te kunnen genieten van het Nederlandse lied. Het zoontje doet de deur open van de aula en hij krijgt een brede glimlach van Chris, die ziet dat ook voor de laatste tien minuten mensen nog langskomen om mee te zingen. Om de dag af te sluiten vraagt Chris aan de kleine jongen welk liedje hij graag wil zingen. “Twee motte!”, roept de jongen zonder enige twijfel alsof hij van tevoren al wist dat het nummer erin zou staan. “Er wonen twee Motte in mijn ouwe jas”, klinkt nog een keer uit volle borst door de aula met een hogere kinderstem er doorheen.
