Angela de Vogel (61) is al vanaf elf jarige leeftijd mantelzorger voor haar ouders. Sinds twee jaar is ze organisator van het mantelzorg café, waar de groep mantelzorgers die maandelijks langs komt groeit. Daar wordt elke maand een activiteit georganiseerd om ontspanning te bieden aan mantelzorgers. Dat ze deze mensen met haar initiatief kan helpen, geeft haar een goed gevoel.
‘Ik vind het heel leuk om mensen een gezellige en leuke avond te bieden. Er zijn veel mensen voor wie de mantelzorg ontzettend zwaar is. Dit vind ik vreselijk. Daarom is het zo belangrijk dat het mantelzorg café een maandelijkse avond is voor echte ontspanning. Het is elke laatste donderdag van de maand en er zijn behoorlijk wat mensen die echt vrij maken voor deze avond. Naast het organiseren van de activiteiten, ben ik ook aanwezig tijdens de bijeenkomsten. Regelmatig voer ik dan een gesprek met mantelzorgers en worden ze daardoor een stapje verder geholpen. Ik organiseer veel verschillende activiteiten, van een lezing over het weer tot een knutsel avond. Zo blijft het leuk. Het is fijn dat ik mensen op deze manier kan helpen.
Zelf ben ik al erg lang mantelzorger. Het zorgen voor mijn ouders begon ongeveer toen ik 11 jaar oud was. Toen ik 10 was, gingen mijn ouders uit elkaar. Mijn moeder is een vrouw die niet zo slim is. Daarnaast werd mijn moeder kleingehouden door mijn vader, ze mocht niet veel. Ze heeft zich dus niet kunnen ontwikkelen. Hierdoor kon ze voor ons simpele dingen als met de bus reizen niet. Dit heb ik haar, net als vele andere dingen, moeten leren. De rollen waren dus eigenlijk omgedraaid. Ik was het moederfiguur en hier heb ik mijn moeder in mee moeten nemen. Mijn vader was in die tijd uit beeld. Deze situatie heeft heel veel invloed gehad op mijn leven. Als kind merkte ik nooit zo goed dat mijn thuissituatie niet normaal was. Je groeit zo op en weet niet beter. Toen ik ouder werd en bij vriendinnetjes thuiskwam zag ik wel dat het daar anders ging. Hun moeders waren veel zelfstandiger en hadden meer een moederrol dan mijn moeder. Toen ik ouder werd moest ik ook weleens afzeggen om mee uit te gaan. Dit vond ik dan zielig voor mijn moeder, die zat dan weer alleen. Dat is dan wel eens lastig, maar daar probeerde ik niet te veel bij stil te staan. Ik moest gewoon voor mijn ouders zorgen. Dat doe je gewoon. Hierdoor realiseerde ik me dus wel dat mijn situatie niet gebruikelijk was.
Nu hebben mijn ouders last van ouderdomsklachten, ze zijn allebei zesentachtig. Ook snappen ze de nieuwe technologie niet goed. Daarom help ik ze met verschillende dingen, vooral regelwerk waaronder internetbankieren. Daar gaat best wat tijd in zitten, daarom heeft de mantelzorg voor mijn ouders nu ook nog invloed op mijn leven. Mijn kinderen wonen al zelfstandig, maar gaan ook vaak langs opa en oma. Dat is natuurlijk heel fijn.
Dat je dingen doet voor mensen die iets niet of niet meer kunnen is heel normaal. Echter wanneer de zorg zo veel tijd gaat vragen dat je privéleven in de knel komt, je bijvoorbeeld je baan moet opzeggen, dan vind ik dat dat niet zou moeten kunnen. Het is gewoon erg schrijnend. Door mijn eigen ervaring merk ik dat ik de mensen goed begrijp. Hierdoor denk ik dat ik ze beter kan helpen.
Er zijn veel mensen die zich niet realiseren dat ze mantelzorger zijn. Denk aan ouders met een gehandicapt kind. Die voelen zich ouder, geen mantelzorger. Toch kan deze zorg ook erg zwaar zijn. Ik hoop in de toekomst meer mensen te bereiken en ze deze avond aan te bieden. Iedere mantelzorger verdient ontspanning.’
