Het aantal woninginbraken in Houten is de afgelopen maanden flink gestegen. Voor veel inwoners blijft criminaliteit iets wat ze alleen op het nieuws zien, maar voor Romy Oppelaar (27) werd het bittere realiteit. Haar huis werd midden in de nacht opengebroken terwijl ze lag te slapen. De impact? Die voelt ze nog elke dag.

“Ik werd wakker van een vreemd geluid. Het klonk alsof er iets tegen de grond viel, ergens beneden. In eerste instantie dacht ik dat de kat iets omver had gegooid, maar toen hoorde ik gefluister en gestommel. Mijn hart sloeg over. Er was iemand in mijn huis. Even bevroor ik. Wat moest ik doen? Mijn telefoon lag op mijn nachtkastje, maar ik durfde niet te bewegen. Stel dat ze me hoorden? Ik besloot mijn adem in te houden en te luisteren. Voetstappen, de deur van de woonkamer die openging, laden die werden opengetrokken. Ze waren echt binnen.

Ik wist niet of ik moest blijven liggen of me ergens moest verstoppen. Uiteindelijk kroop ik langzaam uit bed en sloot ik me op in de badkamer. Daar belde ik de politie. Mijn handen trilden zo erg dat ik bijna het verkeerde nummer intoetste. De telefonist bleef rustig, vroeg me of ik veilig was en zei dat er een auto onderweg was. Minuten leken uren. Ik hoorde hoe ze door mijn spullen gingen. Kasten die open en dicht werden gesmeten, iets wat glas leek dat brak. De adrenaline gierde door mijn lichaam.

En toen was het stil. Ik durfde niet meteen te bewegen. Had ik het me verbeeld? Waren ze weg? Pas toen ik sirenes hoorde, durfde ik de deur open te doen. Mijn benen voelden als lood toen ik naar beneden liep. Mijn huis… het zag eruit alsof er een bom was afgegaan. Lades overhoop, kussens van de bank op de grond, een gebroken vaas. Mijn tas, waar mijn portemonnee en sleutels in zaten, was verdwenen. Net als mijn laptop en wat sieraden. De achterdeur stond wagenwijd open. De agenten waren vriendelijk, maar ik zag het in hun ogen: dit was de zoveelste inbraak deze maand.

De dagen erna leefde ik in een roes. Slapen lukte niet meer. Elke kraak of schaduw liet mijn hart racen. Ik voelde me niet meer veilig in mijn eigen huis. Overdag ging het, dan was er afleiding. Maar zodra het donker werd, sloeg de paniek toe. Ik betrapte mezelf erop dat ik de deur meerdere keren controleerde voor ik naar bed ging. Dat ik elk geluidje checkte. Ik woon hier al 3 jaar en had me nog nooit zo onveilig gevoeld.

Het ergste? Het besef dat ze niet eens zoveel hebben meegenomen. Een paar spullen, wat geld. Maar ze hebben iets veel waardevollers gestolen: mijn gevoel van veiligheid. Mijn huis was altijd mijn veilige plek, de plek waar ik me geborgen voelde. Nu voelde het als een open doelwit. En het ergste is dat ik niet de enige ben. Mijn buren zijn ook slachtoffer geworden. De politie zegt dat het aantal inbraken in Houten omhoog is geschoten. Dat ze ermee bezig zijn, maar dat ze niet overal tegelijk kunnen zijn. Dat begrijp ik. Maar het lost mijn angst niet op.

Ik heb nu camera’s opgehangen en extra sloten laten plaatsen. Toch voelt het als dweilen met de kraan open. Als iemand echt binnen wil komen, doen ze dat toch wel. De gedachte dat vreemden in mijn huis waren terwijl ik sliep, is wat me nog steeds wakker houdt. “Dat gevoel raak je niet zomaar kwijt.”