HOUTEN- Leen van Put heeft al sinds zijn tienerjaren interesse in fotografie. Op zijn 55ste heeft hij het roer omgegooid en heeft hij zijn baan opgezegd en is hij werkelijk fotograaf geworden. Inmiddels heeft hij al heel wat jaren ervaringen opgedaan op het gebied van fotografie. Als het aan hem ligt is hij nog lang niet klaar met fotograferen en heeft hij nog allerlei plannen voor in de toekomst.
Al sinds ik tiener ben heb ik interesse in fotografie, ik had een oom die fotograaf was en hij had een doka. Een doka is een donkere kamer waarin je je eigen foto’s kan ontwikkelen. En ik vond dat toen zo leuk dat ik dat zelf als tiener ben gaan doen. En zo is het balletje gaan rollen. Toch ben ik tot mijn 55ste ICT’er geweest en pas toen heb ik de afslag naar fotografie gemaakt. In mijn vrije tijd fotografeerde ik al veel maar op een gegeven moment heb ik een fotovakopleiding van 3 jaar gedaan, en dat vond ik toen zo interessant dat ik mijn baan heb opgezegd. En nu fotografeer ik deeltijd, de ene helft van de week fotografeer ik en de andere helft van mijn week doe ik anderen leuke dingen. Ik heb zelfs mijn pensioen naar voren geschoven.
Momenteel fotografeer ik veel voor bedrijven, dus dan fotografeer ik hoe ze aan het vergaderen zijn of maak ik portretten van werknemers. En wat ik zo leuk vind aan fotograaf zijn is dat je op allerlei plekken komt waar je normaal gesproken niet snel zou zijn en je mag toeschouwend zijn. Iedere keer krijg ik nieuwe dingen voor mijn lens. Ik fotografeer voor commerciële bedrijven en dan is het gewoon wat de klant wil maar anders is fotografie voor mij ook een vorm van expressie en om te proberen vast te leggen wat ik mooi vind. Ik ben echt een mensenmens. Ik vind het interessant hoe mensen zijn, wat ze doen en omdat vervolgens vast te leggen. Ik vind ontmoetingen interessant. Ik word geïnspireerd door het doen en laten van mensen. Bij een-op-een portretten probeer ik iemand zo echt mogelijk vast te leggen, tot in de kern van hoe diegene werkelijk is. Ik heb namelijk soms, en zeker bij meisjes, dat ze zich heel cool voor doen terwijl ze zo waarschijnlijk niet echt zijn. En daar kan ik niet goed tegen. Daarom probeer ik bij zulke shoots hun diepste kern te laten zien op de foto.
Mijn mooiste foto ooit gemaakt weet ik nog heel goed. Ik woon aan een park, het was aan het schemeren toen het begon te sneeuwen. Door het park loopt een pad en het park begon steeds witter te worden. Vervolgens heb ik daar mijn studiolampen gezet. En toen dacht ik, nou moet er iemand over het pad lopen zodat ik die kan uitlichten en de rest donker is. En toen gebeurde iets heel toevalligs, plots liep daar een vrouw (in de winter) met een regenboog paraplu en een rode tas. Toen zei ik; mevrouw je komt als een engeltje uit de hemel vallen en toen heb ik haar gefotografeerd. Het was perfecte timing.
In de toekomst wil ik meer out of the box gaan fotograferen. Ik wil met heel felle lichten en kleuren gaan werken. Ook de achtergrond wil ik expressiever en wil ik mensen fotograferen die wat excentrieker zijn. Ik heb dus nog genoeg plannen voor de toekomst.
