Houten – Mieke Franken is glaskunstenaar en werkt vanuit haar atelier in Het Kunsthuis in Houten. Waar eerdere wegen stranden in stress of gezondheidsproblemen, vond ze in glasbewerking een vorm die zowel ruimte gaf als richting. Het is voor haar een manier om rust te vinden, te experimenteren en in contact te blijven met zichzelf en haar omgeving. ‘Creativiteit is daar wel een heel goed middel voor. Ik zeg altijd het gaat van m’n hoofd in m’n handen.’
‘Na vele wegen te hebben bewandeld en met verschillende creatieve technieken te hebben geëxperimenteerd, heb ik mijn passie gevonden in het werken met glas. Het begon in 2018 met een workshop glas-in-lood. Daarna zat ik jaren op mijn zolderkamer te priegelen met Tiffany en glas-in-lood, tot ik begin 2022 een atelierplek kreeg in Het Kunsthuis. Dat betekende ruimte voor een oven, en daarmee begon voor mij echt het avontuur van glasfusing. Een techniek waarbij je glas laat samensmelten in allerlei vormen: van sieraden tot schalen en andere kunstobjecten. Glas laat je eindeloos ontdekken. Ik ben altijd aan het experimenteren: met poeders, met lagen, met pâte de verre, brandschilderen of glasstapelingen. Soms ben ik niet tevreden, dan laat ik iets een tijd liggen. En opeens zie ik dan wat het moet worden. Dat is het mooie aan glas, het blijft in beweging, zelfs als het stilstaat.
Die manier van werken past bij mij. Chaos in mijn hoofd wordt overzicht als ik met mijn handen bezig ben. Creativiteit houdt me gezond. Tijdens corona, toen we nergens heen mochten, had ik ineens tijd. Dat was het moment waarop ik mijn technieken heb verdiept. In die stille maanden is veel ontstaan. En toen ik mijn eigen ruimte kreeg in Het Kunsthuis, ging er een wereld open. Ik kon mijn spullen laten liggen, had de vrijheid om te maken wat ik wilde. En langzaam begonnen mensen me te herkennen. ‘Jij bent toch van Frenkies?’ zeggen ze dan. En dat voelt goed.
In mei en juni heb ik een expositie in het gemeentehuis van Houten. Dat betekent veel voor me. Mijn werk mag gezien worden, het is nu niet langer alleen iets voor mezelf. Soms verkoop ik iets, soms ruil ik. Zoals die keer in Italië, bij mijn neef die een agriturismo runt. Hij wilde een glas-in-loodraam bij de entree van zijn restaurant. Ik heb materiaal meegenomen en ben daar die week aan de slag gegaan met verschillende kleuren en soorten glas. Het raam werd een knipoog naar mozzarella, tomaat en basilicum in de vorm van georganiseerde chaos.
Hoewel ik dat raam graag heb gemaakt, werk ik liever niet in opdracht. Mijn kunstwerken ontstaan vanuit een proces dat tijd vraagt. Werken onder druk vind ik niet fijn. Ik werk daarom het liefst alleen. Geen workshops voor groepen, dat kost me te veel energie. Maar één op één iets moois maken met iemand die echt iets wil dát doe ik graag. Zoals laatst, toen ik het as van een overleden hond verwerkte in een glazen Ajax-logo. Zoiets raakt me. Dan krijgt glas betekenis. Dan is het niet alleen kunst, maar ook troost. En dát is waar ik het voor doe. Uiteindelijk gaat het mij niet om perfectie, maar om verbinding. Met het materiaal, met mezelf, en soms met een ander.’
