LEIDSCHE RIJN – Daphne Drost (67) vond na haar pensioen een nieuwe passie: toneelspelen bij theatergroep De Hangouderen. Na een leven lang werken in de zorg en het onderwijs, ontdekte ze een nieuwe kant van zichzelf op het podium.
Van theatersport naar De Hangouderen
‘Tweeënhalf jaar geleden kreeg ik een hartspierziekte. Dat was heftig. Ik moest het rustiger aan doen en werken ging nauwelijks meer. Maar stilzitten? Dat past niet bij mij! Dus ben ik op zoek gegaan naar nieuwe dingen om te doen. Zo kwam ik onder andere bij theatergroep De Hangouderen terecht.
Toneelspelen was niet helemaal nieuw voor me. Toen ik een jaar of veertig was, heb ik theatersport gedaan. Dat vond ik leuk, maar soms ook lastig. Improviseren gaat me gemakkelijk af; dit ben ik gewend in het onderwijs. In een groep is dat toch anders, want je moet op elkaar inspelen.
Na anderhalf jaar stopte ik met theatersport, maar het bleef enorm kriebelen. In mijn lessen bracht ik het theater gewoon mee. Leerlingen zeiden zelfs: ‘’Uw lessen voelen alsof ik naar cabaret ga.’’
Vlak voordat ik met pensioen ging, zag ik een advertentie voor een voorstelling van De Hangouderen. Ik besloot te gaan kijken en de voorstelling was geweldig! Na afloop dronk ik wat met een paar spelers en vroeg ik voorzichtig of ze nog nieuwe mensen zochten. ‘’Oh ja hoor,’’ zeiden ze, ‘’tegen de tijd dat je met pensioen gaat.’’ Maar ik besloot eerder met werken te stoppen. Ik nam meteen contact op, mocht komen kijken en het klikte meteen!
Voorstellingen met een boodschap
Het bijzondere aan onze groep is dat we allemaal ouderen zijn. Onze voorstellingen gaan over thema’s die relevant zijn voor deze levensfase. De Hangouderen spelen nooit bestaande stukken. Dit jaar voeren we de voorstelling Volgende Halte op.
Het stuk gaat over een vrouw die met pensioen gaat en denkt: niemand ziet me meer staan en niemand vindt me nog leuk. Ze gaat op een bankje bij een bushalte zitten en ontmoet verschillende mensen. We hopen het publiek aan het denken te zetten, maar ook een leuke avond te bezorgen. Onze stukken duren een uur zonder pauze en daarna drinken we samen koffie en praten we na met het publiek.
Ouderen saai? Allesbehalve!
Zelf dacht ik vroeger altijd dat oude mensen saai waren. Ik werkte met jonge collega’s in de zorg en het onderwijs. Maar nu ik omringd ben door leeftijdsgenoten, heb ik ontdekt hoeveel leuke, inspirerende mensen er zijn.
Mijn sociale leven is enorm uitgebreid. Ik ben actief in de toneelgroep, het taalcafé, geef rekenles, sport twee keer per week en soms doe ik mee aan gespreksgroepen. Bij de toneelgroep en het taalcafé voel ik me het meest verbonden, al is dit wel op heel verschillende manieren. In de toneelgroep inspireren we elkaar en brengen we elkaar op ideeën.
Een bijzondere band met taal
Het taalcafé is anders: daar zitten veel vluchtelingen. Soms willen ze na afloop, als we samen gelezen en geoefend hebben, nog even met me praten. Zo help ik een vrouw uit Afghanistan met rekenen. Vrouwen mogen daar bijna niets. Niet alleen nu, maar ook jaren geleden was dat al zo. Ze is slim, maar schaamt zich hier in Nederland, omdat ze weinig rekenkennis heeft. Ik vind het mooi dat ik mensen op deze manier kan helpen.
De magie van het toneel
Terug naar De Hangouderen. Op het podium speel ik vier rollen, waarvan twee als een echt kreng. Dat vinden niet alle spelers leuk om te doen, maar ik geniet ervan. Mijn medespelers waren verbaasd: ‘’Daphne, ik wist niet dat jij zo’n kreng kon spelen!’’ Dat is juist het mooie aan toneel: je ontdekt kanten van jezelf die je niet kende.
Voor wie twijfelt om zich ergens bij aan te sluiten, zeg ik: Er zijn meer mensen die spijt hebben van wat ze níét hebben gedaan, dan van wat ze wel geprobeerd hebben. Dus doe het gewoon!’
