LEIDSCHE RIJN – Iedereen is bezig met het laatste nieuws en de spannendste verhalen van de dag. Maar wat als je de tijd neemt om een verhaal over een gewoon mens te lezen? Daar is Tim de Hullu mee bezig, de levens van de bewoners van de wijk door te vertellen aan de rest van de gemeenschap. Hij is een journalist en een biograaf die graag de levensverhalen van anderen belicht. Hij staat bekend om zijn rubrieken bij het AD Utrecht Nieuwsblad en zijn rubriek bij het Leidsche Rijn Magazine (LRM).

‘In groep 8 zei mijn basisschoolleraar al dat ik goed kon schrijven en dat ik daarom journalist moest worden. Dat heb ik toen heel letterlijk genomen, omdat ik het verder ook niet wist’, vertelt Tim. ‘Toen ben ik met de hbo-opleiding Journalistiek in Zwolle begonnen. Alleen heb ik dan een beroepskeuzetest gedaan en daaruit bleek juist dat ik beter teksten kon schrijven of communicatie kon gaan doen, omdat journalistiek dan iets te gejaagd zou zijn voor mij als persoon’, voegt hij toe. ‘Maar ik was heel eigenwijs, dus ik ben gewoon journalistiek gaan doen. Uiteindelijk ben ik toch ook een biograaf geworden’, lacht hij. Hij is altijd al beter geweest in diepte-interviews schrijven en naar mensen luisteren. Het harde nieuws pakken was nooit zijn ding, net zoals bij zijn medestudenten. Toen hij als student bij De Twentsche Courant Tubantia stage liep, heeft hij een juf geïnterviewd die 35 jaar in dienst was op een Montessorischool. Hij had een klein stuk geschreven, maar hij vond haar drijfveren in haar werk heel interessant. De juf was heel blij met haar interview: ‘Ik kreeg heel veel complimenten van die vrouw. Ik had haar precies getypeerd zoals ze is’.

Tim heeft deze kant van de journalistiek nooit eerder als specialisme omarmd. Pas in 2011 kreeg hij van het AD de rubriek ‘Van Wieg tot Graf’, waar hij de verhalen van overleden bewoners uit de regio Utrecht samen met hun nabestaanden vertelt. Het ging niet altijd soepel voor de journalist: ‘Ik wilde heel graag een mooi verhaal over een overleden persoon maken, en wat ik terugkreeg was mijn tekst vol met rode pennenstrepen’, lacht hij. ‘Het was even een leerschool.’

Met deze rubriek werd hij op een bepaald pad gezet, maar hij twijfelde toch nog over wie hij als journalist is. Hij wist niet wat hij uit zijn carrière wilde halen en dat maakte hem heel verdrietig, totdat hij besefte dat levensverhalen toch het beste bij hem pasten. In 2016 is hij als biograaf begonnen. Een jaar later kreeg hij, van de vrouw van de Utrechtse worstelaar Nol Kooijmans, de opdracht om een biografie over hem te schrijven. Hij heeft nooit omgekeken.

‘Ik vind mensen en hun verhalen gewoon heel boeiend. Ik krijg er energie van en het past bij mij. Ik zie mezelf namelijk als een goede luisteraar’, vertelt hij. ‘Maar misschien straal ik een bepaald soort energie uit of zo. Mensen voelen zich al snel op hun gemak bij mij. Dat werkt wel meer in mijn voordeel.’ Biografieën schrijven is niet het enige dat hij doet. Hij heeft ook zijn eigen rubriek ‘Levenslessen’ in het LRM, waarin hij onlangs een verhaal schreef over Loise Stell en haar bijzondere hobby: vulva castings maken. Hij ontmoette haar op het Pleinotheek in RAUM, waar hij als vrijwilliger werkt. Hij geeft toe dat hij dit vrijwilligerswerk niet doet met als doel om verhalen uit de wijk te halen. ‘Ik vind het ook gewoon leuk om even lekker over andere dingen te praten en met mijn handen in de grond bezig te zijn. De verbinding die je voelt vind ik ook leuk, want het is gewoon mooi om iets voor de buurt te doen.’

In 2023 had hij samen met fotograaf Krystel Woods de expositie ‘Trots op thuis’ gemaakt, waar hij in acht grote doeken vertelt ‘wat maakt dat je je ergens thuis voelt.’ Hij heeft ook een serie ‘Waargebeurd Utrecht’ in het brouwerij Roodnoot, waar hij op het podium waargebeurde verhalen vertelt.

‘Ik vind mijn verhalen gewoon op intuïtie, ik kom ze overal tegen’, vertelt hij. ‘Als iemand buiten de lijntjes kleurt, kan je er gewoon van uitgaan dat die een interessant verhaal heeft.’ Hij is ook al drie maanden bezig met zijn nieuwe rubriek bij het AD ‘Op de huid’, waar hij ingaat op de verhalen achter de tatoeages van Utrechtse bewoners. ‘Het is één pagina groot met een diepte-interview over de aanleiding van de tattoo die daarachter zit. Ik spreek dus op straat soms mensen aan waarvan ik denk dat ze vast een goed verhaal hebben’, legt hij uit.

Voor Tim draait de journalistiek niet om de nieuwste verhalen of de hardste feiten, maar om het bijzondere van de normale mens. Of het nu in de vorm van een biografie, een rubriek of een podiumverhaal is, weet hij hoe hij een persoon het best aan het publiek kan overdragen.