Op de vrijdagen 18 en 25 oktober, en zondagen 20 en 27 oktober, vindt een vertraag-wandeling plaats van 9.00 uur tot en met 10.30 uur in het Máximapark in Utrecht Leidsche Rijn. De wandeling wordt georganiseerd door natuurcoach Marije Bergstra. Een vertraag-wandeling houdt in dat je letterlijk vertraagd gaat wandelen, op deze manier kun je volgens Bergstra beter je omgeving waarnemen en tot rust komen.

Een rustige start in de mistige ochtend

De wandeling start bij de ingang van restaurant Anafora dat zich in het park bevindt. Het is mistig en de lucht is grijs. Af en toe dwarrelen bladeren van bomen naar beneden en op het gras ligt dauw. Bergstra staat naast het restaurant de mensen op te wachten en vertelt wat er gaat gebeuren tijdens de wandeling. Ze vertelt dat ze gaan beginnen met een meditatieve wandeling, daarna worden er oefeningen gedaan met de zintuigen in de natuur, en als afsluiting wordt er een kopje thee gedronken met iets lekkers. 

De kracht van vertraging

Bergstra organiseert de wandeling om mensen even letterlijk in de vertraging te brengen. Het alledaagse leven kan soms stressvol en druk zijn, vertelt ze: ‘hoe langzamer je loopt, hoe meer je kunt waarnemen’. Volgens haar zorgt de vertraging van het wandelen ervoor dat je veel meer hoort, ziet en voelt. Bergstra heeft begin dit jaar de opleiding Natuurcoaching afgerond. Daar deed zij zelf veel vertraag-wandelingen die zij erg fijn vond. Ze merkte dat veel mensen behoefte hadden aan deze wandeling en koos er toen voor om zelf dit soort wandelingen te organiseren.

Een meditatieve start

De groep begint met een stukje lopen, ieder in zijn eigen tempo. Iedereen loopt ergens anders. De een loopt helemaal voorop en de ander juist weer achteraan. Bergstra vraagt iedereen even stil te staan en zich te concentreren op hoe hun lichaam aanvoelt. ‘Mijn lichaam voelt stijf’, vertelt Isa Hiemstra die mee doet aan de wandeling. Na besproken te hebben hoe iedereen zich voelt, begint de meditatieve wandeling. Bergstra begint op een langzaam tempo te lopen en iedereen volgt. Ze vraagt de deelnemers om de aandacht volledig te richten op ‘één lichaamsdeel’. Ze begint bij de voeten. Daarna gaat ze door naar de onderbenen, schenen, knieën, handen, buik, rug, borstkas en hoofd. Nadat ze alle lichaamsdelen langs is gelopen, vraagt ze aan de groep wat zij ervan vonden. Hiemstra vertelde dat ze het lastig vond om geconcentreerd te blijven maar dat het haar ergens ook ontspanning gaf. 

Zintuigen

Nu is het tijd om de zintuigen langs te gaan, Bergstra begint met reuk. Om optimaal de natuur te kunnen ruiken loopt de groep naar een klein stukje dicht bos, hier is de geur sterker. Het ruikt fris, zeker nu het mistig is. Na de bladeren, bomen en het bos te hebben geroken, gaat Bergstra door naar het gevoel. ‘Pak tijdens het lopen iets op en voel eraan’, zegt Bergstra, ‘voelt het hoe je dacht dat het zou voelen, of voel je iets heel anders?’. Iedereen pakt iets anders: de een pakt een blaadje van de grond en de ander een takje. ‘Het voelt ruw en zandig’, vertelt Hiemstra, die een takje beet heeft. Daarna is het zintuig ‘horen’ aan de beurt. Veel vogeltjes maken geluid en af en toe hoor je een auto langsrijden. Bergstra vertelt dat ze last heeft van het geluid van de auto’s: ‘Ik word er erg door afgeleid’ vertelt ze. Hiemstra daarentegen hoorde de auto in eerste instantie niet. Iedereen hoort iets anders en iedereen is ergens anders op gefocust. Bergstra loopt door naar een bloementuin. De bloemen hebben verschillende kleuren: blauw, groen, paars, noem maar op. ‘Kies een bloem uit en ga even goed kijken wat je ziet’, zegt Bergstra. Hiemstra kiest een paarse bloem uit waar ze aandachtig naar kijkt. Tot slot wordt het zintuig ‘smaak’ behandeld. ‘Wie het aandurft kan een blaadje proeven’, zegt Bergstra. Hiemstra durft dat wel aan en trekt een blaadje van de boom. Na een paar keer te hebben gebeten, vertelt ze wat zij proeft: ‘Het smaakt een beetje als sla’, vertelt ze. Na alle zintuigen langs te hebben gelopen, laat de groep bladeren los in de vijver. De blaadjes staan symbool voor iets dat ze willen loslaten. Ze drijven weg in de verte. 

Met een kopje thee, wat nootjes en een stukje chocola, vertelt Hiemstra wat ze van de wandeling vond. Ze vertelt dat ze soms stress kan ervaren en dat ze zich door deze wandeling iets ontspannender voelt. ‘Ik heb het gevoel dat ik veel meer natuur zag dan voorheen’, vertelt Hiemstra. Ze had voorafgaand aan de wandeling niet verwacht dat er daadwerkelijk langzamer gelopen zou worden. ‘Ik vond dat in het begin zo raar voelen’, vertelt ze, ‘maar uiteindelijk wende ik eraan en vond ik het heel leuk’. Daarnaast kan ze zeggen dat ze zich minder stijf voelt na de wandeling. Ze zou de wandeling  aanraden aan mensen die veel stress ervaren. De laatste persoon drinkt zijn kopje thee leeg en samen kijken ze nog even naar het water, waar hun blaadjes langzaam door het water dansen.

Audio reportage van de wandeling: