Elk jaar, op de tweede zondag van december, is het WereldLichtjesdag. Precies om 19.00 uur plaatselijke tijd steken mensen overal ter wereld kaarsen aan ter nagedachtenis aan overleden kinderen. Johannes Verheijden is voorzitter en gastheer tijdens de ceremonie van Stichting WereldLichtjesdag Leidsche Rijn. Met de ceremonie wordt er stil gestaan bij het gemis van de kinderen en alle emoties die daarbij komen kijken. Samen met een grote groep vrijwilligers zet Johannes zich in voor de stichting en maken zij de bijzondere herdenking elk jaar weer mogelijk.
Hoe bent u bekend geworden met WereldLichtjesdag?
‘Ik was coördinator van het netwerk Integrale Kindzorg. Dat is een netwerk dat zich bezighoudt met organisaties en zzp’ers binnen de kinderpalliatieve zorg. Op die manier kwam ik in contact met Ilja Geensen, zij is rouw en verlies begeleidster en de oprichter van de Stichting WereldLichtjesdag Leidsche Rijn. Eerst kende ik het nog helemaal niet, maar via haar ben ik er dus bekend mee geworden. Ik vond het een erg mooi initiatief en dat vind ik nog steeds.’
Wat hopen jullie te bereiken met de stichting?
‘De ceremonie is aan de ene kant heel helend, maar aan de andere kant is het ook verdrietig. Maar de mensen hoeven niks uit te leggen, want ze zitten allemaal in dezelfde boot. We proberen te erkennen dat het verdriet en het missen er mag zijn. Maar ook dat het leven doorgaat, want het is maar een uurtje elk jaar. Sommige mensen komen al elf jaar, van wie het kind bijvoorbeeld al 40 jaar geleden is overleden. Anderen komen voor de eerste keer, omdat hun kind tijdens de zwangerschap is gestorven. Het loopt heel erg uiteen en dat is wel bijzonder altijd.’
Heeft u door de jaren heen de belangstelling voor de ceremonie zien toenemen?
‘Het is elk jaar wel een beetje hetzelfde, maar we merken dat het dit jaar wat minder druk is. Het ligt vaak ook wel aan het weer en wanneer WereldLichtjesdag valt. Een paar jaar terug hebben we de ceremonie in het Máximapark gehouden en toen zat je echt in de regen en in de kou bij elkaar. De saamhorigheid was wel net zo groot, alleen op een gegeven moment wilden we dat niet meer. We zijn toen naar een andere locatie gegaan. We hadden geluk dat we toen in de kerk terecht konden. Nu zijn we niet meer zo afhankelijk van het weer.’
Wat maakt WereldLichtjesdag voor u zo belangrijk?
‘Wat ik heel erg mooi vind is dat WereldLichtjesdag met de tijd mee reist. Het begint ergens in Nieuw-Zeeland en dan gaat het alle tijdzones af. Je hebt een soort denkbeeldig licht dat in 24 uur over de hele wereld gaat. Het komt van allemaal mensen die het zelfde hebben meegemaakt. Ongeacht wanneer, waarom of hoelang. De erkenning daarvan en het samen zijn, dat vind ik belangrijk.’
Wat is één van de mooiste momenten die u is bijgebleven?
‘Twee jaar geleden heb ik aan de zaal gevraagd om de kinderen in gedachte er even bij te halen. Kijk de persoon die het dichtst bij je zit aan, geef elkaar de hand en noem dan de naam van het kind. Ik merkte dat mensen het heel spannend vonden om de naam van het kind hardop te zeggen. Het gaf een soort verbondenheid onderling en dat was heel erg mooi. Iedereen komt daar in eerste instantie voor zichzelf, maar op dat moment kwam echt het besef naar voren dat we in een zaal zitten waar iedereen voor dezelfde reden is. Zo kwamen mensen ook gemakkelijker met elkaar in contact en dat is wat de mensen bindt. Dat vond ik wel heel speciaal.’
