Joel Aarts werkt sinds een jaar in theater de KOM als jongerenprogrammamaker. Hij wil de kloof tussen het theater, het kunstencentrum en jongeren dichten door verschillende trajecten op te zetten. Hij wil jongeren helpen met het gaan van niks naar professionaliteit.

‘Een jaar geleden ben ik hier komen werken. Wat mij het meest aansprak, was dat je weet dat iemand een bepaalde interesse heeft. Het is prachtig om te zien hoe snel sommige jongeren dingen oppakken. Je raakt sommige jongeren echt, en dat vind ik mooi.

Ik ben deels aangenomen om een nieuwe muziekstudio binnen de KOM op te zetten. Dit sluit aan bij het traject ‘Van Straat tot Spotify’. Jongeren weten eerst weinig af van muziek, en aan het eind van het traject weten ze hoe ze muziek moeten produceren. De studio opent begin maart en is in eerste instantie bedoeld voor jongeren binnen ons traject. Hij is verbonden met de aangrenzende ruimtes waar muziekinstrumenten staan, zoals gitaren of een drumstel. Hierdoor wordt het opnemen van muziek gemakkelijker. Er is ook ruimte voor jongeren die dingen willen leren, bijvoorbeeld een nieuw instrument bespelen. Dit is mogelijk doordat er verschillende professionals in de KOM aanwezig zijn.

Muziek en kunst creëren heeft mij altijd aangesproken. Ik heb zelf een muziekstudio in Zuilen en ben daar als jongere ooit binnengekomen. Sinds ik hier werk, heb ik twee grote projecten opgezet. Een muziekproject en een podcastproject. Zo’n project ontstaat pas als er vraag naar is. Zonder vraag is er geen project. Zo was er altijd veel vraag naar een podcasttraject, maar dat werd nooit aangeboden. Nu podcasts zo populair zijn, begon het te borrelen bij jongeren. Ze wilde er zelf wat mee gaan doen. Zo ontstond het traject ‘Meer Dan’, wat inhoudt dat je meer bent dan je denkt. Om jongeren vrijheid te geven, hebben we bewust geen vaste opnamestudio voor de podcasts. Zo kunnen ze zelf kiezen waar ze hun podcast willen opnemen. Een vaste ruimte vind ik beperkend.

Jongeren zijn juist opzoek naar vrijheid. Cultuur geeft dat aan ze, daarom spreekt het hen zo aan. Programma’s slaan dan ook vaak goed aan, maar de consistentie blijft soms lastig. Door regelmatig af te spreken, blijven jongeren terugkomen en bouwen we een sterke band op. Voordat iemand een programma instapt, doorloopt diegene verschillende stappen richting een professionele aanpak. We passen het traject aan op het niveau en tempo van de jongere. Iedereen haalt uiteindelijk het eindstation, alleen de weg ernaartoe is voor de een langer dan voor de ander.

Als er veel vraag is naar een traject, vliegen we soms een professional in. Dat geeft jongeren meer diepgang en een bredere uitleg. De jongeren die zich hierin vastbijten, willen ook echt alles weten.

Cultuur zou een grotere plek moeten krijgen in het dagelijks leven. Mensen zitten vast in werk en schermen. Je brein staat continu aan en krijgt geen pauze voor creativiteit. Het is spiritueel goed om even los te komen van apparatuur, om je brein de tijd te geven creatief te zijn. Er moet meer ruimte komen voor cultuur, al is het maar een uurtje per dag. Iets wat je prikkelt, je even levend laat voelen en de tijd doet vergeten. Als je de tijd vergeet, dan is het goed.’