Op 8 maart vond in Bibliotheek IJsselstein de Living Library plaats, een evenement waarbij bezoekers in gesprek gingen met ‘levende boeken’. Dit zijn mensen die hun persoonlijke verhalen delen om vooroordelen te doorbreken en meer begrip te creëren voor verschillende ervaringen en levens. Een van deze levende boeken was Marijke (41), die vertelde over haar leven als slechtziende en hoe haar blindengeleidehond Mels haar daarbij helpt.
Marijke woont inmiddels vijf jaar in Houten, maar haar reis begon in Middelburg, Zeeland. Ze heeft een erfelijke oogaandoening genaamd Retinitis Pigmentosa (RP). “Retina is je netvlies en pigmentosa betekent vlekken”, legt ze uit. “Er ontstaan vlekken op mijn netvlies en ik kan niet door die vlekken heen kijken, alleen erlangs. Omdat die vlekken steeds groter worden, wordt mijn gezichtsveld kleiner. Diepte inschatten is moeilijk en in het donker zie ik bijna niets. ”
Blindengeleidehond Mels
Sinds 1 oktober 2024 heeft Marijke haar derde blindengeleidehond, Mels. Voor Marijke is het verschil tussen een taststok en een blindengeleidehond enorm. “Met een stok moet ik zelf zoeken waar de paaltjes en de liften zijn. Met Mels hoef ik alleen maar te zeggen ‘zoek de lift’ en dan loopt hij ernaartoe.” Een blindengeleidehond doorloopt een intensieve training voordat hij klaar is om iemand als Marijke te helpen. “Het is bijzonder hoe goed Mels getraind is”, zegt ze. “Hij weet precies wanneer hij moet stoppen en welke obstakels hij moet vermijden.” Vooral in drukke omgevingen zoals stations maakt dat haar leven een stuk makkelijker.
“Mijn geleidehond geeft mij stabiliteit, mobiliteit en vertrouwen”
Mels is meer dan een praktische hulp, hij biedt haar ook emotionele steun. “Ik ben een gevoelig type en soms wat onrustig in mijn hoofd. Mels voelt dat aan en geeft me dan sociale steun. Hij ligt nu heel rustig naast me, dat komt doordat hij merkt dat ik ook rustig ben. Als ik me niet helemaal lekker in mijn vel voel, kan ik lekker naast hem zitten en met hem knuffelen. Het is echt een levend dier. Dat maakt een groot verschil.” Marijke merkte pas echt hoeveel een geleidehond voor haar betekent toen ze een jaar zonder zat. “Toen besefte ik hoe groot het verschil was. Ik was een stuk vrolijker en stabieler met een hond.”
Wat ze ook bijzonder vindt, is hoe haar lichaam zich heeft aangepast aan haar verminderd zicht. “Omdat ik steeds minder zie, doe ik steeds meer op gehoor, geheugen en gevoel. Mijn intuïtie is heel sterk geworden. Dat vind ik heel interessant.” Ze geeft meteen een voorbeeld: “Je zei net goedemiddag tegen me en ik wist meteen aan welke kant ik moest lopen om bij jou aan tafel te kunnen zitten”, vertelt ze.
“Ja, ik ben slechtziend, maar dat is maar een klein stukje van wie ik ben. Ik ben veel meer dan dat.”
Vooroordelen
Een belangrijk thema in de Living Library is het doorbreken van vooroordelen. Marijke merkt dat veel mensen niet goed weten hoe ze met iemand met een visuele beperking moeten omgaan. “Sommigen vinden het spannend en weten niet wat ze moeten zeggen. Of ze denken dat mensen zoals ik zielig zijn. Ja, ik ben slechtziend, maar ik moet ermee dealen. Het is een klein stukje van wie ik ben. Ik ben veel meer dan dat.” Ze wil graag de beeldvorming over mensen met een beperking veranderen. “Ik ben een open boek en deel graag hoe het is om slechtziend te zijn. Ik wil dat mensen zien dat ik een normaal leven heb.” Op haar werk merken mensen vaak niet eens dat ze slechtziend is. “Ik werk in de klantenservice en als ik aan de telefoon zit, hebben mensen geen idee dat ik een beperking heb. Dat vind ik wel grappig.”
Met Mels aan haar zijde blijft Marijke genieten van het leven. “Ik ga gewoon op het terras zitten als ik daar zin in heb. Mijn vrienden vergeten soms dat ik slechtziend ben, en dat zie ik als een compliment.” Door haar deelname aan de Living Library hoopt Marijke meer begrip te creëren voor mensen met een visuele beperking.
