Op 18 april vindt er een jamavond plaats in De Partner in Nieuwegein, waar muzikanten uit heel Nederland samenkomen om in verschillende bands muziek te maken. Het concept is bedacht door Nico van Walderveen, een gepassioneerde muzikant die van jongs af aan een liefde voor rockmuziek heeft. Nu hij recent met pensioen is, besteedt Nico zijn vrije tijd voornamelijk aan muziek.
‘Ik ben de een-na-jongste van zeven kinderen. In de eerste helft van de jaren zestig kochten mijn oudere broers en zussen plaatjes en dergelijke. Al vanaf mijn zevende kwam ik daarmee in aanraking. Het ging vooral om popmuziek, zoals The Monkees en Tom Jones. In de tweede helft van de jaren zestig ontstond de bluesrock. Ik was toen twaalf, zat aan het begin van mijn puberteit en begon mijn eigen interesses te ontwikkelen. Zo maakte ik kennis met muziek van onder anderen Eric Clapton, Led Zeppelin en Deep Purple – en die muziek raakte een snaar bij mij. Sindsdien ben ik tot op de dag van vandaag nog steeds fan van rockmuziek.
Twintig jaar lang had ik een kleine muziekstudio in mijn huis. Inmiddels heb ik die verplaatst naar Cultuurcentrum De Partner – een plek voor podiumkunsten waar muzikanten uit heel Nederland naartoe komen. Bij De Partner ben ik vrijwilliger én de bedenker van de jamavonden. Op de ochtend van zo’n avond ben ik al druk in de weer met het opbouwen van het podium en het klaarzetten van de instrumenten. Zodra de avond begint, neem ik de rol van gastheer op me en sta ik meestal achter de mengtafel om het geluid te regelen.
Ook ben ik momenteel op verschillende manieren actief bezig met muziek maken. Zo speel ik gitaar in een Rolling Stones-coverband. Ik ben bij deze band gegaan omdat ik met die muziek ben opgegroeid. We repeteren wekelijks, gewoon omdat we het leuk vinden, en gemiddeld treden we één à twee keer per maand op. De ene keer spelen we in een kleine kroeg, voor zo’n dertig man, de andere keer staan we op een festival. Afgelopen zomer speelden we bijvoorbeeld buiten bij Fort Jutphaas, voor een publiek van 250 mensen. Dat verschil in publiek maakt eigenlijk niet zo veel uit, want in beide gevallen proberen we als band iets moois neer te zetten. We hebben als band plezier met elkaar, en ik probeer dat gevoel over te brengen op het publiek – en meestal lukt dat ook.
Daarnaast val ik regelmatig in bij twee bands wanneer ze een extra gitarist nodig hebben. Ook begeleid ik een zangeres, dit doe ik zowel akoestisch als elektrisch. Ze heeft een sterke zangstem, maar is nog bezig haar timing terug te vinden. Ik help haar hierbij.
Door actief met muziek bezig te zijn en die ook zelf te maken, word ik blij. En als het goed is, doe ik daar niet alleen mezelf een plezier mee, maar ook anderen. Dat geeft me een voldaan gevoel. Ik hoop dat ik dit nog jarenlang kan blijven doen. Als ik bijvoorbeeld kijk naar The Rolling Stones, die inmiddels allemaal rond de tachtig zijn, hoop ik dat ik, als ik die leeftijd mag bereiken, nog steeds een beetje over het podium kan springen.’
