IJSSELSTEIN – Daniëlle Schep schildert al sinds haar negentiende. Haar schilderstijl heeft zich door de jaren heen ontwikkeld en nu maakt ze niet-realistische portretten waarmee ze een boodschap wil overbrengen. Ze typeert haar stijl als vreemd, speels en authentiek. Dit sluit aan bij het thema van haar expositie ‘Mijn wereld’, die tot 31 mei in de bibliotheek van IJsselstein te zien is.
De overgebleven lege kamer in het huis waar Daniëlle woont, heeft ze omgetoverd tot haar atelier. Wanneer ze schildert, sluit ze zich hier het liefst de hele dag op. Ze zit dan op haar stoffen, groene stoeltje aan het witte bureau, waarop een kleine schildersezel staat. Er liggen kwasten, potjes verf en een verfpalet verspreid om haar heen. Niet eens een geluidje van haar telefoon of de deurbel is te horen, want die zet ze bewust uit. Alles om niet gestoord te worden en zich volledig op haar schilderij te kunnen richten.
Voordat Daniëlle begint met schilderen, heeft ze meestal al nagedacht over de boodschap die ze met het portret wil overbrengen. ‘De boodschap kan iets zijn wat me bezighoudt, of een periode uit mijn leven. Dat maakt het portret voor mijn gevoel interessant’, zegt ze.
Meestal begint ze met het aanbrengen van een gekleurde ondergrond op het doek, met behulp van een verfroller. Daarna schetst ze met houtskool de eerste lijnen van het portret. Vervolgens vult ze haar schets in met allerlei kleuren en materialen. Ze gebruikt van alles: van theezakjes, kralen en kant tot opgedroogde verfrandjes aan verftubedoppen en stukjes verpakkingsmateriaal. Ze doet dit omdat ze het leuk vindt om te experimenteren in haar schilderijen. ‘Experimenteren noem ik ook wel spelen. Naarmate mensen ouder worden, raken ze het spelen kwijt, en dat is eigenlijk heel jammer. Spelen brengt je weer in terug naar het kind zijn, en het kind in jezelf’, vertelt Daniëlle.
Soms is een schilderij in één dag af, maar het kan net zo goed weken duren. Dan zet ze het gewoon even weg, om er later met een frisse blik weer mee verder te gaan. Toen ze een jaar of twintig was, heeft ze een schilderij van Salvador Dalí nageschilderd. Ze had toen om de twee weken les, maar thuis schilderde ze nauwelijks. Uiteindelijk heeft ze er een jaar over gedaan om het schilderij af te maken. Je ziet dat ze in de loop van de tijd steeds fijner is gaan schilderen.
Het is moeilijk uit te leggen wanneer een schilderij echt af is, vertelt Danielle. Het is meer een gevoel van ‘nu is het genoeg’. Soms denkt ze dat het klaar is, maar dan pakt ze het na een tijdje toch weer op. ‘Ik had een groot oog geschilderd en een jaar later begon ik daar nog allemaal dingen in te tekenen. Soms denk ik dus dat het af is, maar dan komt er ineens een nieuw idee en ga ik daarmee verder. Het kan bij mij alle kanten op. Ik ben ook gewoon een beetje chaotisch’, zegt ze lachend.
Met haar kunst wilt ze overbrengen, dat ze het belangrijk vind dat iedereen gewoon lekker zijn eigen ding doet, want er is geen goed of fout. Lange tijd dacht ze dat niemand haar werk mooi zou vinden, maar dat is veranderd. Ze vindt het nu vooral leuk om te doen, en ze wil anderen laten zien welke boodschap er achter haar werk zit.
