NIEUWEGEIN – Hoewel verpleegkundigen niet altijd op de voorgrond staan, zijn zij een onmisbare schakel in het voorkomen van zorg gerelateerde schade. De International Council of Nurses (ICN) heeft daarom de Dag van de Verpleging in het leven geroepen, die ieder jaar op 12 mei plaatsvindt. Femme van Lavieren is student verpleegkunde in Utrecht en loopt al van kinds af aan mee in het vak van de verpleging.
Deze dag wordt ieder jaar op 12 mei gevierd, omdat dit de geboortedag is van Florence Nightingale, de ‘grondlegster van de moderne verpleging’. Verpleegkunde is een vak dat in de maatschappij vaak als minder wordt gezien, terwijl veel mensen het belang ervan onderschatten. Binnen de opleiding verpleegkunde leert Femme hoe ze het beste kan zorgen voor patiënten met uiteenlopende problemen. Ze werkt al drie jaar met veel plezier in de ouderenzorg. Daar houdt ze ouderen gezelschap, verzorgt ze wie dat nodig heeft, en ziet ze soms het leven langzaam uit haar patiënten verdwijnen.
Hoe ben je de verpleging ingerold?
‘Ik ben ermee opgegroeid. Mijn ouders hebben een particuliere woonzorgvoorziening naast ons huis, en daar was ik als kind al vaak te vinden. In die praktijk verzorgen mijn ouders ouderen die niet meer zelfstandig kunnen wonen. Ik ben dus altijd al omringd geweest door verpleegkundigen, en door naar mijn ouders te kijken wist ik: ik wil ook verpleegkundige worden. Daarom ben ik na de middelbare school gestart met de opleiding verpleegkunde.’
Wat maakt verpleegkunde voor jou zo’n mooi beroep?
Femme denkt even na en glimlacht. ‘Ik vind het heel bijzonder om mensen te kunnen helpen die zichzelf niet meer kunnen helpen. Ook de kleine dingen, zoals een gesprekje voeren of samen een kopje koffie drinken, maken een groot verschil. Die kleine momenten maken mijn patiënten blij, en dat maakt mij ook gelukkig. Ik vind ouderen bovendien erg bijzonder, want ze hebben vaak zulke mooie verhalen over vroeger.’
Wat is voor jou het meest uitdagende aspect van het werk?
‘Soms zijn patiënten het niet eens met je manier van werken, en kunnen ze boos of zelfs agressief reageren. Gelukkig is dat nog nooit persoonlijk tegen mij gericht geweest. Als dat gebeurt, probeer ik hen op hun gedrag te wijzen. In een extreem geval loop ik even weg, in de hoop dat de patiënt kan afkoelen.’
Femme zucht. ‘Wat helaas ook weleens voorkomt, is dat patiënten seksueel getinte opmerkingen maken. Daar voel ik me altijd erg ongemakkelijk bij. Vooral in zulke situaties kies ik ervoor om weg te lopen, hopend dat de patiënt spijt krijgt van zijn opmerking. Ook wanneer mensen veel verdriet hebben, probeer ik hen te troosten. Maar ik merk dat ik dat nog wel lastig vind.’
Wat hoop je nog te bereiken na je studie verpleegkunde?
‘Ik wil sowieso verder studeren, bijvoorbeeld in de richting van psychologie of pedagogiek. Nu werk ik veel met ouderen, maar later hoop ik juist met kinderen en jongeren aan de slag te gaan. Ik vind kinderen heel bijzonder in hun manier van denken en doen, en ik zou daar graag meer over leren. Over het algemeen zijn kinderen ook ontzettend lief — daar kan ik echt van smelten.’
