Dit is een reportage die in gaat op de vraag waar zijn die democraten nou?

Terwijl miljoenen Amerikanen massaal protesteren tegen het beleid van president Trump, blijft het opvallend stil vanuit de politieke oppositie. De Democratische Partij lijkt stuurloos, het Congres verlamd. In een land dat worstelt met polarisatie en autoritaire tendensen, rijst de vraag: wie neemt het nog op tegen Trump – en waar blijft de tegenmacht?

Miljoenen Amerikanen trokken afgelopen week de straat op om te protesteren tegen het beleid van president Trump. Van Hawaï tot Washington lieten burgers massaal van zich horen. Toch blijft het opmerkelijk stil in het hart van de Amerikaanse politiek. De Democratische Partij, ooit dé tegenkracht tegen het Trumpisme, lijkt verlamd. Geen duidelijke koers, geen nieuwe leiders en geen luid weerwoord. Wat is er aan de hand met de oppositie in de Verenigde Staten?

De huidige politieke stilte valt op, zeker in het licht van Trumps strategie. Die is gericht op het verdelen van de bevolking, het zaaien van angst en het onderdrukken van kritiek. In het Congres houden Republikeinen zich opvallend gedeisd – uit angst voor electorale repercussies of simpelweg uit overtuiging. Maar ook Democratische stemmen blijven grotendeels uit. Waar is het ideologische tegengeluid gebleven?

Een deel van de verklaring zit in de zoektocht naar richting. Sinds de verkiezingsnederlaag is de Democratische Partij verdeeld over de vraag waar ze zich op moet richten: het beschermen van democratische instituties, het tegengaan van economisch onrecht of het herstellen van vertrouwen in overheid en rechtsstaat? Zonder duidelijke boodschap is het lastig mobiliseren. En zolang er geen nieuwe, aansprekende leiders opstaan, blijft het stil.

Toch betekent die stilte niet dat er geen tegenstand is. In heel het land ontstaan lokale initiatieven, kleine protestbewegingen en burgeracties. In dorpen en steden verenigen mensen zich in collectief verzet. Ze spreken zich uit tegen autoritaire neigingen, vrezen voor de afbraak van fundamentele waarden en eisen verandering. Het zijn stemmen die niet altijd in de nationale media doordringen, maar wel degelijk invloed hebben.

Wat deze situatie blootlegt, is een democratisch vacuüm. De formele structuren van oppositie werken niet meer zoals ze bedoeld zijn. Waar het Congres en de grote partijen tekortschieten, nemen burgers het voortouw. Dat is enerzijds hoopvol – er leeft iets – maar ook zorgwekkend. Want een functionerende democratie heeft meer nodig dan protest: ze heeft een geloofwaardige tegenmacht nodig binnen het systeem zelf.

De grote vraag is hoe lang die stilte in Washington nog voortduurt. En wie uiteindelijk het leiderschap durft te pakken dat nodig is om het politieke evenwicht in de VS te herstellen.