Op het Griftland College in Bergen rinkelt om 15:10 de schoolbel. Nola loopt het bloedverziekend hete lokaal van Engels uit. Haar klasgenoten zijn al klaar met de schooldag, maar Nola niet. Zij heeft nog een afspraak met de decaan van de havo, mevrouw Verwoerd.

‘Het zal altijd een lastige keuze blijven Nola, uitstellen heeft nooit zin’, zegt de decaan. ‘Ik wil dat je thuis een studiekeuzetest maakt, en dan bespreken we de uitslag volgende week. Oké?’ Nola knikt naar mevrouw Verwoerd. Uit de test komt dat communicatie en media het meest bij haar past. Tijdens de volgende afspraak bespreken ze welke opleidingen er het beste bij haar passen. Eenmaal thuis bekijkt ze de opleidingen nogmaals. In het kleine zolderkamertje behangen met fleurig behang en met de warme sfeervolle lichten aan, scrolt ze door de mogelijkheden. Audiovisual media op de HKU. ‘Maar ben ik echt creatief genoeg om die ideeën voor films te bedenken’, vraagt Nola zich af. ‘Nee’, mompelt ze, terwijl ze met de hand waar haar hoofd op steunt weer naar de muis rijkt. Creative business. Dit vindt ze te standaard. Communicatie komt nog langs op de lijst, maar hier wordt Nola niet warm of koud van. Productie is de volgende op de lijst. Nola tikt de site van de Filmacademie in. ‘Op de Nederlandse Filmacademie word je opgeleid tot toonaangevende en ondernemende professional in het filmvak.’ Nola leest op wat er bovenaan op de paarszwart gekleurde site staat. Ze leest verder over de inhoud van de studie. Het klinkt haar eigenlijk als muziek in de oren. Vroeger maakte ze altijd al filmpjes van de vakantie. Ze is altijd bezig met video en camera. Nola leest door de toelatingseisen en ziet dat ze nog een aantal dingen moet volbrengen. Een motivatiebrief, een portfolio met al gemaakt werk, en een zelfgemaakte video.

Twee dikke weken later heeft ze al haar materiaal bij elkaar. Een korte video over het leven in een verzorgingstehuis in coronatijd, en veel foto’s die ze heeft gemaakt op vakantie. Het schrijven van een motivatiebrief was niet erg lastig. Moeiteloos laat Nola de woorden uit haar hoofd vloeien op papier. Over hoe ze vroeger altijd verhaaltjes schreef en tot verkort nog video’s in elkaar zette van de afgelopen vakanties, alles komt aan bod.

De dag van de uitslag is aangebroken. Op Nola’s telefoon komt de mail met een pushmelding op haar beginscherm aan. Zonder er verder over na te denken opent ze de mail. Haar ogen vliegen over de letters hopend op goed nieuws. ‘Helaas moeten we je mededelen dat je niet tussen de geselecteerden zit.’ Met haar mond open bekijkt Nola de mail nog eens, maar dan ditmaal grondig, misschien heeft ze iets over het hoofd gezien. Het is echt, ze is niet geselecteerd. Nola voelt een leegte ontstaan, alsof de grond onder haar voeten vandaan zakt. Hetgeen waar ze zo veel moeite voor heeft gedaan en al zo lang naar uit kijkt en naartoe heeft geleefd, zal geen werkelijkheid worden. Ze wordt er verdrietig van.

De deadline voor de meeste opleidingen is al over één week. Nola voelt zich helemaal verloren. Ze opent haar laptop en klikt op het word-document waarin ze al haar plus en minpunten van alle opleidingen heeft opgeschreven. Op nummer twee staat de studie journalistiek. Dat komt mooi uit, want het vuurtje met de passie voor verhalen vertellen brandt nog steeds. Een aantal maanden terug is Nola met haar vader geweest bij de open dag van die opleiding. Ze voelde zich er gelijk thuis. Het lichte, moderne pand met op de tweede verdieping de prachtige radio- en tv-studio, daar ging haar hart voor open. Nola surft naar de site van de Hogeschool Utrecht. ‘Gelukkig, geen lastige aanmeldingseisen’, zucht Nola uit opluchting.

Nu, in haar derde jaar van de opleiding, heeft ze haar draai gevonden. In een handomdraai maakt ze een nieuwsverhaal of een videoreportage. ’s Nachts piekert Nola vaak over haar toekomst. Onbedoeld geven haar ouders haar grote schoenen om te vullen. Ze vindt het belangrijk om een mooi diploma te halen, het liefst van een universiteit. Daarna een succesvolle carrière en daarna uiteindelijk een huisje, boompje en beestje. ‘Maar vind ik dit zelf belangrijk of vindt alleen mijn omgeving dit belangrijk?’ Nola staart door het raam naar de bomen die waaien in de wind terwijl ze zichzelf dit afvraagt. ‘Misschien zoek ik ook wel een speld in een hooiberg.’ De perfecte studie bestaat niet.

Op een zonnige maandagmiddag verzamelen de klasgenoten van Nola zich bij een café in de stad voor een drankje. De avondzon werpt een gouden gloed over hen, Nola geniet van het gelach en de levendigheid om haar heen. Haar medestudenten zijn in korte tijd echt vrienden van haar geworden. Maar onder deze vrolijke samenkomst sluimert een diepe onzekerheid, een vraag die ze zichzelf al duizend keer heeft gesteld. Terwijl ze de opleiding met toewijding voortzet, omringt ze zichzelf met de opwinding van de stad. Ze loopt door de straten, de drukte van het nieuws en de verhalen om haar heen voeden haar nieuwsgierigheid. Ze schrijft artikelen, interviewt, en researcht. Toch verlangt haar hart naar iets anders. Iets wat meer actie en avontuur belooft, iets waar haar hart sneller van gaat kloppen.

De avondzon is inmiddels weggezakt achter de karakteristieke huizen. De avond vult zich met discussies en gesprekken met haar vrienden. Ze praten over de toekomst, over de kansen die voor hen liggen. Nola’s klasgenootje Michael is filmisch super goed en krijgt de ene na de andere professionele klus. ‘Volgende week ben ik er niet, ik moet dan filmen voor een nieuwe natuurdocumentaire’, zegt hij. Nola blijft stil, haar gedachten zinken in de donkere lucht. Ze vindt het jammer dat haar carrière nog niet zo’n vlucht aan het maken is als menig journalistiek student, maar voor haar is het nu wel duidelijk wat ze wil.

Eerst wil Nola gewoon haar studie afmaken. Haar ouders hebben haar vanaf jongs af aan al geleerd dat als je ergens aan begint, dat je het dan moet afmaken. Na het behalen van haar bachelorsdiploma wil ze een volledig ander pad inslaan: de politieacademie.

Als ze terugdenkt aan vroeger, toen ze nog op paardrijden zat, zei ze het al. ‘Als ik later groot ben ga ik bij de bereden politie.’ Ze hoort het zichzelf nog zeggen. Nola heeft dat gedeelte ‘bereden’ in het verleden laten liggen. Hoofdagent, dat lijkt haar wel wat. Haar overwegingen heeft ze opgeschreven in een notitieboekje. Heel mooi uniform, staat er als eerste punt genoteerd. ‘Lekker belangrijk’, denkt ze bij zichzelf. De volgende punten zijn: Buiten werken, met mensen werken en er echt toe doen. Deze punten spreken haar enorm aan. Nu ze er zo aan denkt, stroomt het bloed weer door haar lijf van de spanning. Leuke spanning.

In de weidse horizon van haar toekomst ziet Nola zichzelf als een hoofdagent, in uniform en met een glinstering van vastberadenheid in haar ogen. Ze zal verhalen blijven maken, maar nu op een manier die het verschil maakt, een manier die haar hart doet zingen. Haar reis is pas net begonnen, ze weet dat het een lastige selectieprocedure is. Maar ze weet dat ze met standvastigheid en enthousiasme de opleiding tot hoofdagent kan voltooien.