Op de vroege ochtend van 14 november 2021, net na het sporten, staart Cyntia Buijs geschokt naar haar linkerborst: een deuk. Bijna mechanisch, zoals elke ochtend, had ze zich klaargemaakt voor de douche – even onbezorgd, even gedachteloos. Maar deze ochtend bevriest alles. “Dit kan toch niet waar zijn?” denkt ze, terwijl een beklemmend voorgevoel zich vastzet. Die dag, zonder het echt te beseffen, stapt ze een nieuwe werkelijkheid binnen, een weg vol duisternis en onverwachte lichtpuntjes.

Een schuldgevoel dat knaagt

“Ik voelde me zó schuldig,” zegt Cyntia, haar blik schiet even weg, onrustig. “Mijn eerste gedachte was meteen: mijn gezin, mijn vrienden… ik wilde hen niet belasten, niet de zorg en het verdriet op hun schouders leggen door míjn ziekte.” De diagnose kwam niet alleen met angst, maar met een diep schuldgevoel. Haar naasten moesten mee in de achtbaan die ze zelf amper kon bevatten, iets wat ze hen het liefst had willen besparen.

Ze beschrijft hoe familie en vrienden reageerden: steun en bezorgdheid, maar soms ook onhandigheid, een onzeker zoeken naar wat ze konden doen. Bij haar twee kinderen voelde ze scherp de impact van het nieuws. “Vera schoot direct in de rol van student-verpleegkundige en legde uit wat ze op school had geleerd over borstkanker. Stan daarentegen… hij sloot zich helemaal af, was zichtbaar van slag. Na het eten heb ik hem vastgepakt, en toen kwam de ontlading, zijn tranen. Het is hartverscheurend om je eigen kinderen zó’n verdriet te zien voelen door jou.”

Door alle emoties heen stond haar vriendin Marianne als een baken aan haar zijde. Marianne herinnert zich dat moment helder: “Ik voelde haar schuldgevoel en hoe zwaar ze het met zich meedroeg. Het enige dat ik kon doen, was er gewoon zijn. Geen vragen, geen verwachtingen. We spraken af om samen alles uit het leven te halen, zelfs midden in de ellende, hoe moeilijk dat soms ook was.”

Vertrouwen in je eigen lichaam

De behandelingen volgden snel na de diagnose: chemo, bestralingen, operaties – elke stap leek iets van haarzelf weg te nemen. Voor Cyntia was het alsof ze stukje bij beetje het vertrouwen in haar eigen lichaam verloor, alsof ze afscheid moest nemen van haar vrouwelijkheid. “Het moment dat mijn haar eraf ging, herinner ik me nog zo helder,” zegt ze met een kwetsbare glimlach. “Vera en Marianne waren erbij. We plakten de spiegel af; ik wilde het gewoon niet zien.” Ze haalt diep adem. “En mijn lichaam… het voelde alsof het me in de steek liet, als verraad.”

Marianne ging met Cyntia mee om een haarwerk uit te zoeken. “We maakten er een soort uitje van,” zegt ze met een glimlach. “We probeerden er luchtigheid in te brengen, met wat humor en gelach om de zwaarte even weg te nemen.” Toch zag Marianne de pijn waarmee Cyntia worstelde, een stil gevecht dat verder ging dan zij kon bereiken. De vervormingen door de operaties, het verlies van haar vrouwelijkheid – het waren wonden waar woorden niet bij konden, maar Marianne bleef onvoorwaardelijk aan haar zijde, luisterend en steunend.

Lichtpunten in de schaduw

De ziekte bracht diepe dalen met zich mee, maar ook momenten van onverwachte vreugde en licht. Toen de bestralingen achter de rug waren en de chemobehandelingen dreigden te beginnen, organiseerden Cyntia’s vriendinnen een ‘chemofeestje’ om haar moed in te spreken. Het regende die avond pijpenstelen, en iedereen kwam zeiknat binnen – maar dat kon de pret niet drukken. “Na het eerste wijntje kwam er een enorme mand tevoorschijn, vol kleine cadeautjes om me door de zware tijd heen te helpen,” vertelt Cyntia, terwijl ze stil glimlacht. “Er werd zóveel gehuild en gelachen die avond.”

De avond barstte van de heerlijke hapjes, volle glazen wijn, en zelfs een karaoke-set. “We hebben de hele buurt bij elkaar gezongen,” lacht Marianne. Het werd een lange nacht, gevuld met levenslust en het gevoel van samenzijn. “Eén gedachte kwam telkens terug in mijn hoofd: vriendschap is een rijk bezit,” zegt Cyntia.

Die avond voelde als een bevrijding, hoe kortstondig ook. Ook de feestweek in Beverwijk en Koningsnacht in het dorp werden momenten om even de realiteit te ontsnappen. Het waren niet zomaar uitjes, maar bewuste vieringen van het leven, midden in een tijd waarin dat leven zo kwetsbaar was.

Het dagboek

Tijdens haar ziekte vond Cyntia steun in een dagboek waarin ze alles van zich afschreef. Wat begon als een persoonlijke uitlaatklep, groeide uit tot een tastbare bron van herinneringen en emoties, die ze uiteindelijk wilde delen met haar dierbaren. “In het begin was het vooral een manier om mijn gevoelens van me af te schrijven,” vertelt ze. “Maar uiteindelijk heb ik het uitgegeven voor de mensen om mij heen. Het was mijn manier om hen deelgenoot te maken van mijn ervaringen, ook van dingen die ik misschien niet hardop kon zeggen.” Het dagboek werd een veilige haven, waarin ze haar diepste angsten en onverwachte momenten van hoop kon vastleggen.

Een vriendschap die standhoudt in elke storm

Cyntia en Marianne’s vriendschap bleek een rotsvaste steunpilaar in deze zware periode. Samen maakten ze eindeloze wandelingen, voerden diepe gesprekken, en vonden afleiding in de kleinste dingen – momenten die onverwacht veel betekenden. “We hoefden het niet altijd over de ziekte te hebben. Soms hadden we gewoon lol om de kleine dingen, haalden we herinneringen op, of lachten we om iets doms,” vertelt Marianne. “Die momenten gaven Cyntia de ruimte om even weg te zijn uit de harde realiteit.”

Na maanden van behandelingen kwam een lang gekoesterde wens in vervulling: een stedentrip naar Parijs. “Na bijna een jaar van ziekenhuisbezoeken besloot ik alles uit het leven te halen, niets meer als vanzelfsprekend te zien,” zegt Cyntia vastberaden. Marianne knikt: “We maakten meteen plannen voor Parijs, een droom die we al jaren hadden.”

Deze reis, deze gedeelde momenten van pijn en vreugde, brachten hen dichter bij elkaar dan ooit. Het werd een vriendschap die niet alleen hielp het verdriet te dragen, maar die ook de mooie momenten intenser maakte. Samen zijn ze voor altijd verbonden door wat ze met elkaar hebben doorstaan.

Het leven omarmen zoals het komt

Hoewel de ziekte Cyntia onnoemelijke zware momenten bracht, gaf het haar ook diepe, verrijkende inzichten. “Je leert om alles veel meer te waarderen. Elk moment dat ik kan lachen, dat ik van mijn kinderen kan genieten, dat ik op stap kan met mijn vriendinnen – ik voel een intense dankbaarheid,” zegt Cyntia. De ziekte heeft haar het besef gegeven van de waarde van het leven en de mensen om haar heen. Wat ooit vanzelfsprekend leek, is nu kostbaar geworden.

Tijdens Cyntia’s ziekteperiode kregen ook een aantal mensen in haar omgeving de diagnose kanker. Aan het einde van haar eigen behandeltraject overleed, onder andere, de buurvrouw van Marianne aan de gevolgen van de ziekte. “Ze was altijd zo betrokken bij mij, altijd geïnteresseerd in mijn verhaal. En ineens was ze er niet meer,” zegt Cyntia. “Dát zijn de momenten die je keihard met de neus op de feiten drukken.”

“Cyntia heeft iets doorstaan wat voor ons onvoorstelbaar is,” zegt Marianne. “Haar kracht, haar doorzettingsvermogen, en de vreugde die ze vindt in elk klein moment – dat kan ik alleen maar bewonderen.”

De stille pijn blijft

Hoewel Cyntia nu kankervrij, is het leven nog lang niet zoals voorheen. De bijwerkingen van de behandelingen zijn gebleven: vergeetachtigheid, pijn in haar arm, schouder en borst, en nog steeds niet evenveel energie als voorheen. “Mensen denken vaak dat als je kankervrij bent, alles weer normaal is, “zegt Cyntia. “Maar er zijn zoveel dingen die ik elke dag meedraag. Het is als een stille schaduw die ik niet kan afschudden.”

Recent, tijdens een ogenschijnlijk gewone werkdag, werd Cyntia plots weer geconfronteerd met de vergeetachtigheid die haar is overgebleven na wat ze zelf ‘kut kanker’ noemt. “We stapten over op een nieuw onlinesysteem,” vertelt ze. “Alles werd stap voor stap uitgelegd, maar toen het klaar was, was ik alles alweer vergeten. Ik schrok zo dat ik in tranen uitbarstte.” De gedachten aan vervroegde dementie dringen zich regelmatig bij haar op.

De blijvende ongemakken herinneren haar niet alleen aan de strijd die ze heeft doorstaan, maar ook aan de kracht die ze in zichzelf heeft hervonden. Het zijn de littekens van overleving, tekenen van een tijd vol duisternis, maar ook van de onverwachte lichtpuntjes die haar hebben geholpen het vol te houden.