Gerrit springt haastig op van zijn stoel; “Wessel heeft het doorgestuurd jongens.” De anderen in de keuken kijken hem in afwachting aan, iedereen is nu stil. “We kunnen kiezen uit een stille film of een film de femme. De prop is een kompas, het personage is ambtenaar van de burgerlijke stand ‘Renée’ en de zin ‘Ik respecteer je beslissing, maar ik accepteer hem niet’ moet erin voorkomen. Kunnen we hier iets mee?” vertelt hij met enthousiaste, maar toch serieuze toon. Doutsen wacht al een paar uur op dit startsein. Nu kan ze eindelijk beginnen met het schrijven van het script voor deze editie van 48-Hours Film Project Leeuwarden. Het is de derde keer dat ze meedoet en met de meesten van Team Baksteen heeft ze bij de vorige keren al gewerkt. Het geeft een vertrouwd gevoel, ze is minder nerveus dan vorige jaren. Terwijl ze haar notitieboekje uit haar tas grist, loopt ze de keuken uit. De woonkamer is wat rustiger, daar kan ze beter nadenken. Gerrit volgt haar, want hij helpt haar bij de lange brainstormsessie die volgt. Het is al donker, in de woonkamer staan de sfeerlichten aan. De anderen blijven in de keuken aan de eettafel zitten, ze maken de lenzen van de camera’s schoon en praten wat bij. Doutsen kijkt al weken uit naar dit moment en nu zit ze hier, in een woonkamer in Herbaijum, het script te schrijven voor de film die over achtenveertig uur klaar is.

Doutsen is blij met het genre Film de Femme, want een sterk vrouwelijk karakter spreekt haar altijd aan. Ze kunnen vanuit dit genre eigenlijk alle kanten op; het mag een komedie worden, maar ook een drama, als een vrouw maar een belangrijke rol heeft. Na een paar uur peinzen ligt er een script klaar. Het is ongeveer 01u ’s nachts en het lijkt Doutsen een goed plan om het script nog even door te lopen met heel de crew. De meesten liggen al klaar om te gaan slapen, maar de nieuwsgierigheid naar het verhaal dat de volgende dag geschoten zal worden, is groter dan de moeheid. Moe, maar voldaan trekt ze de deken over zich heen. Voor ze in slaap valt, welt een tevreden gevoel in haar op. Ze heeft de spits afgebeten, morgen is het aan de rest.

De sterke geur van koffie dringt haar neus binnen, wanneer Doutsen zaterdagochtend om half zeven beneden komt. Ze is één van de eersten bij het ontbijt. Jorn, de geluidsman en Simon, de assistent productie, zitten al met een bord aan tafel. De rest komt langzaam binnen druppelen. Doutsen is benieuwd naar hoe het verhaal dat zij gisteren op papier heeft gezet, nu echt tot leven gaat komen. Het ligt buiten haar handen, maar ze heeft vertrouwen in het team. Simon vraagt haar met enig sarcasme of ze het script wel uit handen durft te geven. “Ik weet dat jullie er sowieso iets moois van gaan maken, dus ik ga gewoon lekker zitten kijken naar hoe jullie allemaal te werk gaan,” bevestigt ze lachend. De lichten, camera’s en microfoons worden na het ontbijt opgesteld. Het is nog donker op deze vroege morgen, maar wanneer Wessel de schijnwerper aan zet, lijkt het wel middag.

Rond een uur of twaalf, net voor de lunch, voelt ze toch een licht gevoel van stress over de productie. Er zijn nog maar twee scènes geschoten in de drie uur dat ze nu aan het filmen zijn. “Zo schiet het echt niet op,” mompelt ze met een diepe zucht. Ze wil zich niet teveel bemoeien met de regie, maar het valt haar op dat er toch wel veel getreuzeld wordt. Voorzichtig probeert ze haar observatie van dit gebeuren te delen met de anderen. Als Wessel, de best boy, de keuken binnenloopt, vraagt ze hem naar wat hij ervan vindt. Met een instemmend knikje loopt hij de kamer door: “Ik zie ook dat het niet echt vaart heeft, maar ik denk dat we nog even moeten inkomen.”

Na de lunch besluit ze om de regie toch even aan te spreken. “Ik weet wel dat het goed komt, maar misschien moeten jullie toch iets minder blijven hangen in één scene. Als we op dit tempo doorgaan, zijn we om vijf uur ’s ochtends nog aan het draaien,” zegt ze met een enigszins ongeruste toon. Ze merkt dat Goitzen en Gerrit het allemaal heel perfectionistisch aanpakken. Natuurlijk wil ook zij dat de film zo mooi mogelijk wordt, maar ze hebben simpelweg maar 48 uur om het af te krijgen. “Tijd voor perfectie is er niet, voor mij maakt het niet uit als je een beetje van het script afwijkt. Het is misschien ook iets te ambitieus geschreven,” geeft ze toe. “Ja, eerlijk gezegd voel ik ook wel dat het allemaal wat stroef vooruit gaat. Je hebt gelijk Douts, ik denk dat niemand zit te wachten op de hele nacht filmen,” klinkt het vanuit Goitzen. Het filmen wordt leuker, nu de druk van perfectie eraf is. Juist nu spelen de acteurs realistischer, wordt het camerawerk beter en is er meer plezier binnen het team. Een verrassende gedachte speelt in Doutsens hoofd. “Waarom voelt het alsof het beter gaat, wanneer het doel van perfectie weg valt?” vraagt ze zich af.

Zondagmiddag staat er een grote tegenslag op de crew van Team Baksteen te wachten. Het begon bij de opnames zelf, iets in de audio werd verkeerd opgenomen. De tragedie met audio werd alleen maar erger toen ze erachter kwamen dat de sounddesigner uit Leeuwarden de audio niet kon inladen.  Van beide kanten gingen dingen mis, maar de tijd begon toch echt te dringen. Nog maar een paar uur en dan moet de film ingeleverd zijn, tijd voor grote fouten is er simpelweg niet. “Jongens, ik denk dat het verhaal met de sounddesigner gewoon niet meer gaat lukken. Hij is hier niet aanwezig en anders moeten we steeds maar wachten tot hij reageert. We moeten zelf aan de slag,” klinkt het als Gerrit de kamer binnenloopt. Meteen schiet iedereen in de startblokken. De overgebleven leden van Team Baksteen weten wat ze te wachten staat, de adrenaline van de stress laat hen de weinige uurtjes van vannacht vergeten. Ze steken hun kop niet in het zand. Jacco, de editer, probeert de rest moed in te praten: “Oké jongens, dit is vervelend, maar we kunnen moeilijk blijven zeuren. Het lost niets op en zorgt alleen maar voor een slechte sfeer. We hebben nog een paar uur, we gaan het gewoon proberen.” De taken worden verdeeld; Gerrit gaat de kleurbewerking doen, Goitzen houdt zich bezig met de muziek en Jacco focust op de geluidseffecten. Doutsen voelt de verantwoordelijkheid om te helpen, ook al weet ze niet zo goed hoe. De cateraar is al naar huis, ze beslist om die taak over te nemen. Het is een gestreste laatste paar uur. De voldoening wanneer de film ingeleverd wordt, is des te groter. Bijna op de valreep wordt de film Cold Feet ingezonden naar het 48-Hours Film Project voor het Noordelijk Filmfestival in Leeuwarden. Eindelijk kunnen ze rusten. Eindelijk mogen ze de computerschermen afsluiten. Te moe om het te vieren met een drankje, ploffen ze met z’n vieren op de bank neer. Ze kijken uit naar 13 november, wanneer ze te horen krijgen of ze een award winnen tijdens de prijsuitreiking.