Mijn beste vriendin dacht dat ze het helemaal voor elkaar had; een nieuwe baan, een hoop nieuwe kansen en een flinke stap vooruit op de carrière ladder. Tot ze me een maand later belde met een trilling in haar stem: “Ik ben ongelukkiger dan ooit. Wat nu?” Het zette me aan het denken. Want hoe weet je in vredesnaam wat je écht wilt in je leven? En misschien nog belangrijker: hoe voorkom je dat je in dezelfde valkuil trapt?
Daar zat ik dan een paar weken later met mijn laptop open en een lijst aan masteropleidingen op mijn scherm. Mijn hoofd draaide overuren terwijl ik door pagina’s met informatie scrolde. Wat moest ik kiezen? Wát wilde ik eigenlijk? Een stemmetje in mijn hoofd bleef maar herhalen: “Shit, ik weet het niet. Ik ga de verkeerde keuze maken.” Het was een moment van pure twijfel en eerlijk gezegd ook paniek. Want als IK het niet wist, wie dan wel?
Ze noemen het een quarterlife crisis. Die fase waarin je tussen je twintigste en dertigste levensjaar balanceert op de rand van volwassenheid. Alles lijkt tegelijk te gebeuren : carrièredromen, studies, relaties, vriendschappen en misschien zelfs een huis kopen (als je mazzel hebt met de huidige woningmarkt). En terwijl je van alle kanten adviezen krijgt, voelt het soms alsof je de enige bent die geen idee heeft wat je moet doen. Maar klopt dat eigenlijk wel?
Ik besloot op onderzoek uit te gaan. Want als ik mijn vriendin niet kon helpen met haar vraag, dan moest ik op z’n minst mezelf een beetje op weg helpen. Het werd me al snel duidelijk dat de prestatiesamenleving een grote rol speelt in het ontstaan van een quarterlife crisis. We leven in een tijd waarin er constant druk is om te presteren; de beste studie kiezen, de perfecte baan vinden en een indrukwekkend leven leiden dat ook nog eens goed uitpakt op sociale media.
Die voortdurende druk kan leiden tot stress, lichamelijke klachten en vermoeidheid. Het werd tijd om hulp te zoeken. Ik maakte een afspraak met Daphna Bontenbal, een ervaren quarterlifecoach die zich specialiseert in het begeleiden van jongeren in deze fase van hun leven. Daphna benadert haar werk op een toegankelijke en nuchtere manier, waardoor je je al snel op je gemak voelt.
“Wat geeft jou energie?” was het eerste wat ze me vroeg. Een simpele vraag zou je denken. Maar volgens Daphna is het belangrijk om je bewust te worden van wie je bent. “Eigenlijk ga je jezelf herontdekken,” legde ze uit. “Wie ben ik? Hoe denk en doe ik? Wat heeft er allemaal voor gezorgd dat ik nu sta waar ik sta? Als je dat weet, kun je de kern van het probleem ontdekken. Die kan bij iedereen anders zijn.”
“Wat geeft jou energie?”
Maar ik zat daar en staarde haar aan alsof ze me net in een andere taal aansprak. Wat geeft mij energie? Geen idee. Mijn favoriete Netflix-serie kijken misschien?
Toch zette die vraag me aan het denken. Want hoe vaak sta je stil bij wat je écht blij maakt? En hoe vaak doe je dingen gewoon omdat ze van je verwacht worden? Daphna gaf me huiswerk mee: een lijst maken van momenten waarop ik gelukkig was, zo groot of klein als wat ik zelf kon bedenken. Wat bleek? Het waren niet de grote prestaties die bovenaan stonden, maar de kleine en spontane momenten: goede gesprekken met vrienden, de hele dag dansen op een festival in de zon en zelfs – bijzonder genoeg – gedoucht in een schoon bed liggen.
De volgende stap volgens Daphna was praten met vrienden en vriendinnen. Ik dacht dat ik de enige was met deze twijfels, maar het tegendeel bleek waar. Een vriendin vertelde me hoe ze al drie jaar vastzat in een baan die ‘oké’ was en goed verdiende, maar niet veel meer dan dat. Een andere vriend bekende dat hij vaak fantaseerde over een compleet ander leven: weg uit de stad, een eigen koffietentje openen en iets doen met zijn handen in plaats van met een computerscherm. Het was verrassend en geruststellend tegelijk: we waren allemaal een beetje zoekende.
Uit die gesprekken kwam een rode draad naar voren: we hebben vaak het idee dat we één grote definitieve keuze moeten maken. Alsof je leven een rechte lijn is en je rond je vijfentwintigste alles al op orde moet hebben. Maar wat als dat helemaal niet nodig is? Wat als je juist mag experimenteren, nieuwe dingen mag proberen en fouten mag maken?
Ik begon ook online op zoek te gaan naar verhalen van anderen. Sociale media staat vol met mensen die ogenschijnlijk hun leven op orde hebben, maar vaak wordt vergeten hoe diezelfde platforms jongeren onder druk kunnen zetten. Francine Oomen, auteur van het boek “Hoe overleef ik alles wat ik niemand vertel?”, benadrukt dat jongeren zich niet te veel moeten laten opjutten door elkaar, door social media en door wat de maatschappij van hen verwacht. In haar boek worstelt hoofdpersoon Rosa met een quarterlife crisis en het laat zien hoe herkenbaar die druk kan zijn. Van forums tot podcasts en boeken over zelfontwikkeling; het was een verademing om te lezen dat twijfelen niet alleen normaal is, maar zelfs waardevol kan zijn. Een boek dat me bijzonder inspireerde was “The Defining Decade” van Meg Jay, waarin ze benadrukt hoe belangrijk het is om je twintiger jaren te gebruiken om te leren, te proberen en te falen.
Ik ontdekte een paar dingen die echt helpen bij een quarterlife crisis en misschien heb jij er ook wat aan. Het eerste is simpel: geef jezelf toestemming om het niet te weten. Serieus, zeg het hardop. Het voelt bevrijdend. Het tweede: maak het klein. In plaats van te proberen je hele leven uit te stippelen, focus je op de eerstvolgende stap. Misschien is dat een gesprek met iemand die je bewondert of een kleine cursus volgen in iets wat je interesseert. Kleine stappen zijn minder eng en vaak verrassend effectief.
Daarnaast leerde ik hoe belangrijk het is om jezelf tijd te gunnen. We leven in een maatschappij die draait om snelheid en prestaties, maar soms is stilstaan juist de sleutel tot vooruitgang. Een vriendin raadde me aan om een journal bij te houden waarin ik mijn gedachten en twijfels dagelijks opschreef. Dat bleek een verrassend goede manier om overzicht te krijgen en patronen te herkennen. Zo bleek dat ik de dingen waar ik energie van krijg, niet prioritiseer. Activiteiten zoals sporten of simpelweg tijd voor mezelf vrijmaken raakten ondergesneeuwd door grotere verantwoordelijkheden zoals werken en het onderhouden van sociale contacten.
En tot slot: praat erover. Met vrienden, familie, of zelfs vreemden. Je zult merken dat je niet de enige bent, en dat alleen al kan een enorme opluchting zijn. Bovendien geven anderen je vaak nieuwe perspectieven waar je zelf nooit aan had gedacht.
Mijn vriendin? Die werkt nu tijdelijk in een koffietentje en plant een wereldreis. Het is nog niet de droomcarrière waar ze ooit van droomde, maar ze ziet het als een kans om te ontdekken wat haar echt gelukkig maakt. En ik? Ik weet nog steeds niet precies wat ik wil. Maar dat voelt minder erg dan voorheen. Want wie zegt dat je alles al hoeft te weten als je midden in het leven staat? In het interview hieronder blik ik samen met mijn vriendin terug op een turbulente tijd.
Misschien is dat wel de grootste les van een quarterlife crisis: het is geen probleem dat opgelost moet worden, maar een fase die je mag omarmen. Een kans om stil te staan bij wat je écht wilt en om te leren dat twijfelen helemaal oké is. Dus als je, net als ik, ooit met een hoofd vol vragen zit: adem in, adem uit en bedenk je dat je niet de enige bent. Probeer zelf eens een lijst te maken van momenten waarop je gelukkig was en deel dit met een vriend(in). En misschien, heel misschien, is dat al genoeg.
Weten of jij in een quarterlife-crisis zit? Doe de test !
