Lorenzo D’Alba is zijn make-up aan het doen. Terwijl hij zich focust op de perfecte oogschaduw en eyeliner, dansen de mogelijke outfits voor zijn optreden door zijn hoofd. Dat hij zichzelf ijdel noemt, is niet gek. Als beginnend muzikant vindt hij het belangrijk dat zijn image klopt. Daarbij horen al zijn kanten. Mannelijk, vrouwelijk en het spectrum ertussen. Dit laat hij merken in zijn kleding, make-up en uitstraling. Nauwkeurig plaatst hij de oogschaduw op zijn ogen. Met elke streek voelt hij zich mooier. Hij houdt zijn adem in, terwijl hij zijn eyeliner doet.

Het licht van zijn bureaulamp schijnt in zijn ogen, maar het stoort hem niet. De glitters op zijn ogen zijn er zelfs nog beter door te zien. Terwijl zijn oogschaduw straalt in het licht, wordt de glinstering in zijn ogen feller. Geleidelijk groeit er een glimlach rond zijn mond nu hij zichzelf in de reflectie ziet, zoals het beeld in zijn hoofd is. Een vertrouwd gezicht en een steeds vertrouwder beeld.

Dat hij Judith Butler een interessant persoon vindt is niet gek. Door hen wordt benoemd hoe uiterlijk een performance is. In 1988 schreef Butler al dat gender alleen echt is tot het punt dat het wordt uitgevoerd. Zo ziet Lorenzo het ook. Het is een optreden voor de wereld.

De behoefte om zich anders te kleden begint voor Lorenzo wanneer hij veertien jaar is. Ondanks dat het nog niet al te vrouwelijk is, krijgt hij meerdere keren het woord ‘gay’ of ‘homo’ te horen op school. Hij probeert zich er niet door tegen te laten houden, maar het raakt hem wel. Dezelfde energie krijgt hij als hij naar een vrouwenkledingwinkel gaat. Hij loopt naar binnen om nieuwe kleding te kopen. Als hij zijn keuze heeft gemaakt en naar de kassa loopt, kijkt de dame die de gekozen kledingstukken afrekent hem verbaasd aan. ‘Ik heb nog nooit vrouwenkleding verkocht aan een man.’ Lorenzo weet niet zo goed hij op deze opmerking moet reageren. Hij glimlacht vriendelijk en rekent af.

Vanavond gaat hij met zijn familie uiteten. Lorenzo heeft er zin in. Hij heeft kleding uit zijn moeders kast gepakt en omgetoverd tot een mooie outfit. Als een prinses die klaar is voor het bal, schrijdt hij de trap af om zijn familie te ontmoeten die zitten te wachten in de woonkamer. ‘Zo kan je niet naar buiten. We gaan niet weg totdat je bent omgekleed.’ Teleurgesteld en gekwetst loopt hij naar boven om iets aan te doen waar hij zich minder mooi in voelt. Wanneer hij verslagen naar beneden komt, wordt hem gevraagd wat er is. Omdat het de zoveelste keer is dat dit gebeurt, probeert hij het maar even te laten voor wat het is. Hij weet dan nog niet dat het jaren later wel geaccepteerd zal worden, dat is een gedachte die hem goed zal doen.

Een vergelijkbare situatie gebeurt een paar jaar later als hij op zijn zeventiende begint met zijn nagels lakken. Hij staat achter zijn moeders kaptafeltje, in Italië, te kijken naar de verschillende flesjes nagellak. Hij kiest voor zwart. Hij lakt zorgvuldig zijn nagels en gaat dan de deur uit. Hij bezoekt zijn familie en vrijwel direct wordt hem gevraagd waarom hij nagellak gevraagd. ‘Dat is toch iets voor vrouwen?’ Hij antwoordt erop met een tegenvraag: ‘Waarom dragen vrouwen nagellak?’. Het antwoord is: ‘Omdat ze het mooi vinden’. ‘Ik ook’, zegt hij dan.

Hij is achttien en verhuist naar Berlijn. Dit is het moment dat hij voor zichzelf kiest. Hij begint zich extremer te kleden en vrouwenkleding te dragen. Echt bewust van zijn vrouwelijke kant, is hij nog niet, maar hij heeft sterk de behoefte om er uniek uit te zien. Als hij op straat loopt, kijkt hij naar de vrouwen. Niet als een prooi maar als een voorbeeld. Hij haalt zijn inspiratie uit wat zij dragen. Wanneer hij een vrouw met een mooie outfit over straat ziet lopen, slaat hij het op en probeert hij later iets vergelijkbaars te vinden. Hij hoopt dezelfde bewondering op te wekken als de vluchtige voorbijganger bij hem creëert.

Korte tijd na het dragen van vrouwenkleding, begint hij met zichzelf opmaken. Niet al te veel; eyeliner, mascara, concealer, maar wel net genoeg dat mensen vragen: ‘Huh, heb je nou make-up op?’ Hij komt in een soort ‘high’ van de reacties die hij krijgt op school. De dag dat hij niet binnen vijf minuten een reactie krijgt van zijn klasgenoten, gaat hij de volgende dag direct nieuwe kleding kopen. Hij scant de kledingrekken van tweedehandswinkels om nog een nog provocerendere outfit bij elkaar te krijgen en de complimenten te krijgen die hij wil.

Na zo’n twee jaar weer in Den Haag te hebben gewoond, gaat hij mei 2021 voor het eerst weer naar Berlijn. Hij kleedt zich daar compleet zoals hij wil. Hierdoor krijgt hij het gevoel dat hij zichzelf compleet kan omarmen. Hij kan zichzelf laten zien op de manier die hij wil en dit gaf hem een goed gevoel. Daarnaast stimuleert het Lorenzo om weer naar Berlijn te verhuizen en zijn grenzen te verleggen. Hoe hij zich kleedt, is voor hem een van de belangrijkste vormen van zelfexpressie. Het is de vorm waar hij het meest controle over heeft en dat doet hem goed.

In een bar in Berlijn vertelt Lorenzo over zijn angsten wat betreft het verder uit de kast komen. Voor hem is de angst om gecanceld te worden vanwege zijn zelfexpressie groot. Hij is bang dat anderen het zien als een fase en daardoor minder respect voor hem hebben. Hij wil serieus genomen worden. Wat ook speelt is dat hij zich eigenlijk niet waardig genoeg voelt om zich als vrouw te manifesteren. Vrouwen zijn magische wezens en hij vindt dat hij daar niet bij mag horen. Hij zou als mens de essentie van het vrouwzijn omlaag halen.

Hij ziet zichzelf als een kunstenaar en wie Lorenzo als kunstenaar is, is nauw verbonden met wie hij is als mens. Hij is zich bewust van het feit dat hij als kunstenaar aandacht wil en vraagt zich af of dit de reden is waarom hij zich gedraagt zoals hij doet. ‘Wil ik niet gewoon aandacht?’ Hij weet dat hij de situatie voor mensen die lichaamsdysforie ervaren op deze manier zou verkleinen, maar nu verkleint hij de situatie voor zichzelf. Door veel respect en erkenning voor anderen te willen hebben, verliest hij dit voor zijn eigen ontwikkeling. Elke gedachte in zijn hoofd is in strijd met elkaar. Als yin en yang zijn ze op zoek naar een balans, maar vinden ze enkel conflict.

Als Lorenzo zichzelf in de spiegel bekijkt en alleen een man ziet, dan voelt hij zich minder. Minder zichzelf, minder mens, ‘gewoon, minder’. Minder alles. Hij ziet een man, maar niet zichzelf. Hij is meer dan alleen een man, dus als hij alleen dat deel van zichzelf laat zien, mist hij minimaal de helft.

Bij de fotoshoot waar hij door een klasgenoot voor was gevraagd, poseert hij als een vrouw op een renaissanceschilderij. Hij groeit in de energie waar hij in zit en voelt zijn trots meegroeien. De vrouwelijke energie die hij voelt, wordt omarmd en bevestigd. Dit zorgt ervoor dat hij zich nog vrijer voelt om zichzelf te presenteren op een manier die goed voelt voor hem. Hij voelt zich aangemoedigd om te laten zien wie hij wil zijn. De kleren die hij voor de shoot aan heeft, zijn een schild van zijn trots en een muur tegen zijn onzekerheid. Het feit dat iemand zijn make-up doet, voelt als een duwtje in de juiste richting. Nu hoeft hij het niet zelf te doen om zichzelf te zijn, maar zorgt iemand anders daarin voor hem. Hij voelt zich erkend en gezien. Iemand anders behandelt hem zoals hij dit het liefste heeft.

Hij is de kunst en kunstenaar in een. Zijn hand rijkt omhoog bij het poseren. Hij raakt met elke beweging die hij maakt verder verstrengeld in zijn vrouwelijkheid. Als hij op een gegeven moment uit deze energie moet stappen om een neutrale houding aan te nemen, voelt hij zijn trots dalen. Ineens komt hij weer dichter bij de man die hij in de spiegel ziet als hij wakker wordt. Hij hoopt zich in de toekomst nog meer in zijn vrouwelijke energie te kunnen begeven. Wellicht als hij nieuwe mensen tegenkomt bij zijn muziekcursus.

De deur van het gebouw waar Lorenzo de muziekcursus volgt, wordt voor hem geopend. Voor hij zijn hand uit wil steken, schieten er allerlei gedachtes door zijn hoofd. Wil hij zichzelf wel het label opleggen van niet-man zijn? Is het wel een goede keuze om je zo te introduceren? Hij wacht nog even met zich voorstellen en gaat zitten. Terwijl de introductie wordt gegeven, wordt er duidelijk benoemd dat iedereen geaccepteerd wordt en mag zijn wie ze willen zijn.

Op een goede, maar nog niet echt bekende manier, wordt er bijna geen aandacht aan Lorenzo besteed. Hij valt niet op, omdat hij gewoon is wie hij is. De tweede dag besluit hij dit nog verder te omarmen en een rok aan te doen. Dit kost wat moeite en spanning, maar hij doet het wel. Hij kleedt zich niet voor het publiek, maar voor zichzelf. Er is geen publiek. Hij is enkel een performer voor zijn eigen show. Natuurlijk wil hij gezien worden, maar hij opent de gordijnen op zijn eigen voorwaarden, op zijn eigen tijd. Wanneer dat is, op wat voor manier ze open gaan en welke kleur en vorm ze hebben, is nog onbekend. Maar het is een feit dat het ontvangen zal worden met een daverend applaus.