Met de film My Favourite Cake laten regisseurs Maryam Moghaddam en Behtash Sanaeeha – ook makers van Ballad of a White Cow – de schoonheid en het belang van menselijke verbondenheid zien en tegelijkertijd een kritische blik werpt op de realiteit van de Iraanse samenleving. De mix van grappige en tragische momenten gecombineerd met veelvoorkomende menselijke thema’s laat deze film volledig in zijn kracht komen.
Een slapende Mahin wordt ’s middags wakker van een telefoontje van haar vriendin. ‘Ik leef nog’, antwoordt Mahin telefonisch. Die woorden beschrijven al dertig jaar haar leven. Mahin is weduwe sinds ze haar man verloor in de oorlog als dokter werkte. Nu ook haar dochter in Europa woont, is Mahin alleen in het grote Teheran. In een groot huis en tuin kwijnt Mahin bijna dagelijks weg. Mahins eenzaamheid overheerst gedurende de film. Tot het moment dat ze besluit dat het genoeg is geweest.
Zo probeert Mahin om bij de plaatselijke bakker steeds dichter bij een man in de buurt te komen. Die poging levert uiteindelijk niets op. Even later bevindt zij zich in een park, waar verderop een groep meiden wordt opgepakt, omdat hun hijab niet volledig hun haren bedekt (wat Mahin ook niet doet). Mahin grijpt in, waardoor in ieder geval een meisje niet meegaat. Dat is helaas de realiteit van de post-islamitische revolutie die in Iran heeft plaatsgevonden waardoor het conservatisme heerst.
Later merkt ze een man op in een restaurant: Faramarz, ook een oudere, van wie ze van zijn bekenden hoort dat ook hij alleen woont en geen partner heeft. Wanneer hij terugkomt van zijn ritje als taxichauffeur, wacht Mahin op hem en rijden beiden per taxi terug naar haar huis. Daar beleven ze de mooiste avond in jaren en herontdekken de ware aard van verlangen en intimiteit.
De kracht van My Favourite Cake (in het Perzisch: Keyke mahboobe man) is het uitbeelden van de kleine dingen in het leven die voor geluk kunnen zorgen: het zijn met vrienden, dansen in de woonkamer, voor je gekookt worden. Normale dingen die toch zoveel betekenen en door het script en de scènes in de film goed zichtbaar worden in de interacties tussen Mahin en Faramarz, waardoor je met hen verbonden voelt. Daarnaast brengt de film diverse thema’s zoals eenzaamheid, beperkte vrijheid en verlangen naar liefde in perspectief. Mahins verhaal vertegenwoordigt het isolement wat ouderen ervaren in hun nadagen, hun verlangen naar connectie en het openstaan van liefde na het verlies van een dierbare. Vooral de leegte van eenzaamheid wordt komt binnen door het geringe gebruik van muziek in de film, wat versterkend werkt. Daarnaast doet het camerawerk in de film zijn werk door vaak een lang shot te pakken bij scenes. Hierdoor wekken de scenes een oprecht gevoel op, voelt de kijker zich meer betrokken en komen de gevoelens van de personages sterker binnen. Dit zou anders voelen met snelle knip-en-plak shots.
De film toont ook een realiteitscheck over de situatie in Iran, vrijheden van vrouwen worden beperkt door het Iraanse regime. Mahins acties zijn volledig in strijd met de regels en wordt op een gedurfde wijze in diverse scenes en acties in de film getoond. Zo drinkt ze wijn, nodigt een man uit bij haar thuis en draagt haar hoofddoek onvolledig. Dat allemaal terwijl zij een hele nieuwsgierige buurvrouw heeft die haar goed in de gaten houdt. Zij staat voor de sociale controle van de maatschappelijke regels. De ondertoon van de film voelt als kritiek op het gebied van cultuur, wat door kleine, krachtige acties van Mahin op een passende manier worden blootgesteld, zoals als vrouw zelf op een man afstappen en durf om op te staan tegen iets wat niet hoort ook al hangen er consequenties aan. Dat hebben ook de beleidsbepalers uit Iran ondervonden.
Gemakkelijk ging het filmproces van My Favourite Cake niet. Voor Moghaddam en Sanaeeha gelden nu twee criminele aanklachten: een voor het breken van islamitische regels en een voor het maken van propaganda tegen het regime. Hun paspoorten werden ingetrokken, waardoor zij hun film niet konden zien op het filmfestival van Berlijn (met twee gewonnen awards bekroond). Ook toen de film in Zweden in première ging, kregen beide filmmakers een reisverbod en mochten zij Iran niet uit.
Hoe mooi de film ook is, toch zijn er kleine mankementen die de film net tekortdoen. De romance tussen Mahin en Faramarz lijkt al heel snel vastgesteld, terwijl de twee elkaars achternaam niet eens kennen. Het voelt gehaast en daardoor niet realistisch, maar misschien is dat wel het uitgangspunt van hun liefde waarin tijd een schaars goed is. Daarnaast lijkt het tempo van de film soms geremd te worden door te vaak stil te staan bij dagelijkse activiteiten die Mahin onderneemt. De film had daardoor, in plaats van negentig minuten (ook al is dat aangename lengte voor een film), nog verder ingekort kunnen worden zodat het verhaal sneller tot de kern komt.
My Favourite Cake is een film waar thema’s als oppressie, liefde, doorzettingsvermogen en sociale contacten aan bod komen. Hoewel de relatie gehaast lijkt en het tempo soms laag is, nemen de positieve aspecten als het verhaal, het acteer- en camerawerk en de onderliggende betekenis van de film dusdanig de overhand waardoor het je aandacht blijft vasthouden. De film toont het verlangen van de mens naar intimiteit en gezelschap, die ook in de nadagen van het leven een cruciale rol spelen. Zeker als blijkt dat tijd zo kostbaar en eindig is en je ook in een grauwe omgeving gedomineerd door oppressie, verlicht kan worden door liefde.
