Utrechtse raprockband (genre dat hiphop en rock combineert) ABL (A Beautiful Lie) bracht twee jaar geleden (januari 2023) hun tweede EP uit: Mooi Leugens. Ondanks de twee uitgebrachte EP’s bestaat er op Spotify nog niet zoveel succes. Op dit moment telt de band 11 maandelijkse luisteraars. Is het terecht dat de vier heren Dave Gruters (zang), Larson de Laet (drums), Marton Hendriksen (bas) en Maurice van de Berg (gitaar) zo weinig succes boekte met de tweede EP? Een toch duidelijke vooruitgang (vooral als het gaat om productie) op hun eerste uitgave. Of zien we hier gewoon een te weinig gewaardeerd en originele band? De EP bestaat uit vier verschillende nummers en is 15 minuten en 9 seconden lang. Ik zal individueel elk nummer recenseren en aan het einde over de gehele EP nog dingen opmerken.
Track 1: Nachtdieren
‘Nachtdieren’ opent de EP met een krachtig powerchord en een harde basdrum, gevolgd door breaks op de toms. Gelijk doen de combinatie van gitaar en drumbreaks mij heel erg denken aan Nirvana en de opening van hun nummer ‘In Bloom’, van hun legendarische album ‘Nevermind’. De baslijn volgend op het bombastische intro, is effectief. Alleen een basgitaar en drums blijven over. Het valt even wat stil, iets dat zorgt voor rust vlak voor de introductie van de vocals. ‘’666 wat had je dan verwacht? De duivel die rapt, zingt met mij vannacht’, klinkt de eerste line. Het is een gedurfde manier om je EP te starten, maar de aandacht wordt gelijk gegrepen. Vocalist Gruters zelfverzekerd en gemeend zijn tekst. De stijl is agressief, maar emotioneel. ‘Soms in de nacht schiet ik uit als een kanon, dan denk ik terug aan waar het allemaal begon’, is de laatste zin voor het refrein. Hier verlies ik enigszins mijn aandacht. Gruters zijn zangstijl is niet te vergelijken met zijn rapkwaliteiten. Misschien dat andere mensen deze ‘out of tune’ vocals karakteriserend vinden, maar voor mij heeft het een wat negatief effect op de eerdere vloeiende stroom van het nummer. Deze wordt een beetje onderbroken.
Tekstueel zitten er mooie dingen tussen:
‘Definieer muziek door het aan te duiden, haal mezelf binnen door mezelf uit te buiten.’
‘Laat me slapen, wakker worden in dromenland, de trein dendert door terwijl ik niet afstomen kan’
Beeldspraak die de worstelingen van de soms lastige realiteit aangeeft.
Hoewel de betekenis voor mij niet in elke zin of line duidelijk wordt, denk ik dat dit de strekking is. Het lijkt vooral te gaan over te veel feesten zonder echt doel, drugsgebruik, lastige situaties (de bandleden/schrijvers zijn in dat geval de nachtdieren die dit leven hebben en lastig ontsnappen aan de nacht).
Track 2: Lamwammes
Het intro heeft dit keer meer een soort pop-punk feel, een mix van Green Day en Blink-182. Een wat snellere rif dat bij ‘Nachtdieren’. Het nummer begint als een soort alcoholpromotie: ‘Zie me aan de bar, ik doe mijn tapdansje. Krijg een bierie hier een bierie daar een bierie van een bierie van de president, ik vind het lekker man.’ Qua flow zit het goed, tekstueel vind ik het nog niet heel sterk.
Het nummer wordt veel interessante bij de prechorus (‘We lopen door de straat, lamwammes, dagdenken’), waar de gitaar door middel van steeds wat luider wordende triolen (drie gespeelde noten op een plek waar normaal een tweedelig patroon wordt gespeeld) en een aanzettende drum veel spanning opbouwt en uitmondt in het refrein. Dat refrein is simpel, maar wel effectier ‘Eén, twee, drie, vier. Schreeuw met me mee en drink meters bier.’ Poëtisch is het niet, maar een zaal met een biertje op of net in de hand gaat dit al snel meezingen. De accenten van de drums, bas en gitaar versterken het refrein daarbij ook. Na het tweede couplet ontbreekt de prechorus, wat ik begrijp, want je wil snel terug naar het refrein. Alleen was de opbouw ernaar toe dat wat het er juist zo uit liet springen. Een gemiste kans om nog een keer die prechorus te gebruiken. Na het tweede refrein volgt een muzikaal intermezzo van alleen ritmische gitaar, bas en drums met een hele agressieve in your face gitaarrif. Dat mij een beetje doet denken aan de wat uitgebreidere versie van de rif van ‘Sympthom of Universe’ van Black Sabbath. Deze rif en een drumbreak leiden de aankomende gitaarsolo in. Deze is heel uptempo en technisch knap gespeeld. Melodisch is die goed, maar voor de afwisseling, waren wat langer aanhoudende noten ook niet verkeerd geweest. Het wordt duidelijk door met een wah-pedaal gespeeld ( het geluid wordt gecreëed door frequenties te filteren, waarbij de toonhoogte verandert afhankelijk van de voetbeweging). Op het einde wordt de solo iets groovier, Van de Berg laat zijn kwaliteiten hier zeker zien.
Track 3: Nieuwe Orde
Ingeleid door de drums, voelt dit nummer voor mij alsof het redelijk hetzelfde begint als de eerste track op de EP: ‘Nachtdieren’. Het nummer heeft een duidelijk onderwerp. De ‘Nieuwe Orde’ zijn als het ware de overheid en machtshebbers waar kritiek op geuit wordt in het nummer. ‘Ik wil de nieuwe orde, de great reset zien vallen’. Precies bij die zin vallen net de drums weg, wat zorgt voor extra kracht aan de boodschap en als mooie toevoeging fungeert. ‘We zijn allang gechipt, afhankelijk, toegang tot privé was nog nooit zo toegankelijk’, het herhalen van toegang en toegankelijk past iets minder, maar je voelt enorm de boosheid en woede in het nummer. Als je je graag afzet tegen de samenleving, is dit een nummer dat op je lijf geschreven staat. Het herhalende refrein ‘Ben je boos? Ben je gelukkig? Of ben je boos’ is een stuk effectiever dan bij het openingsnummer van het EP. De gesproken zang, ligt Gruters beter dan wanneer hij echt probeert noten te raken. Het nummer eindigt wederom met een fantastische solo en super strakke drums, die te weinig benoemd is, maar bij dit nummer toch eruit springt. De Laet zijn stijl op de EP ‘grunge-achtig’ (Nirvana, Pearl Jam) en laat in dit nummer zien ook enorm strak te kunnen spelen.
Track 4: TBS
Het onheilspellende intro van dit nummer met soundeffects en een verdraaide stem voegt wat toe. Elk nummer begon tot nu toe hetzelfde en deze afwisseling is interessant en onverwachts. De inkomende rif is weer agressief, maar ritmischer dan de vorige rifs (snellere noten achter elkaar gespeeld in een hoog tempo). De drums en de rif vallen in accenten samen wat de overdracht positief beïnvloedt. De tekst dit keer is echt een verhaal, dat ook nog eens duister en interessant is. ‘Als een TBS’er zat ik in de put voor het neersteken van een kinderjuf’, is de eerste zin. Een schokkende line misschien, maar het trekt wel direct je aandacht. Het verhaal van de hoofdpersoon blijft interessant. Je begint ook enig ‘medelijden’ te voelen:
‘Zit nu in een witte jas in een isolement, soms word ik met bruin brood en water verwend.’
‘Hang een foto van mezelf op het passe partout, dan mag ik met verlof misschien naar mama toe’
Ook in het tweede couplet wordt de struggle verduidelijkt
‘Persoonlijkheid die is gespleten, Split 2007 door een beest bezeten.’
Na twee coupletten komt het nummer tot een rustiger punt waar de distortion op de basgitaar ( ‘viezere’ klank) iets te ver is opengedraaid. De schelle lach van de zanger past goed binnen de stijl en feel van het nummer, maar is wat ongemakkelijk uitgevoerd en klinkt wat geforceerd.
Een enorm pluspunt is de gitaarsolo die het nummer afsluit. De EP wordt voor een groot deel gedragen door de gitaar en dat wordt weer laten zien.
Evaluatie
Het album rockt, het gitaarspel is goed, de drums en bas doen hun werk prima en de band is uitermate strak. Er is te horen dat de jongens op elkaar zijn ingespeeld. De composities zijn nog niet altijd even sterk, vooral melodieus mist er wat. Dat kan ook goed aan de vocale kunnen liggen, want zoals eerder genoemd was het refrein van de eerste track niet heel sterk gezongen. Tekstueel zitten goede en minder goede dingen in. Vooral ‘Nachtdieren en ‘TBS’ vallen positief op, waarbij ‘Lamwammes’ iets zwakker is. Ik hoor niet zozeer veel dingen van de ‘raprock’ giganten terug. Red Hot Chili Peppers is weer een stuk melodieuzer en iets te soft en de nummers kennen niet de euforische en bombastische refreinen van Linkin Park. Wel merk ik veel invloeden van Classic Rock bands, vooral in de gitaar en bas. Zoals eerder genoemd hoor ik Nirvana, Metallica en zelfs Black Sabbath. Metal-elementen komen dus ook wel terug. Heel divers zijn de nummers niet. Ook al wordt er door middel van effecten (TBS) en variatie in dynamiek wel geprobeerd spanning te creëren, lijkt de gehele flow en het tempo niet zo te variëren. Raprock is wat je krijgt op deze, maar je krijgt zeker geen ondermaatse kwaliteit. Zoals eerder gezegd, de band is strak en durft zich uit te laten in teksten als ‘666 wat had je dan verwacht’ en ‘Als TBS’er zat ik in de put, voor het neersteken van een kinderjuf’. De emotie spat er vanaf, de EP rockt, maar mist misschien net die extra stap (melodie, variatie en gedenkwaardigheid) om écht landelijk door te breken. Hoewel ik mij graag het ongelijk laat bewijzen door de Utrechters.
