Het was op zaterdag 25 januari alweer de 9e keer dat Cultura Ede in samenwerking met Astrant het jaarlijkse singer- songwriterfestival organiseerde. Een uitermate geschikte plek voor jong muzikaal talent om te laten zien wat ze kunnen aan een kleine zaal vol liefhebbers. Het populaire muziekevenement was ook dit jaar weer stijf uitverkocht.
★ ★ ★ ☆☆
Wanneer je door de grote draaideur theater Cultura in Ede binnenstap merk je al gelijk dat dit theater anders is dan anderen. Het is namelijk veel kleinschaliger en heeft een huiselijke uitstraling. Bij binnenkomst wordt de ontvangst door twee vriendelijke vrouwen van middelbare leeftijd die vragen naar je kaartje, waarna je door mag lopen naar het atrium. Voor een klein podium waarop de verschillende gitaren al geplaatst waren stonden ruim 200 stoelen opgesteld. Het eerste optreden beloofde om 19:30 te beginnen, maar om 19:15 waren al deze stoelen al lang en breed vergeven. Wie dus wat later kwam, zoals ik, moest staand van het eerste optreden gaan genieten. Bij de bar trof ik 3 jonge meiden. Aangezien iedereen al zat was het niet druk bij de bar, er stond slechts één persoon voor mij in de rij. Het typische was dat de pinautomaat niet meewerkte bij deze persoon. In plaats van mij te helpen keken de twee medewerkers die het niet druk hadden afwachtend naar de situatie bij de pinautomaat, daar hadden ze wel wat meer initiatief mogen nemen. Gelukkig kon ik toen de situatie na een paar minuten afgelopen was rustig geholpen worden door dezelfde meid die de vrouw voor mij geholpen had en ging ik gewapend met mijn drankje achter de opgestelde stoelen staan om mijn plek te verzekeren voor het eerste optreden.
Lambswool (Atrium)
Na een introductie van de enthousiaste presentator werd afgetrapt door de jonge Simone Lamberts. Haar liedjes gingen over haar tussenjaar in Helsinki. De liedjes spraken tot de verbeelding en waren daarom naar mijn mening goed geschreven. De liedjes hielden een rustig tempo aan, er zat weinig variatie in. Dat zal ook weer komen omdat ze beginnend artiest is en dus nog geen uitgebreid repertoire heeft. Het was haar eerste optreden voor publiek, het was dan ook te merken dat er lichte zenuwen heerste bij Simone. De zenuwen zorgde ervoor dat ze niet altijd de juiste toon te pakken had, maar voor mij maakte dat niet uit. Op basis van wat Simone liet horen was het voor mij duidelijk dat er wel rek inzit. Met wat meer ervaring zal ze naar mijn idee zeker een artiest kunnen worden waar publiek voor naar de zalen komt.
Voor het tweede optreden verplaatste de ruim 200 man in het atrium zich naar de kleine theaterzaal van Cultura. De grootte van de zaal maakt de setting zeer intiem. Het is eigenlijk net alsof je in een soort huiskamer staat. Het podium was buiten de gitaren en vleugel aangekleed met kleine tafeltjes waar decoratieve stukken op stonden en planten.
Sophia (Theaterzaal)
Rond 20:15 uur kwam de tweede act, Sofia met gitarist Arthur, het podium van de theaterzaal op. Voor mij klikte het gelijk in mijn hoofd, dit was mij geen onbekende artiest. Ik herkende haar namelijk gelijk als de winnares van The Voice of Holland 2020. Al betekende het feit dat zowel de presentator als zij daar niets over gezegd hadden waarschijnlijk dat ze daar, begrijpelijk, niet mee geassocieerd wil worden. Op het moment dat Sofia begon met zingen was het voor mij gelijk duidelijk waarom zij zo’n grote zangcompetitie gewonnen heeft. Een abnormale stem met een groot bereik. Er was niets te merken van het feit dat dit haar eerste optreden na 3 maanden in Nashville was. Dat Sofia geïnspireerd is door Billie Eilish was niet verbazingwekkend bij het horen van haar droevige break-up liedjes. Haar repertoire was echter zeer variërend, want er kwamen ook wat meer uptempo liedjes langs die deden denken aan de stijl van Taylor Swift. Dat dit een zangeres is met ervaring is duidelijk. Ze wist de zaal sowieso al goed te vermaken met haar prachtige stem, maar daarnaast was ze ook zeer interactief. Wanneer Sofia iets vertelde over haar muziek voelde het alsof ze tegen jou alleen sprak. Ze liet het publiek ook nog een aantal keer makkelijke stukjes als ‘lala’ op de maat meezingen. Het moment dat het publiek echter uit zichzelf met haar muziek begon mee te klappen zag ik de meest spontane brede glimlach op haar gezicht verschijnen.
Roosmarijn (Atrium)
De derde act van de avond was zonder twijfel de meest creatieve. Roosmarijn bespeelde de viool en combineerde dat met hoge, abstracte zang. Het unieke aan het optreden was dat ze haar viool niet alleen met de strijkstok bespeelde maar ook met haar vingers. Iets wat ik zelf nog niet eerder gezien had. Het andere bijzondere aspect van haar optreden was het loop station die ze gebruikte. Ze nam hiermee de geluiden die ze met haar stem en viool maakte op en liet ze doorgaans steeds herhalen. Zo ontstond er een uniek muziekstuk die vlak voor je neus in elkaar gezet werd. Per artiest was er een halfuur tijd. Ik moet eerlijk zeggen dat ik het optreden, ondanks de creativiteit, na 10 minuten redelijk eentonig begon te vinden. Ik verloor dan ook mijn interesse en was meer bezig met kijken naar de mensen om me heen dan luisteren naar de muziek. Ik zou dan ook niet snel een tweede keer voor Roosmarijn naar het theater komen.
Blair Davis (Theaterzaal)
De door de presentator omschreven ‘Schot die zingt alsof zijn leven er vanaf hangt’, Blair Davis, mocht de avond afsluiten. En de omschrijving van de presentator was geen woord gelogen. De uit Schotland overgekomen Blair had een super explosieve stem waarmee hij erg hoog kon komen. Zijn liedjes gingen veelvoudig over liefde en deden denken aan een combinatie van Paolo Nutini en Benson Boone. Dat Blair niet een volledig onontdekte parel is werd al vroeg in zijn optreden duidelijk toen hij aandacht gaf aan twee Belgische fans die hem achterna gereisd waren. Hij nam de twee jonge meiden het podium op waar hij hen een knuffel gaf en zij hem bloemen gaven. Blair straalde oprechte dankbaarheid uit en kwam op mij over als een sympathieke man. Hoewel zijn outfit (bestaande uit een bril, grote blouse en stoffige broek) deed denken aan iemand die op kantoor zit blies hij de hele zaal omver met zijn grote stem. Hij kon als enige van de avond rekenen op een staande ovatie en luid gejuich van het publiek.
Het was voor mij duidelijk dat de beste optredens van de avond in de theaterzaal hadden plaatsgevonden. Sofia en Blair zijn artiesten die al langer aan de weg timmeren, voor hen is de 10 euro die een kaartje voor het festival kostte het zeker waard. De optredens in het atrium waren echter van minder hoogstaande kwaliteit. Het feit dat ze in het atrium speelde droeg dan ook bij aan het gevoel dat deze optredens meer als opvulling dienst deden. Als het singer- songwriterfestival volgend jaar weer garantie biedt op optredens van het niveau van Sofia en Blair zou ik het in ieder geval zeker nog een bezoekje waard vinden.
