Anne van Kooij staat met haar blote voeten op het koude linoleum van de gang. Het is nog vroeg, maar in Conferentiecentrum Koningshof gonst het al van de spanning. Uit de grote zalen dreunt muziek. Iemand oefent een sprong in de hoek. Kinderen rennen gillend voorbij, hun keycords, de toegangsbewijzen voor de dansers dit weekend, wapperen als vaantjes. Op de grond ligt een open tas, halfvol met make-up, sporttape en een hersluitbaar zakje met wat boterhammen erin. Anne lacht. “Het is hier altijd chaos. Maar fijne chaos.”

Ze is twintig. Haar bruine haren zijn in een knot opgestoken, blauwe ogen lijken elke emotie te verraden. Misschien af en toe wat op de achtergrond, maar zo’n groot onderdeel van het team 2Fierce. En vandaag is haar dag. Haar laatste wedstrijddag met 2Fierce.

Het team bestaat uit veertien meiden uit Hazerswoude-Rijndijk. Samen met coach Tessa Kuipers, al vier jaar lang het kloppende hart van de groep, dansen ze in de categorie ‘Teams Modern/Contemporary Over 18 Novice’. Dit is hun tweede Europees kampioenschap, georganiseerd door Dancestars, en Veldhoven voelt voor even aan als het centrum van de danswereld.

Op donderdag werd de reis richting Veldhoven al ingezet. Het EK-weekend voor de meiden van 2Fierce. De sfeer zit er sinds die dag al lekker in. ‘Eigenlijk is het gewoon ook een vriendinnenweekend’, glimlacht Anne. Volgens het schema van de wedstrijd hoeven ze donderdag nog niet te dansen maar begint het echte werk pas zaterdag. ‘Zaterdag halve finale, zondag finale’, had Tessa een paar weken terug in de les gezegd. Die woorden zijn Anne nog goed bijgebleven. 

2Fierce slaapt dit weekend in een vakantiepark, niet ver van de locatie van de wedstrijd. De eerste twee dagen wordt er volop gekliert en voelt het echt als een vakantie met vriendinnen. Totdat ze op zaterdag richting Conferentiecentrum Koningshof gaan. ‘De afgelopen 2 dagen was het allemaal gezellig en leuk, maar nu wil ik dat jullie in je serieuze bubbel komen’, zegt Tessa streng, maar terecht. 

‘Je voelt hier gewoon de druk’,  zegt Anne terwijl ze de haren van teamgenoot Eva in een knot draait. ‘Al die landen, die jury van achttien mensen uit weet-ik-veel-waar… je weet dat je bekeken wordt. Dat alles telt.’

Zaterdag. Tijd voor de eerste ronde. Tessa, een vrouw met strak gebonden blonde paardenstaart en een blik die elke danspas kan doorboren, wijst haar team naar de plek waar ze de overvolle tassen kunnen neerleggen. ‘Snel omkleden, haren, make-up. En focus.’

In de spiegel ziet 2Fierce zichzelf transformeren. De dansoutfits hangen klaar: rood-paars-achtige broeken, strakke oranje-paarse tops. De outfits die dit seizoen kenmerken. Er wordt gegrapt, gelachen, maar onder alles sluimert de spanning. Anne veegt foundation over haar wangen. ‘Het is gek… je doet dit al zo lang, maar het went nooit.’

De zaal is pikdonker, het podium badend in felle lichten. Achter hen wordt door de andere teams waar ze tegen moeten strijden nog geoefend, EHBO’ers staan op scherp. Dan breekt het moment van de waarheid aan: De halve finale kan beginnen. Op het grote scherm verschijnt de teamnaam. ‘2Fierce’, en nadat ze worden aangekondigd door de presentator lopen ze vastberaden het podium op. Anne loopt als een van de laatste meiden op en werpt een blik op de groep die zo krachtig op het podium, klaar staat om deze dans zo perfect mogelijk uit te voeren. Een gevoel van trots overspoelt haar en even voelt ze tranen opkomen. Toch herpakt ze zich snel en zodra de muziek start is ze weer helemaal in de bubbel.

Wat volgt is drie minuten van scherp gesneden emotie. De posities kloppen. De liften zijn strak. De emotie wordt overgebracht. Het publiek klapt joelend als het team haar laatste positie aanneemt. Al knuffelend en als team loopt 2Fierce het podium af. ‘Demi komt naar Anne toe en pakt haar even vast. ‘Goed gedaan An’, zegt ze zacht. Anne slikt haar emotie weg. Nog maar één keer met deze meiden op het podium staan en dan is het voorbij. 

Na afloop is het wachten. Uren lijken maar traag te verstrijken. In de hal worden broodjes gegeten, video’s teruggekeken, uitgelopen make-up bijgewerkt van alle emoties die los kwamen na het optreden. En dan: het scherm waar 2Fierce zich rondom heeft verzameld flikkert aan. ‘New Announcement’. Een countdown van tien. Vingers worden gekruist. De namen verschijnen. En ja. 2Fierce staat ertussen. Ze zijn door naar de finale. Wat een opluchting.

Zondag. Finale dag. Alles is anders. De spanning is om te snijden, veel erger dan gister. Anne staat met haar team in een cirkel, opgewarmd, opgemaakt, helemaal klaar voor het grote podium. Tessa neemt het woord. ‘Schatten, jullie zijn er klaar voor. Geeft alles maar ga vooral genieten. Van de dans, van de ervaring en van elkaar. En vergeet niet: dit is ook het laatste optreden van Anne en Esmee. Laten we gaan knallen! Ik ben nu al trots op jullie.’

Anne kijkt naar haar vriendinnen. Sommige meiden kent ze al meer dan tien jaar. ‘Ik denk dat we allemaal voelden: dit wordt niet zomaar een optreden. Dit wordt een afscheid.’

Op het podium is alles intens. De muziek begint. De eerste passen vloeien over het podium. De emotie druipt van elke beweging. Het publiek houdt zijn adem in. De lichten vangen het zweet op hun voorhoofd. Spotlights als zonnestralen op een laatste dans.

Applaus. Gejuich. Tranen. Zoveel tranen. Al op het podium beginnen de eerste meiden te huilen maar in de coulissen gaat het helemaal los. De dansers vallen elkaar in de armen. Anne snikt. ‘Dit was het dan. Ik kan gewoon niet geloven dat dit de laatste keer was met die meiden. Maar wat een bijzondere manier om afscheid te nemen.’

En dan begint het wachten opnieuw. De finale uitslag laat lang op zich wachten. De dansers proberen te eten, maar de zenuwen liggen als knopen in hun buik. Drieënhalf uur kruipen voorbij.

De zaal loopt vol. Op het podium verzamelen zich de presentatoren, de achttien juryleden en alle vlaggen van alle Europese landen die meededen. 2Fierce komt opnieuw samen in een cirkel. Handen worden vastgegrepen als hun categorie aan de beurt is. Anne zegt zacht tegen de groep: ‘Het maakt niet uit wat het wordt. Dit weekend was al perfect. Met een zesde plek ben ik ook al zo blij”

De zevende plek. Geen 2Fierce. Een golf van blijdschap gaat door de groep omdat ze geen laatste zijn geworden. Zesde? Ook niet. Vijfde. Vierde. Nog steeds geen 2Fierce. ‘We zitten gewoon in de top drie!’, Anne gilt het uit. De spanning wordt ondraaglijk. ‘Ik dacht even: zijn we vergeten? Zitten we naar de verkeerde categorie te luisteren?”

Eerste of tweede. Dat is waar het nu op aankomt. ‘Second place goes to….’. En dan… geen tweede plek voor 2Fierce. Verwarring en ongeloof overheersen 2Fierce. Maar het kwartje valt gelijk. ‘Wacht… dat betekent…’

Nummer één. Kampioen. ‘Your European Champion 2025 is 2FIERCE!!’. Het hele team gilt het uit. Tranen stromen over de wangen van alle meiden. Tessa huilt. Anne wordt meegesleurd naar het podium. De vlag. De medaille. De mega trofee. De flits van de camera’s. De zoete, zoute smaak van onverwachte winst.

Anne kijkt naar het bord met ‘1’. Ze lacht door haar tranen heen. ‘Ik kon me geen beter afscheid wensen. Dit was alles.’

Eenmaal weer naast het podium blijft het voor het team ongelofelijk dat ze echt gewonnen hebben. Na alle ontlading lopen ze terug naar de spullen. ‘Ik kan niet geloven dat we zometeen gewoon weer naar huis gaan, naar ons eigen leventje’, zegt Rosa tegen Anne. ‘Ja, echt even back to reality’, zucht Anne teleurgesteld maar zo voldaan.

In de auto naar huis is het dan ook stil. Uitgeput, voldaan. In Hazerswoude-Rijndijk zal er worden nagepraat. Over de emotie, de prestatie, de perfecte timing van een afscheid. Maar nu, hier, in deze auto vol lege haarlakspray en bezwete outfits, is het goed.

Anne sluit achterin de auto haar ogen. De echo van applaus nog in haar oren.