De belangstelling voor meditatie, mindfulness en yoga is de afgelopen twintig jaar sterk toegenomen. Volgens professor psychologie Kim van Oorsouw komt dit doordat de levensstijl steeds sneller en drukker is geworden. Er wordt steeds meer van ons gevraagd, terwijl overprikkeling op de loer ligt. In deze context groeit de behoefte aan rust en aandacht voor het lichaam. Ademhalingsoefeningen spelen daarbij een steeds belangrijkere rol. Stella Meijerink is ademcoach in opleiding. Vanavond organiseert ze haar tweede ‘ademcirkel’ in Utrecht, een bijeenkomst waar deelnemers samen werken aan rust en verbinding via de ademhaling.

Het is een warme lenteavond als Stella op haar fiets het Muntgebouw nadert. De laaghangende zon kleurt het water van de Leidsekade goud en mensen zitten verspreid op de kades, genietend van het zachte licht en de langzame overgang naar de avond. Het is een plek van ontspanning, maar Stella moet aan de slag. Ze parkeert haar fiets en gaat de ruimte binnen die ze heeft geboekt. Haar opdracht is om die ruimte te transformeren tot een plek waar stilte, aandacht en ademhaling centraal staan.

Stella voor het pand waar de ademsessie plaatsvindt.

Met rustige handen haalt ze de spullen uit haar tas. Ze heeft een platte schaal mee om een altaar mee te maken. Op de schaal plaatst ze een zorgvuldig gerangschikte verzameling schelpen, gladde stenen en een paar kaarsen. Naast het altaar plaatst ze een lampje dat warm licht verspreidt. In een hoek verschijnen meditatiekussens, verstopt achter een gordijn. Stella kent deze plek van een eerdere meditatie en heeft bewust gekozen voor een vertrouwde ruimte. In de keuken maakt ze snacks klaar, die ze netjes in kleine bakjes verdeelt. Vervolgens zoekt ze tien theekopjes bij elkaar, het aantal deelnemers dat ze verwacht. Het klaarmaken van de ruimte helpt Stella zelf om langzaam in de juiste gemoedstoestand te komen. Ze ademt diep in en uit en probeert de zenuwen te temmen.

De stilte wordt plotseling verbroken door een zacht geklop op het raam. Maaike, een van de deelnemers, staat buiten. Met een warme omhelzing verwelkomt Stella haar in de ruimte. De twee zijn vriendinnen en de herkenning is duidelijk zichtbaar in hun glimlachen. Ze nemen even de tijd om in te checken: Maaike vertelt dat ze zich rustig voelt, Stella geeft toe nog wat gespannen te zijn. Terwijl ze wachten op de rest van de groep, druppelen langzaam meer mensen binnen. Sommigen kennen elkaar van vorige sessies, anderen zijn nieuw. Anne schuift aan, een vrouw die via een community op WhatsApp bij de ademcirkel terecht is gekomen. “Ik doe al wat ademhalingsoefeningen bij yoga,” vertelt ze, “maar ik wil hier graag dieper ingaan op de ervaring.”

De groep wacht in de aangrenzende ruimte terwijl Stella de laatste voorbereidingen treft. Ze kiest voor chai-thee, een warme, kruidige drank die ze zorgvuldig zet. De deelnemers laten hun schoenen bij binnenkomst achter, alsof dat een eerste stap is naar het loslaten van de drukte van buiten. Wanneer iedereen zit, klinkt rustige meditatieve muziek. Het geroezemoes daalt, mensen schenken zichzelf thee in en nemen plaats op de kussens in een cirkel.

Stella opent de sessie met een kalme stem. “Fijn dat jullie er allemaal zijn. Dit is een nieuwe groep, anders dan de vorige keer. Ik merk dat ik het spannend vind, maar ik hoop dat we samen een fijne avond beleven. Vanavond gaat het om je adem en het zakken in je lijf. Soms komt er vermoeidheid of emotie omhoog, en dat mag er zijn. Voel je vrij om het aan te geven als je iets nodig hebt.” De woorden zijn eenvoudig, de sfeer voorzichtig en uitnodigend.

De deelnemers staan op en bewegen langzaam door de ruimte. Ze zoeken een plekje waar ze zich prettig voelen, sluiten hun ogen en richten hun aandacht op het lichaam, beginnend bij de voeten. Stella begeleidt ze door een bodyscan, langzaam omhoog bewegend langs de benen, de rug en het hoofd. “Adem waar je kunt,” zegt ze zacht, “zonder iets te forceren.” De ademhaling die volgt is diep en ritmisch. Er klinkt een rustgevende muziek, een zachte onderstroom die zich vermengt met het geluid van hun ademhaling.

Dan vraagt Stella de groep om in tweetallen samen te gaan zitten en te delen waarom ze hier zijn. Blikken worden uitgewisseld, schouders ontspannen, en soms klinkt er een zachte lach. Sem, een man die vaker met ademwerk heeft geëxperimenteerd, schuift naast een onbekende deelnemer. “Eerder deed ik ademhalingsoefeningen bij mijn kickboksschool,” zegt hij. “We moesten hyperventileren volgens de Wim Hof-methode, maar dat voelde als rammen in plaats van ontspannen. Ik verloor het gevoel van controle, dat was beangstigend.” Hij pauzeert even en vervolgt: “Hier is het anders. De begeleiding is duidelijk en geeft me vertrouwen.”

De sessie gaat verder met de ‘oceanbreath’, een ademhalingstechniek waarbij de in- en uitademing hoorbaar en ritmisch zijn, alsof het geluid van de oceaan in de ruimte hangt. De groep past deze oefening toe terwijl de muziek subtiel voortkabbelt. De concentratie groeit, schouders zakken, de adem wordt het ankerpunt. Stilte vult de ruimte, een gedeelde ervaring die iedereen lijkt te verbinden zonder woorden.

Tijd voor een korte pauze. De deelnemers schenken zichzelf opnieuw thee in en wisselen voorzichtig woorden uit. Anne vertelt dat ze tranen voelde opkomen tijdens de oefeningen. “Het was alsof er iets loskwam, iets dat vastzat,” zegt ze zacht. Anderen knikken en delen hun ervaringen, sommige vinden het prettig, anderen vonden de oefeningen soms juist een uitdaging. Stella luistert en neemt alles in zich op. Ze vertelt over haar eigen reis: hoe ze tijdens haar opleiding toegepaste psychologie voor het eerst leerde over ademhaling en het zenuwstelsel. Ze vertelt over haar stage in Thailand, waar ze zich angstig en neerslachtig voelde en ontdekte hoe ademsessies haar hielpen om emoties los te laten en meer in het moment te zijn.

De avond sluit af met een hartcoherentie-ademhaling, waarbij de ademhaling langzaam en gelijkmatig wordt, met ongeveer 5,5 seconden in- en uitademen. Deze techniek stimuleert volgens onderzoek de veerkracht van het hartritme. Terwijl ze de oefening begeleidt, observeert Stella hoe de deelnemers rustig worden, sommige met gesloten ogen, anderen met een lichte glimlach op hun lippen. De ruimte vult zich met dankbaarheid, gedeeld zonder woorden.

Anne in de cirkel.

Wanneer de laatste ademhaling is uitgeademd, opent Stella haar ogen en bedankt iedereen. De deelnemers staan op, pakken hun spullen en verlaten de ruimte, terug naar de levendigheid van de stad. Buiten klinken de geluiden van het verkeer en partende mensen, een contrast met de sereniteit die ze zojuist samen hebben gecreëerd. Voor een moment, die avond, was er ruimte om stil te staan. Om te ademen. Om te zijn.