Foto’s gemaakt door Maria Belkadi

Zwarte eyeliner, haar voor de ogen, armen vol plastic bandjes, gescheurde broeken en de iconische Converse All Stars, alles schreeuwt emo. Deze subcultuur beleefde haar hoogtijdagen in de jaren 2000. Het was een tijd waarin jongeren elkaar vonden in somberheid, acceptatie, emotionele expressie en een gevoel van rebellie tegen de mainstreamcultuur. Hoewel de emo-cultuur een tijd lang van de radar verdween, lijkt de subcultuur nu weer tot leven te komen.

Emo is afgeleid van het woord emotional, geen verrassing, want de emo-cultuur draait om gevoelens en acceptatie. Voor veel jongens was het zelfs revolutionair: eindelijk ruimte om niet de hele tijd de sterke man te hoeven zijn, maar om te kunnen vertellen hoe je je écht voelt. Hier mocht je breekbaar zijn en luid over je emoties spreken. Hoewel deze subcultuur haar hoogtepunt beleefde in de jaren 2000, ontstond het officieel in de VS rond de jaren 90. De visuele stereotyperende emo look zoals we die nu kennen, met zwart haar, skinny jeans en eyeliner kwam pas later. Volgens cultuuronderzoeker en mediawetenschapper Judith May Fathallah draait emo sterk om “emotionele expressie, persoonlijke teksten en een visuele stijl die bewust de norm uitdaagt.” De beweging begon in de muziek, met wortels in de hardcore-scene, en groeide uit tot een bredere levensstijl, waarbij het internet een belangrijke uitlaatklep vormde.

Fathallah beschrijft hoe emo in de vroege jaren 2000 doorbrak naar de mainstream: “De ‘emo-paniek’, waarbij de subcultuur werd gekoppeld aan zelfbeschadiging en zelfmoord, speelde gedeeltelijk een rol. Deels omdat jongeren zich juist tegen dat negatieve beeld verzetten, maar ook omdat een slechte reputatie binnen sommige subculturen juist status kan geven. Daarbij had het opkomende thuisinternet veel invloed: bands en labels uit de derde emo-golf gebruikten sociale media zoals MySpace al vroeg om hun muziek te verspreiden.” Wat begon als een niche van de hardcore-scene, werd al snel door de media opgeblazen tot een zogenaamd zelfmoordcultuur.

Wat weten mensen in 2025 eigenlijk naar de emo-subcultuur? en weten we wel echt waar het over gaat? Bekijk hieronder het filmpje om te kijken wat mensen erover weten.

Bella

Bella en Emily over emo-nostalgie en ervaring
Voor Bella Seumeren (21) en Emily Pantschewski (21) was emo zijn nooit zomaar een kwestie van stijl. Het ging niet om een tijdelijke ‘edgy fase’, maar om een diepere connectie met de emotionele lading van de subcultuur en de connectie met de muziek. Een wereld waarin je anders mocht zijn en waarin gevoelens niet werden weggestopt, maar juist een plek kregen. Tijdens hun puberteit vonden Emily en Bella juist daarin herkenning en besloten ze zich echt te verbinden met de emo-scene.

Een digitale wereld
Bella ontdekte de emo-wereld voor het eerst via Tumblr. “Het begon bij die typische Tumblr-meiden,” vertelt ze. “Maar hoe dieper ik erin dook, hoe meer ik terechtkwam bij alternatieve meiden met dikke emo-lokken, bandshirts en songteksten waarin ik mezelf echt herkende. Ik had altijd al iets met piercings en tattoos, maar voelde me nergens thuis.” De emo-cultuur voelde voor haar als een warm bad waar ze eindelijk zichzelf kon zijn. Ook Emily vond haar weg naar deze alternatieve scene online. Al op jonge leeftijd zat ze op YouTube en via anime-video’s uit 2009 ontdekte ze nightcore: een muziekstijl waarin bestaande nummers versneld worden afgespeeld met een hogere toon. “Ik zocht de originele nummers op en ontdekte zo het genre,”. Haar interesse in tekenen en online communities leidde haar naar netwerken zoals Google+, waar ze andere alternatieve jongeren ontmoette. “Ik had weinig aansluiting op school, dus zo rolde ik al snel die wereld in.”

Emily

Zelfexpressie
Voor beiden was hun uiterlijk een belangrijk middel om zichzelf te uiten tijdens de puberteit,  een periode vol onzekerheden en persoonlijke zoektocht. Emily experimenteerde al vanaf de basisschool met haar stijl, met Avril Lavigne als haar grote inspiratiebron. Op de middelbare school koos ze voor een typisch emo-kapsel, waarmee ze haar liefde voor de subcultuur nog duidelijker tot uiting bracht. Met haar Duitse roots bracht ze regelmatig vakanties door in Duitsland, waar ze merkte dat de alternatieve scene daar veel zichtbaarder en toegankelijker was, vooral in Berlijn. “Duitsland had zoveel meer alternatieve mensen, waaronder mijn tante,” vertelt Emily. “Zij gaf me bandshirts en introduceerde me aan nieuwe muziek. In Duitsland was die hele alternatieve scene gewoon veel zichtbaarder. Ik luisterde toen naar artiesten als Tokio Hotel en LaFee, maar ook naar zwaardere Duitse metal bands zoals Rammstein.”

Ook voor Bella speelde de visuele kant van emo een grote rol, al raakte ze er op een andere manier in verstrikt, voor Bella was het de emotionele lading die haar het sterkste aantrok. “Ik vind het niet leuk als emo’s automatisch als depressief worden gezien,” zegt ze, “maar dat is wel hoe ik er zelf in ben gerold.” Een band die veel voor haar betekende tijdens haar minder goede tijd tijdens middelbare was Bring Me the Horizon. “Hun muziek heeft destijds enorm veel voor me betekend. Ik kijk nog steeds met veel respect naar hen, het is echt mijn guilty pleasure. Ze hebben me in die periode echt geholpen.”

Toch was het niet alleen maar troost en herkenning. Bella merkte dat de emo-scene ook een schaduwzijde had. Door haar eigen mentale kwetsbaarheid botste ze soms met de donkere kanten van de subcultuur. “Het hielp me om mezelf te uiten, maar mentaal was het niet altijd gezond,” vertelt ze. De herkenning bij anderen die met vergelijkbare problemen worstelden, werkte soms steunend, maar kon ook een negatieve wisselwerking hebben. “Als je jong bent, ben je heel gevoelig voor invloeden. Als het slecht ging met iemand anders, voelde ik dat zelf ook meteen.” legt ze uit. Vooral in haar online omgeving had ze er last van.

Negatieve reacties
In haar vroege tienerjaren kreeg Emily regelmatig nare opmerkingen op straat. “Daardoor ben ik me best defensief gaan opstellen,” geeft ze toe. “Maar tegenwoordig merk ik dat het steeds minder gebeurt.” Toen ze jonger was, had ze er moeite mee. “Je bent dan nog erg onzeker, en mensen denken al snel dat ze over je heen kunnen lopen.” Ook Bella krijgt nog steeds weleens kwetsende opmerkingen naar haar hoofd geslingerd. “Soms roepen ze dingen als ‘kankeremo’ of ‘laat je polsen zien’. Laatst zei iemand zelfs: ‘Laat je barcode zien.’ Het is echt schokkend.” Hoewel die opmerkingen hen raken, hebben ze hen niet weggejaagd uit de subcultuur. “Ik wist altijd dat mensen een mening zouden hebben, maar uiteindelijk gaat het om hoe ík me voel,” zegt Bella. “Gek genoeg is die gedachte me altijd bijgebleven, hoe onzeker ik ook was.”

Meer dan nostalgie
De emo-cultuur is niet weg te denken uit de muziekwereld en lijkt sinds 2020 aan een opleving bezig, een trend die zich sindsdien voortzet. Jongeren ontdekken de stijl opnieuw: sommigen vanuit nostalgie, anderen als een frisse, nieuwe subcultuur. Voor Bella en Emily is het in ieder geval nooit compleet weggegaan. “Ik blijf altijd terugkomen naar emo-muziek,” zegt Emily.

Wil je die band tussen emo en muziek verder ontdekken? Luister dan naar het audio-interview met Lesley Klaverdijk, waarin hij vertelt over zijn persoonlijke ervaring met de emo-scene, de rol van muziek en hoe de subcultuur in muziek voortleeft via social media.

Nihad 

New wave
Inmiddels zijn er ook nieuwe liefhebbers binnen de zogeheten ‘new wave’ van emo. Een van hen is de 20-jarige Nihad el Moussa, een fashionstudent uit Rotterdam die de stijl volledig omarmt. “Ik begon net voor corona alternatiever te kleden,” zegt ze. “Daarvoor sprak ik met mensen, maar online vond ik echt inspiratie. Zo begon ik te experimenteren.” Zwart is voor Nihad altijd haar comfortkleur. “Als ik zie dat het zwart is, dan haal ik het gewoon.” Inmiddels vormt deze kleur de basis van haar stijl, die grotendeels bestaat uit tweedehands vondsten die duidelijk de 00s-emo-aesthetic uitstralen. “Alles wat ik draag is bijna tweedehands.”

Toch is het voor Nihad niet altijd eenvoudig om zichzelf te uiten op de manier die ze wil. Als trotse Marokkaans-Nederlandse merkt ze dat haar uiterlijk soms botst met hoe anderen haar zien binnen de Marokkaanse gemeenschap. “Ik woon nog thuis, en daar wordt het niet echt helemaal geaccepteerd. Er wordt snel geloof bijgehaald, alsof hoe ik eruitzie iets zegt over mijn overtuiging. Maar dat staat hier los van.” Samen met haar beste vriendin Youssra, die meer neigt naar de scene-kid stijl, herkent ze zich sterk in deze situatie. “Ik woon niet meer bij mijn ouders,  zo erg werd ik afgestoten van de community, gewoon omdat ik mezelf wilde zijn,” vertelt Youssra, die zich al op jonge leeftijd in de emo-scene begaf. Zowel Nihad als Youssra weigeren zich aan te passen om ergens bij te horen. Voor hen is emo geen trend, maar een vorm van zelfexpressie.

Binnen de new wave zijn er ook vernieuwende bands en artiesten, maar Nihad hecht zich het meest aan de echte emo-klassiekers. “Ik luister eigenlijk alleen naar oudere emo-muziek: Paramore, My Chemical Romance, Pierce the Veil.”

Uit cijfers van Music Metrics Vault blijkt dan ook dat vooral de klassieke emo-bands nog steeds goed scoren binnen het genre, met Paramore op nummer één.

* Verantwoording: Judith May Fathallah is een Engelstalige bron, haar citaten zijn vertaald naar het Nederlands. De datavisualisatie is eerst in Flourish opgesteld en vervolgens in Canva verder uitgewerkt voor de visuele stijl.