Sammie Bos (30) is zo’n stem die Woerden al jaren kent. Of ze nu staat te zingen in een volle kroeg, tijdens de vakantieweek of in het lokale theater; haar liefde voor muziek wint het altijd op het nippertje van haar podiumangst. Het hielp haar door zware tijden heen. Hoewel optreden altijd spannend blijft, vindt ze het fijn om haar passie te delen. Met haar stem weet ze niet alleen mensen te raken, maar ook samen te brengen. Door een langdurige ziekteperiode stond ze lange tijd op non-actief, maar nu zet ze voorzichtig weer voet op het podium

‘Ik hoor het John Blok, destijds de conciërge op mijn school, nog steeds zeggen: “hier is… Sammie Bos!” Het was de start van alles.’ Doodsbang liep ze het podium op van de jaarlijkse zangwedstrijd op haar school. Ervaring had ze niet, angst voor het podium wel. Alleen de liefde en passie voor muziek hebben haar zover kunnen krijgen om die eerste levensveranderende stappen op het podium te zetten. Als het aan Sammie had gelegen, was ze nooit in de buurt van een microfoon gekomen. Maar met een duwtje in haar rug, zeg gerust een frontale beuk, van vriend en gitarist Joram, stond ze daar ineens. En dat tegen haar eigen verwachtingen in. Niet veel later vulden de eerste noten van Valerie van Amy Winehouse de aula.

Stem als uitlaatklep

‘Sammie was altijd al net wat kleiner dan de andere kinderen. Het verschil was niet enorm, maar wel duidelijk genoeg. Ik zeg altijd dat ze haar lengte compenseerde met haar stem. Ze was nooit op haar mondje gevallen. Nog steeds niet eigenlijk’, vertelt moeder Jolanda de Wit. Een kleine meid met een duidelijke mening, maar aardig bleef ze wel. Ze was zelden verlegen en als enig kind genoot ze van de aandacht die ze kreeg. Ze zocht het zelfs op. ‘Ze stond vooraan bij de kinderdisco op vakantie en wilde het liefst de hoofdrol in de eindmusical’, vertelt Jolanda. Dat Sammie echt kon zingen, wist vrijwel niemand.

‘Ik was veertien toen mijn ouders scheidden. Ik vond dat zo zwaar en wist niet wat ik met mijn gevoelens aan moest. Iedereen vraagt constant of het wel goed met je gaat en of ze je kunnen helpen. Waar ik eerder zo van de aandacht genoot, vond ik het nu verschrikkelijk. Laat mij in godsnaam gewoon lekker met rust, dacht ik’, vertelt Sammie. De enige manier waarop ze haar gevoelens wilde verwerken, was via muziek.

Ze ontwikkelde een grote passie voor jazz en R&B en ontdekte dat ze die noten zelf ook wel aardig kon aantikken. Waar ze eerst alleen onder de douche zong, deed ze dit nu ook in haar kamer, op het hockeyveld, op de fiets en op school. ‘Muziek zat constant in mijn hoofd en ik kreeg steeds vaker complimentjes over mijn stem. Superlief natuurlijk, maar die complimenten maakten me ineens bewust: ik zing hardop. En dat betekende dat mensen konden horen hoe ik me voelde. Dat maakte me eigenlijk alleen maar onzekerder, omdat het zo kwetsbaar is.’ Tot het moment dat conciërge John Blok haar overtuigde van haar kunnen. Hij stelde haar voor aan gitarist Joram en met hem durfde Sammie de eerste stappen in de muziekwereld te zetten.

Podium als keerpunt

‘Toen ik voor de eerste keer dat applaus hoorde, wist ik niet wat me overkwam. Alle zenuwen vervielen en ik was echt trots op mezelf. Dat gevoel had ik al een tijd niet ervaren’, zegt Sammie. Door de scheiding van haar ouders zocht ze afleiding en stak ze geen moeite meer in zaken die ze voorheen belangrijk vond. ‘School was zo’n beetje het laatste waar ik aan dacht. Ik wilde lekker een balletje trappen met vrienden of muziek maken.’ Datzelfde jaar bleef ze zitten. ‘Heel triest om dit nu te zeggen, maar ik voelde me echt een mislukkeling. Het horen van dat applaus liet me inzien dat ik wel wat kon.’ Daarmee kantelde haar houding.

Hoewel het optreden haar een kick gaf, was de angst voor het podium nog steeds aanwezig. Ze ging in haar vrije tijd steeds vaker muziek maken met Joram. Ze maakten een repertoire en oefenden dit zo vaak tot ze het konden dromen. ‘Het moest perfect. Als ik dit daadwerkelijk voor anderen zou gaan

Sammie in het lokale theater

zingen, mocht het niet anders dan perfect gaan.’ En dat ging het. Samen met Joram trad ze op in het Byrhuis: een echte oude bruine kroeg. Er was geen hond, maar hé, ze stonden er wel. Sammie was stikzenuwachtig, maar een klein biertje vooraf deed wonderen.

Stapjes in de goede richting

‘Een kleine hees, goede timing en krachtige stem.’ Dit is hoe Iwan Pol haar omschrijft. Echte Woerdenaar Iwan heeft Sammie zien groeien als zangeres en persoon. ‘Ze is eigenlijk de enige vrouw die hier regelmatig optreedt. ‘Er zijn hier maar weinig vrouwen die echt van R&B, soul en jazz houden én het ook nog zó kunnen zingen’, vertelt hij. Iwan is niet de enige die dat vindt. Wanneer Sammie optreedt, staat de kroeg van voor naar achter gevuld met mensen. ‘Een lokale zangeres als Sammie verbindt mensen. Ze laat mensen echt genieten van muziek. Dat maakt haar bijzonder.’

‘Via via kwam ik in contact met Jan Kanis, een bekende zanger hier in Woerden. Hij trad al regelmatig op in de Pompier. Ik mocht een nummertje meezingen’, zegt Sammie. Één nummertje werden er tien en niet veel later werd ze een zekerheid op de artiestenlijst van de muzikale zondag. Elke laatste zondag van de maand stond vanaf dat moment in het teken van muziek.

Hoe vaker ze optrad, hoe minder zenuwachtig ze werd. Het zingen dat begon om haar emoties te verwerken, was nu iets wat ze aan anderen liet horen. ‘Doordat ik het steeds regelmatiger deed, werd de spanning veel minder. Ik kreeg vertrouwen in mezelf’, zegt Sammie. Dat vertrouwen was terecht, want naast de Pompier trad ze nu ook op in het theater, op de Woerdense vakantieweek en deed ze mee aan de Woerdense variant van Beste Zangers: Een Mooie Dag. Het ging haar voor de wind.

Longcovid als pauzeknop

Juist toen het podium niet meer als schandblok voelde, werd haar leven op zijn kop gezet. Ze kreeg longcovid. ‘Dat ik een weekje ziek zou zijn, had ik wel verwacht, maar na drie weken waren de klachten nog steeds niet verdwenen.’ Die drie weken werden drie jaar, waarin zo’n beetje elke prikkel er een te veel was. Douchen, eten en boodschappen doen waren dagactiviteiten waar ze een dag van moest bijkomen. ‘Het was heel zwaar. Zowel fysiek als mentaal zie je jezelf aftakelen’, vertelt Sammie. Ook voor haar moeder was het lastig om te zien. ‘Je wilt het beste voor je kind en helpt zo veel mogelijk, maar je kan zo weinig doen. Je kind dat in de bloei van haar leven staat, kan van de een op de andere dag vrijwel niks meer’, zegt Jolanda. Muziek, iets wat Sammie eerder door een zware tijd heen hielp, kon ze niet luisteren of maken. Het kostte te veel energie en leverde te veel prikkels op om te verwerken.

Doordat de hele wereld stil lag door corona, viel het mensen in eerste instantie niet op dat Sammie nergens te bekennen was. ‘We waren blij dat de muzikale zondag weer terug was. Je bent een paar jaar verder en verwacht ook niet meteen dat alles zo is zoals voorheen. Maar toen Sammie er na een paar maanden nog steeds niet was, begon ik het raar te vinden’, vertelt Iwan. Na een tijdje ging Sammie haar het verhaal in de rondte en stroomden de berichtje met steunbetuigingen binnen op haar telefoon. ‘Hoewel ik

Na zo’n twee jaar ging het een stukje beter. Werken lukte nog niet, maar het verwerken van prikkels ging steeds beter. Dat betekende maar één ding: muziek maken. Nee, niet op het podium, maar gewoon in haar kleine huisje. Het contact met gitarist Joram was in de tussentijd vervaagd, maar met karaokefilmpjes op YouTube kwam ze een heel eind.

Niet klein te krijgen

Sammie werd steeds meer zichzelf. Hoewel haar liefde voor muziek nooit was veranderd, was haar podiumangst ondertussen weer terug. Ze was steeds vaker in de stad te bekennen en kreeg dan ook vaak de vraag wanneer ze weer eens op dat podium zou verschijnen. ‘Bij die vraag brak het zweet me uit. Ik was weer terug bij af. Het idee dat ik na zo’n lange tijd weer op dat podium moest stappen, vond ik doodeng’, vertelt Sammie. Kon ze nog wel zingen voor dat publiek? Had ze Joram niet nodig?

Toch deed ze het. Samen met Jan Kanis durfde ze het aan. ‘Ik vond het verschrikkelijk, maar hij gaf me moed. Het was niet perfect, maar het feit dat ik weer kon optreden zonder dat ik daar een week van moest bijkomen, vond ik eigenlijk veel belangrijker.’

‘Muziek heeft me door alles heen gesleept,’ zegt ze. ‘Door de scheiding van m’n ouders, door die lange dagen op de bank met longcovid, en nu weer in deze nieuwe fase waarin ik mezelf opnieuw moet uitvinden.’
Ze zingt weer. Misschien niet elk weekend en misschien niet voor een volle kroeg, maar wél met volle overgave. En dat, zegt Sammie, is voorlopig even genoeg.