Verschuild achter een klein muurtje wat haar houten werkbankje vol met tangetjes, ijzer, zilver, ringetjes en ander gereedschap verstopt, zit ze daar. Achterin haar eigen ateliertje in dé Zilverstad, zit Kirsten geconcentreerd over haar werk heen gebogen. Het ijzerdraadje dat de kralen bij elkaar moest houden, had ze met veel geduld eindelijk in het gaatje gekregen. Nog heel even goed vasthouden en dan… Ze laat het gehele priegelwerk op de tafel vallen. Door het geklingel van de bel, die bevestigd aan de deur van haar atelier zit, schrikt Kirsten. Geïrriteerd bijt ze op haar lip en ze is teleurgesteld in haarzelf, hoe kan het nou dat ze deze klant niet aan zag komen? Normaliter ziet Kirsten altijd iedereen al ver van tevoren aan komen lopen. Ze heeft niet voor niets de spiegels afgesteld op de voordeur, daarbij is ze altijd super alert. Ze haalt haar schouders op en naast het feit dat ze voor het eerst sinds jaren een klant niet aan had zien komen, accepteert ze dat zij opnieuw aan het zenuwachtige priegelwerk moet gaan beginnen. Na een klein kwartier priegelen, neemt ze een grote teug adem, houdt hem in en slaagt er opnieuw in om het ijzeren draad door het kleine gaatje te krijgen. Opgelucht bevrijd Kirsten de adem die zij in haar longen had opgeslokt. Kirsten ontspant en leunt met haar rug tegen de stoelleuning die ze al ruim twee uur al niet meer tegen haar huid aan gevoeld had. Ze lacht tevreden naar haar werk wat door het lichtspotje gericht op haar werkbank al glimmend de aandacht trekt. Het had iets eerder af kunnen zijn, maar het is niet anders. Al blijft het aan haar knagen dat ze niet alert genoeg was. Ze hoort het de eigenaren van haar oude werk in ‘Juwelier Heetman’ nog zo zeggen. “Ogen in je rug, weet altijd wat er in je zaak gebeurt” In al die jaren was zij nog nooit verrast geweest door het geklingel van de bel en ze had echt al wel het een en ander meegemaakt. Kirsten staat op en besluit een kopje warme Chai Latte, wat ze van een van haar beste vriendinnen had gekregen, in te schenken. Ze neemt een ontspannen houding aan en ruikt aan het warme drankje, dat ze tussen haar twee handen dicht bij haar neus houdt. Een mix van citroen, gember, kaneel en venkel prikkelen haar zintuigen en ze kijkt eens goed om haar heen. Een opgewekt en tintelend gevoel in haar lichaam zorgt voor een trotse gedachte, wanneer zij ziet wat ze allemaal bereikt heeft.
Dit moment brengt haar terug naar de plek waar het ooit allemaal begon: In ‘Juwelier Heetman’, op de Lijnbaan in Rotterdam. Hier heeft ze alles geleerd, maar haar werkgevers hebben haar vooral voorbereid op een veilig leven in al zijn pracht en praal. Het voorval van vanmiddag brengt haar terug bij de koude winterochtend, 20 november 2014. Het was een doorsnee donderdagochtend, al de glazen vitrines en etalages waren gevuld en zowel binnen als buiten was al het glimmend moois te bewonderen. Het doordringende zeurende geluid van de stofzuiger was nog aanwezig toen Kirsten met twee collega’s het laatste kopje zwarte koffie al pratend over wat het weekend hen brengen ging, leegdronken. Het was een gezellige ontspannen sfeer en ze lachten om een grap van Leoniek, die zich na het verbranden van haar tong eerst focuste op een kleine pijnsteek om vervolgens een grappig verhaal met haar collega’s te delen. Kees, een collega die ook onderdeel was van het drietal, stond al grinnikend op en gaf al wijzend aan dat hij even snel ging toiletteren. Kirsten en Leoniek bleven achter. Zij genoten nog even van de rust die teruggekeerd was na het uitdoen van de stofzuiger en voor de aanwezigheid van klanten, die waarschijnlijk ook deze mooie donderdag weer op de lopende band langs zouden komen en de stilte weer zouden doorbreken. Kirsten keek Leoniek aan en terwijl ze wat wilde zeggen, kwamen ze beide los van hun stoel. Een oorverdovende knal zorgde voor een schrok door hun lichaam. Gelukkig stond de warme koffie net op het tafeltje, anders had de bruine warme substantie nu overal om hen heen gelegen. Met een lijkbleek en verbaasde blik zochten zij beide om zich heen naar de oorzaak van dit vreselijke geluid. Er stond een blauw gemeente karretje tegen de gevel aan geparkeerd. Een ontladende zucht zorgde ervoor dat de rust voor enkele seconden teruggebracht werd. De bestuurder had waarschijnlijk een inschattingsfout gemaakt met het maken van een bocht en dit resulteerde in de klap die hij had gemaakt. De twee vrouwelijke collega’s stonden op om de sleutel te pakken en bij de man na te gaan of het goed met hem ging. Maar nog voordat Leoniek en Kirsten de sleutels van de dubbele deuren in handen hadden, reed het gemeente karretje’ met een noodvaart naar achter om zo met een dubbele snelheid nogmaals op de vitrines in te rijden. BOEM! Opnieuw een knal, maar nu gevolgd door een trilling die liet lijken alsof de gehele zaak in zou gaan storten. Het was helemaal geen onschuldig gemeente karretje. Het was een grote blauwe heftruck bestuurd door twee overvallers die als enige doel een welverdiende buit hadden. In een recordtempo tijd hadden de mannen de heftruck ruim tien keer de door het pand proberen te boren. Het ging allemaal zo snel dat de overvallers, voordat de politie ingeschakeld was, al door de eerste dikke laag glas heen waren. Ze konden gaan beginnen aan het dikke plexiglas wat Leoniek en Kirsten de tijd gaf om in actie te komen. Leoniek rende naar de verre hoek van de winkel waar zij de telefoon aandraaide en hun werkgever, die boven de winkel op kantoor zat, de opdracht gaf om naar beneden te komen. Ondertussen stond Kirsten al met de meldkamer in contact. De spanning en de adrenaline zorgden voor een verhoogde ademhaling waardoor zij gestrest de instructies aanhoorde van de politie en met trillende toon de kenmerken van de daders doorgaf. Kirsten wist dat het een spannende situatie was, maar doordat iedereen wist wat er gedaan moest worden, hing er een rustige en georganiseerde sfeer. Hans, een van de eigenaren van Juwelier Heetman, was zojuist nee-schuddend en binnensmonds vloekend de zaak in komen lopen. Al filmend liep hij naar het raam waar hij alles met zijn smartphone vast wist te leggen. Terwijl ze zagen hoe de overvallers in 40 seconden tijd de gehele Rolex collectie in hun zakken wisten te stoppen, observeerde de vier aanwezige juweliers wat de mannen aanhadden. Door de twee ooggaten in de bivakmutsen konden ze de gespannen en grote zwarte pupillen van de overvallers observeren. Toen de vervallers in het bezit van hun buit waren, lieten ze de gevel met de blauwe heftruck eromheen gevouwen achter en vluchtte ze op een scootertje. Een van de overvallers bleek de oom van Giovanni van Bronckhorst te zijn, Roel. Nadat hij diezelfde middag nog opgepakt werd, kreeg hij in de gevangenis de bijnaam ‘Roelex’. De andere overvaller had opmerkelijk gezien een half jaar voor de overval meegedaan aan een fietsmarathon voor ‘de Daniel de Hoed’ stichting. Stom dat hij ‘s ochtends in paniek de gesponseerde jas had aangetrokken, waardoor hij gelijk herkend was. Helaas voor hem, want hij had heel veel spijt en zat al bibberend in de rechtszaal. Voor het personeel van Juwelier Heetman zat de schrik ook goed in, al vonden ze het ook wel cool dat ze dit een keer mee hadden mogen maken. En voor Kirsten was het een les geweest, altijd alert zijn, altijd. Zelfs als je niet in de juwelier bent, zal je altijd over je schouder moeten blijven kijken.
Beweging in de spiegel, zorgt ervoor dat Kirsten terugkomt uit haar gedachten. De deur gaat open en het gerinkel van de bel, gevolgd door een enthousiaste ‘goedemiddag’ laat Kirsten opstaan uit haar stoel en achter haar muurtje vandaan komen. Met een tevreden en trotse lach van oor tot oor, verband ze 20 november 2014 weer voor een tijdje uit haar hoofd.
