“Wat heel erg symbolisch is, is hoe Deventer en Go Ahead Eagles met elkaar als maatschappij verbonden zijn”, begint Mart Ten Have (29). Het is een zomermiddag in Amsterdam. Buiten zijn de stoelen neergezet om het over de trots van Deventer te hebben. Aan de Plantage Middenlaan, in Desmet Studio’s, heeft Ten Have een druk werkdagje erop zitten voor podcastbedrijf FC Afkicken. Maar als hij de deur uitloopt, is denken aan Go Ahead waarschijnlijk het enige wat hij kan. Hoewel Mart in Utrecht woont, ligt zijn roots in Deventer. Die raakt hij niet zomaar kwijt. Die blijft hij meedragen. Het is deze donderdag in juli nog net geen drie maanden geleden dat Go Ahead Eagles haar eerste KNVB Beker in de clubhistorie won. Het is een dag die geen Go Ahead-fan ooit zal vergeten. 21 april 2025 en de dagen erna, het zijn dagen die bewijzen hoe voetbal de ziel van een samenleving kan verwoorden. Belangstelling Mart begint vol trots te vertellen over de sfeer in Deventer. “Toen Go Ahead de bekerfinale ging spelen, zag je door heel Deventer rood-gele vlaggen en rood-gele vaantjes. Ik denk wel een derde van alle huizen. Voor een stad in Nederland ongekend. Het gebeurt niet zo vaak.” Zoals Nederland altijd verandert, wanneer het Nederlands Elftal speelt.. zo verandert Deventer.’” “Je moet het zien als het standaardminderwaardigheidscomplex dat de meeste steden buiten de Randstad hebben. Deventer past wel in die stijl.” “De hectiek rond de bekerfinale gaf Deventenaren het gevoel: ‘Eindelijk staan we een keer in de belangstelling’. Misschien is dat wel meer waard dan de beker winnen zelf.” “De bekerfinale is uniek. Natuurlijk wil je hem winnen. Dat is vet, toch? Maar als je puur kijkt naar wat het betekent voor de stad.. Wat er om de wedstrijd heen hangt in die dagen..  Dat is zoveel meer waard dan alleen de wedstrijd zelf.” “Uiteindelijk win je die pot dan op zo’n bijzondere wijze. En dan heb je dus de huldiging.. 20.000 mensen tot 25.000 mensen.. terwijl de stad maar 70.000 inwoners heeft. Dat was ongekend om te zien. Het maakte zoveel los.” “Vooraf heb je goede hoop, en dan speel je die wedstrijd.. kansloos tot het laatste moment eigenlijk. Dat is gewoon een leeg gevoel. Je hebt er zo lang naar uitgekeken, en langzaam bloedt de wedstrijd dood. “Maar ja, toen was daar Peer Koopmeiners die als een stervende zwaan naar de grond ging.” Mart veert op uit zijn stoel en begint me dieper aan te kijken. “Je wordt helemaal gek natuurlijk. Je kan je hoofd niet rustig houden. Het is een grote rush. Je denkt alleen maar aan het ongelofelijke wat kan gebeuren.” “We benutten die penalty dan. Maar daarna heb je eigenlijk het gevoel van: nu heb je het momentum ook. Nu ga je doordrukken, maar Go Ahead deed dat het helemaal niet. Ondanks dat Go Ahead de fittere spelers had, kon AZ veel meer inbrengen. Maar het werden penalty’s, en die namen we goed.” ‘Een grote rush’ “Dan is het volksfeest ongekend. Niemand in Deventer gaat dit waarschijnlijk ooit meer meemaken. Het is niet dat je zoals Ajax wint, en weer doorgaat. Nee, zorgt voor heel veel euforie in Deventer.” “Ik zat op de eerste ring in De Kuip, linksachter de goal. Het is natuurlijk anders als je speler bent, anders als je supporter bent. Als supporter heb je eigenlijk geen enkele input. Dat maakt het.. ja.. een soort trip. Want je bent emotioneel gezien super betrokken en je hoopt dat het goed gaat. Alleen heb je er geen enkele invloed op. Dus je beleeft het met een enorme hartslag. Ik heb nooit zo’n hoge hartslag gehad als bij de bekerfinale. De hele penaltyreeks was één grote rush. Dan maakt het dat ook geweldig, dat je hem meteen wint.” “Op mijn vak zag ik na de beslissende penalty alleen maar tranen. Dat voelde ongelofelijk om te zien. Zoiets ga ik denk nooit meer meemaken Mensen huilden, stoere mannen die als kleine baby’s huilen. Wow! Een vriend van mij was ook mee, die heeft op zich niet eens veel met voetbal. Maar ook hij was gewoon in tranen.” “Dan denk je, dit wordt in Deventer ook een dolle boel. Maar het is qua transport gezien zo’n enorme operatie om vanuit Rotterdam om in Deventer terug te komen. Je rijdt om… negen of tien uur weg uit De Kuip? Het was 02:30 tegen de tijd dat we in Deventer waren. Het duurt anderhalf uur voor je De Kuip uit bent, anderhalf uur voordat je de snelweg bij Deventer weer af bent. En vervolgens sta je een uur stil op de parkeerplaats omdat de politie vindt dat je precies uit moet stappen op een plek waar het veilig is. Dan heb je uiteindelijk ook niet de behoefte meer om nog iets anders te doen dan slapen, nadat je vijf uur in een bus hebt zitten wachten.” Bevrijdingsdag “Daarna kwamen de dagen van de huldiging natuurlijk. Dat was echt geweldig. Het wordt niet veel beter dan dat. Als je normaal naar een huldiging kijkt, staat er een voetballer dronken ‘Hee ho’ te zingen. Dan is het meestal heel statisch. Dit keer kon dat niet door de kermis. Daarom hebben ze een soort parade door de stad gedaan. Een beetje Engels, kan je zeggen.” “Die huldiging ging gewoon langs alle flats en huizen.. mensen keken hun ogen uit vanaf hun balkon. Dat zorgde eigenlijk voor een hele flexibele sfeer. Het maakte het toch wel heel spontaan. Dat maakt het wel heel leuk. Ik herinner me alleen maar dat ik heel erg glimlachte” “Er was een man of 25.000 op straat die avond. Het leek wel een soort Bevrijdingsdag met allemaal mensen langs de weg. Een beetje alsof de Canadezen door de stad reden. De massaliteit van de sfeer was echt pakkend. Iedereen wachtte op de bus tijdens de parade, en vervolgens liep iedereen achter die bus aan. Het was een soort grote, feestelijke stoet”. “Het grootse van 25.000 man op straat is geweldig, maar het kleine kneuterige uit Deventer blijft wel.”, zegt Mart met voldoening. “Ik stond op een gegeven moment te plassen, en opeens stond de trainer Paul Simonis naast me. Ook hij moest even van de bus af. Hup, naar zo’n plaspaal. Het is best grappig dat dat zo kan. Het succes, het aanraakbare, het zit allemaal in kleine dingen. De spelers en clubmensen zijn uiteindelijk hele normale gasten die ook even moeten pissen en dat gewoon doen.” Straatbeeld “En ja, je hebt natuurlijk een heleboel mensen die bevlogen raken door de hype. Je hebt mensen die het leuk vinden om gewoon even te komen kijken. Maar het bijzondere is dat Go Ahead niet zo’n hele grote club is. Toch was een kwart van de stad erbij betrokken. Mensen zijn ermee bezig, ze hebben het erover. Posters voor het raam, vlaggetjes, Go Ahead-bier van Grolsch.. je ziet Go Ahead constant terug in het straatbeeld.” “Om het beter te laten zijn dan dit, moet je kampioen worden.. En die kans is.. ja, nihil. De bekerfinale de mooiste dag van mijn leven? Het klinkt misschien wat overdreven.. Maar het is gewoon zo. Ik was laatst met mijn vader uiteten, en toen zei mijn vader ook: “Ik denk er nog heel vaak aan”. Het komt heel vaak terug. Het is gewoon een hele mooie herinnering die je samen met je vrienden en familie maakt.” “In zekere zin is het feest met Go Ahead nog steeds aan de gang. De roze wolken, de euforische stemming.. Ze zijn er nog steeds.” “Vroeger was het nooit zo dat kinderen van 9 jaar in een Go Ahead-shirt op straat liepen. Nu zie je de hele tijd volwassenen in een Go Ahead-shirt over straat lopen. Het is grappig om aan die subtiele dingen te zien hoe de club meer en meer gaat leven. De stad wordt er ook vrolijker en levendiger van. Op straat heerst meer optimisme.” “In Deventer heeft inmiddels iedereen wel een bepaalde affiniteit met Go Ahead. Een broer, een vriend of een vriendin is daar heel erg mee bezig. Daardoor is de club heel erg verworven in de samenleving”