Het is een zonnige namiddag in 2024, midden in de lente. De zon schijnt over de tulpenvelden van de Keukenhof terwijl Liv de bloemen filmt. Om haar heen klinken de geluiden van bezoekers die over de paden wandelen. Dan trilt haar scherm: een berichtje. “Heb je het gehoord van Joey?” Haar hart slaat een slag over. Joey? Wat is er gebeurd? Ze staart naar de woorden en probeert te begrijpen wat er bedoeld wordt. Kort daarna komt het volgende bericht: “Hij is dood.” Haar maag krimpt samen en haar handen beginnen te trillen. 

Een blik die bleef hangen

Liv is eenentwintig jaar en studeert psychologie in Amsterdam. Hoewel ze nu volwassen is, dwalen haar gedachten vaak af naar Joey, haar eerste jeugdliefde van zeven jaar geleden. Een jongen die zo belangrijk voor haar was, en die plotseling uit haar leven verdween.

Zeven jaar geleden stond de veertienjarige Liv op een verjaardag, lachend om een grap van een vriendin met een drankje in haar hand. Daar ontmoette ze Joey, een knappe, lange jongen die iets ouder was. Ze voelden meteen een klik en raakten in gesprek alsof ze elkaar al jaren kenden. Ze begonnen te appen en raakten hun levens met elkaar verstrengeld. Liv denkt nog vaak terug aan die tijd. “Het leukste aan Joey vind ik hoe impulsief hij was,” zegt ze, terwijl haar gedachten afdwalen naar een zomerse dag op het strand. Ze glimlacht bij de herinnering: hij had haar gebeld: “Pak je spullen, ik ben over een uur bij je, we gaan naar het strand.” Toen hij aankwam, tilde hij haar op zodat haar roze cowboylaarsjes droog bleven, legde zijn jas neer zodat ze daarop kon zitten, en samen keken ze naar de zonsondergang.

Avonturen over de grens

Joey Buskens was iemand die je niet snel vergeet. Op twintigjarige leeftijd had hij al een indrukwekkende carrière achter de rug en verhuisde hij naar Frankrijk om daar professioneel rugby te spelen. Zijn donkerbruine, warrige haar en energieke gezicht maakten dat hij makkelijk contact legde met anderen. Liv glimlacht: “Ook al kon hij af en toe wel een beetje een mannetje zijn hoor. Maar hij had altijd een warm, goed hart, iets wat iedereen die hem kende meteen voelde en nooit vergat.” Toen Joey in Frankrijk ging wonen voor zijn rugbycarrière, bleef het contact goed. “We zagen elkaar minder, maar hij kwam regelmatig terug, en als dat niet kon belden we de hele dag. Hij kookte, ik studeerde, maar we waren toch samen, ondanks de afstand.”

“Aan Frankrijk heb ik fantastische herinneringen,” zegt ze. “Ik ging vaak in het weekend naar hem, dat voelde als een mini-vakantie. We reden soms twaalf uur, kwamen ’s avonds aan, en daarna gingen we met vrienden de kroeg in, dat vergeet ik nooit.”

Een band die niet verdween

Ook na hun breuk bleef de band sterk. Liv en Joey hadden bijna twee jaar officieel een relatie, en in totaal vijf jaar samen, op en af. Joey kreeg een nieuwe vriendin, Liv had zelf ook een relatie, maar ze bleven appen en bellen. “Dat hij nog steeds contact hield, gaf me de bevestiging dat ik altijd een plek in zijn hart zou hebben. Die band bleef, ondanks dat we gescheiden waren, heel sterk.”

Het nieuws dat alles brak

Jaren later staat Liv in de Keukenhof, met dat ene bericht dat alles verandert. Joey is dood. De jongen die haar liet lachen, huilen en liefhebben, is er niet meer. Tussen de bloemen en het zonlicht voelt ze een leegte die dieper is dan ooit. Haar telefoon blijft in haar hand terwijl ze naar het scherm staart, vingers krampachtig om het toestel geklemd. Het bericht van Boris, een vriend van Joey uit het rugbyteam, is duidelijk: “Joey is dood.” Haar adem stokt, haar hart bonst, maar ze kan het nauwelijks bevatten. Joey? Wat is er gebeurd?

Ze weet niet waar te beginnen. Haar vingers trillen terwijl ze Elise belt, Joey’s zus. Aan de andere kant klinkt Elise’s geschrokken, trillende stem. “Toen ik hoorde dat ze zo hard huilde, begon ik meteen mee te huilen. Ik was meteen overstuur. Elise zei: ‘Liv, het is niet oké, het is niet goed.’” Terwijl ze het vertelt, veegt Liv een traan van haar wang. “Ik weet nog dat ik daar gewoon stond te huilen.” Even houden ze hoop. “Elise vertelde dat Joey de avond ervoor gewoon uit was geweest,” vertelt Liv. “Dat hij waarschijnlijk brak in zijn bed lag te slapen, zoals hij altijd doet na een avond uit. Ik stuur hem nog een berichtje: ‘Joey, alsjeblieft, is alles oké?’” Liv probeert adem te halen tussen de tranen door terwijl Elise vertelt dat er een ongeluk is gebeurd. “We weten nog niet zeker wat er aan de hand is, of het Joey wel of niet is. Het gaat om een Nederlandse auto in Frankrijk.” Voor een paar seconden leeft de hoop dat iemand anders in zijn auto zit, maar al snel weet Liv dat die hoop vervlogen is.

De nacht van het ongeluk

Op de vroege ochtend van 7 april 2024, iets voor 6:30 uur, reed Joey op een hoofdweg in Zuid-Frankrijk toen hij frontaal in botsing kwam met een andere auto. Joey reed daarbij in de verkeerde richting. Volgens berichten was Joey onder invloed van alcohol.

Joey had die dag een wedstrijd gewonnen en was daarna met vrienden de kroeg ingegaan. Hij kwam thuis, had anderhalf uur een serie gekeken, en vertrok toen weer. Niemand weet waarom. Op een gegeven moment kwam hij op de verkeerde kant van de weg, langs een kleine rotonde met een ‘niet inrijden’-bord, en reed nog een paar kilometer voordat het frontale ongeluk gebeurde. Livs stem breekt licht: “Joey was te lief voor anderen om ze opzettelijk iets aan te doen. Hij kon impulsief zijn als hij dronk, maar dit… dit was geen opzet.”

Slachtoffer én dader

De klap werd nog groter toen duidelijk werd dat niet alleen Joey was overleden, maar ook een tegenligger die het ongeluk niet had overleefd. Liv weet niet meer precies hoe ze het hoorde, maar het drong langzaam tot haar door. “Ik weet dat ik een nieuwsartikel heb gelezen. We kwamen daar eigenlijk achter voordat ik wist dat hij had gedronken.”

In eerste instantie probeerden Liv en haar vrienden andere verklaringen te vinden. Joey had twee weken eerder een hersenschudding gehad, dus misschien was hij onwel geworden of had hij een epileptische aanval gehad. Maar toen duidelijk werd dat hij had gedronken, veranderde alles. “Ik was fucking boos,” zegt Liv. “Hij had al vaker gereden na het drinken. In Nederland zei ik altijd: ‘Kom maar naar mij, slaap hier, ga niet rijden.’ Maar nu heeft hij niet alleen zichzelf doodgereden, ook iemand anders, en er zaten nog drie andere mensen in die auto die dit hun leven lang moeten dragen.”

Joey was zowel slachtoffer als dader, wat het afscheid extra ingewikkeld maakte. De media speelden ook een rol. In Nederland werd Joey vooral gezien als een veelbelovende rugbyspeler die tragisch om het leven kwam. In Frankrijk bleek al snel dat hij had gedronken en dat er een dodelijk slachtoffer viel. “Gelukkig bleef dat grotendeels in Frankrijk,” zegt Liv, “maar het hoort wel bij het verhaal, hoe pijnlijk ook.”

De kracht van vriendschap

De dagen na het ongeluk waren voor Liv een wirwar van emoties. “Thuis kwam mijn beste vriendin Imme meteen. Samen hebben we mijn kamer opgeruimd, omdat ik niet wist wat ik met mezelf aan moest. Soms huilde ik heel hard, en op een gegeven moment kon ik gewoon niet meer, ik was in shock.”

Imme herinnert zich nog precies het moment dat ze het nieuws van Liv hoorde. Ze zat op een boot toen Liv haar belde. Aan de andere kant klonk gehuil: “Joey is dood.” Imme verstijfde en begon zelf te huilen. “Het voelde echt als een nachtmerrie,” vertelt ze. “Iemand die gister nog leefde, was vandaag ineens weg, ik kon het gewoon niet geloven.” Diezelfde avond reed Imme naar Liv. Toen Liv de deur opendeed, leek ze eerst rustig, maar daarna barstte ze in tranen uit, trillend tegen haar vriendin. “Op dat moment brak mijn hart voor haar,” zegt Imme. Samen gingen ze naar boven, weg van de drukte, en Imme stelde geen vragen. Ze wist dat er geen juiste woorden waren, alleen dat ze er moest zijn.

Na een tijdje stopten Livs tranen, niet omdat het verdriet weg was, maar door uitputting. “Toen besloot ik iets praktisch te doen,” vertelt Imme. Ze begon Livs kamer op te ruimen, stapeltjes te maken en het bureau leeg te halen. Liv keek stilletjes toe, af en toe glimlachend. “Zo liet ik haar merken dat ze er niet alleen voor stond.” Toch brak ook Imme die avond. Op bed, met Liv in haar armen die opnieuw huilde. “Dat was mijn breekpunt,” zegt ze zacht. “Ik kon de pijn niet wegnemen, en dat voelde zo machteloos.”

Angsten in de schaduw

De weken na het ongeluk waren een waas voor Liv, vol overweldigende emoties. “Wat ik toen deed, is echt een blur voor mij,” zegt ze. Ze herinnert zich alleen dat ze met haar moeder stond te praten en alleen maar kon huilen. Haar moeder probeerde haar te kalmeren, maar Liv voelde alleen boosheid en onmacht. “Ik was zo boos, echt, ik snapte het niet… Fuck jou en fuck wat jij zegt.”

Naast woede voelde Liv ook schuld en paniek. Ze kreeg nachtmerries waarin Joey achter haar liep, alsof hij boos was dat ze doorging met haar leven. Zelfs tijdens het studeren of de hond uitlaten voelde ze zijn aanwezigheid. “Ik raakte in paniek, het was alsof hij er steeds was,” vertelt ze. Liv had zoveel verdriet dat ze alles afsloot en met zich meesleepte, tot ze hulp zocht bij de schoolpsycholoog. In het begin hielp het niet, de schimmen, nachtmerries en schuld bleven. “Ik dacht echt dat ik in een psychose zou belanden,” zegt ze. Maar na zeven gesprekken begon ze langzaam te begrijpen wat maakte dat ze Joey nog steeds voelde. “Het hielp me te begrijpen hoe het brein werkt bij rouw en gaf ruimte om verdriet toe te laten,” zegt Liv. Het was geen wondermiddel, maar het maakte het mogelijk de nachtmerries, schimmen en paniek stap voor stap een plek te geven. 

Herinneringen levend houden

Om Joey’s herinnering levend te houden bezoekt Liv het graf, praat ze met hem en deelt ze haar gevoelens. Ze schrijft notities om hardop voor te lezen en bekijkt foto’s en filmpjes om herinneringen dichtbij te houden. Zelfs in haar huidige relatie kan ze open over Joey praten. Haar partner kent hem niet, maar luistert naar haar verhalen. “Alles wat ik vertel, dat is wat hij weet, en dat vind ik fijn,” zegt Liv. Zo blijft Joey een plek in haar leven hebben, terwijl ze verdergaat.

Het dubbele gemis

Voor Liv voelt het alsof ze Joey twee keer moest loslaten: eerst aan het einde van hun relatie, later door zijn dood. “Ik ben blij dat we toen nog zeiden dat het oké was, dat we van elkaar hielden maar het niet meer werkte,” vertelt ze. “Als ik nog met hem samen was geweest toen hij overleed, weet ik niet of ik het had overleefd. Ik was zo afhankelijk van hem en hield zoveel van hem, ik had het niet gekund,” zegt Liv met pijn in haar ogen. 

Ze is sindsdien nooit meer teruggegaan naar Frankrijk. “Misschien over een paar jaar wel, maar nu nog niet,” zegt ze. Toch blijft er één vraag die haar voortdurend bezighoudt: “Waarom de fuck ging jij die auto in? Dat wil ik gewoon heel graag weten. Vooral gewoon: waarom?”