De deurbel gaat. Enthousiast wordt er open gedaan. “Gezellig dat je er eindelijk weer bent, kom gauw binnen.” De koude buitenlucht steekt af tegen de warmte binnen, waar het ruikt naar koffie, soep en warme afbakbroodjes. Schuifelend neemt de net binnengekomen deelnemer plaats aan een tafeltje. “Pak vooral ook wat te eten mop, we hebben meer dan genoeg.” De deur gaat gauw weer dicht en iedereen neemt plaats. De middag kan beginnen.

Warmte conversaties

Zoals zovele middagen vóór deze, begint ook vandaag met een kommetje soep. Eten, dat is toch wel het hoofdonderdeel van deze bijeenkomst. Deze week is het na lange tijd weer een keer tomatensoep. “Lekker”, zegt een man met een spierwitte baard. “Pas maar op dat er niks in je baard blijft zitten,” zegt zijn buurman mompelend. De deelnemers van ‘de activiteitenmiddag’, georganiseerd door stichting welzijn Diemen, zitten dicht tegenover elkaar aan lange tafels. Ondanks de relatief korte afstand wordt er hard gepraat. Vanuit enthousiasme, maar ook omdat sommige gehoorapparaten niet meewerken. “Harder, harder! Anders versta ik je echt niet.”

Heidy hoort het allemaal glimlachend aan. “Dan praat ik gewoon wat harder,” zegt ze. “Ik vroeg hoe het met je ging deze week?” Haar zachte stem verdwijnt al snel in de golf van stemmen die door het buurthuis trekken, het is onmiskenbaar dat zij deze middag leidt. Om haar heen staat constant een groepje mensen. De één wil graag weten waar het toilet is, terwijl de ander zich afvraagt wie er verantwoordelijk is voor de afwas. Ze laat zich niet afleiden. Eerst haar gesprek afmaken, dan door naar de volgende.

Met één hand voorzichtig op de schouder van haar buurvrouw geplaatst, praat ze verder. De grote blauwe armbanden die om haar pols hangen, perfect gecombineerd met haar blauwe blazer, vallen extra op in het licht van de grote TL-buizen.

De vrouw met wie ze aan het praten was, is door twee andere vrouwen gestrikt voor een potje Scrabble.

Ze pakt haar rollator en probeert voorzichtig op te staan. Haar benen werken minder snel mee dan dat ze eigenlijk wilt. Gefrustreerd zakt ze weer terug op haar stoel. “Lieverd, zal ik je toch maar even een handje helpen?” In Heidy’s blik is een mix van voorzichtigheid en nonchalance te zien. Het is duidelijk dat mevrouw het lastig vindt om hulp te accepteren.

“Ik kan het nog prima zelf hoor, zó oud ben ik nou ook weer niet.”

“Dat zeg ik ook helemaal niet. Het lijkt mij alleen fijner voor jezelf.

Zuchtend kijkt mevrouw van haar voeten naar Heidy en dan weer terug.

“Prima. Voor deze ene keer mag je mij helpen.” Ze steekt haar handen naar Heidy uit.

Als mevrouw overeind is geholpen schuifelt ze samen met haar twee ‘Scrabble vriendinnen’ naar een leeg stukje tafel. Heidy volgt met haar blik de dames. Een hand strak vastgeklemd om een glas water, de andere hand strijkt een paar keer door haar korte krullende haar.

Meer dan gezelligheid

De meeste mensen die ze helpt, ziet Heidy twee keer per week, op maandag en vrijdag. Vaste prik. Ze heeft mensen zien groeien en opleven door de wekelijkse bijeenkomsten. Sommigen komen langs om een potje te klaverjassen, terwijl anderen vooral uitkijken naar het kommetje soep. Toch zijn deze bijeenkomsten méér dan even een spelletje spelen of wat eten. Ze zijn vitaal voor het mentale welzijn van de groep mensen die allemaal 65-plussers zijn. Dat blijkt ook uit recente cijfers van de GGD, het CBS en het RIVM. Van deze doelgroep voelt ruim 42 procent zich enorm eenzaam. En bij de echte ouderen ligt dat aantal nog hoger. Het onderwerp gaat haar aan het hart en ze probeert alle mensen die samen zijn gekomen in dit kleine buurthuis de aandacht en liefde te geven die ze verdienen. Dat geeft haar kracht, maar het kan ook heel vermoeiend zijn. Ieder mens brengt zijn eigen verhaal met zich mee. Soms, wanneer ze zelf niet zo lekker in haar vel zit, twijfelt ze of zij deze middagen wel wil blijven leiden. “Je bent in principe veel meer dan alleen een ‘leider’. Je bent ook een luisterend oor en iemand die advies geeft.” Dat is veel, geeft ze toe.

Ze gaat verder: “soms komen hier mensen binnen die helemaal niets over zichzelf vertellen en dat is natuurlijk helemaal prima. Maar de mensen die écht eenzaam zijn vinden het vaak moeilijk om hier binnen te komen.” Ze kijkt naar een mevrouw die in de hoek van de kamer op een stoeltje met iemand zit te praten. Haar felrode haar valt extra op door de geelgekleurde muur achter haar.

“Ik ben mevrouw een paar keer huilend op straat tegengekomen. Ze voelde zich eenzaam en wist niet goed wat ze hier tegen kon doen. Ik heb haar toen voor een activiteitenmiddag uitgenodigd en dit was een schot in de roos.” Heidy kijkt met een voorzichtige glimlach naar de mevrouw, daar in de hoek van de kamer. Ze friemelt wat aan haar grote blauwe armband.

De blikken van de vrouw en Heidy kruisen elkaar. Ze loopt naar Heidy toe. De mevrouw is compleet in het zwart gekleed; een nette zwarte pantalon en een zwarte blazer. Om haar nek hangt een grote gouden ketting. Ze is altijd wel in voor een praatje en ook nu begint ze honderduit te vertellen. “Ik ga morgen weer fietsen, daar kijk ik enorm naar uit. Ik heb het weerbericht al bekeken en gelukkig gaat het niet regenen. Heerlijk!” Voorzichtig legt ze haar hand op die van Heidy. Die laat hem daar ontspannen liggen. “Zeg als ik even moet afwassen, dan doe ik dat graag hoor.”’ Ze loopt zonder het antwoord af te wachten naar het keukentje.

Afscheid

De middagen, ook al duurt het maar een paar uurtjes, betekenen veel voor mensen. Zelfs zoveel dat ze hier hun doktersafspraken omheen plannen. De meeste mensen kent Heidy al een paar jaar en ze zijn erg trouw. “Wanneer iemand een keer niet kan komen, vraag ik altijd even waarom”, vertelt ze terwijl ze de kamer rondkijkt. Om haar heen scharrelen groepjes mensen. Het einde van de middag nadert en het is tijd om op te ruimen. Borden worden verzameld en naar het keukentje gebracht, scrabbleborden worden opgeruimd en dobbelstenen vallen per ongeluk op de grond.

Voor de mensen die een rollator gebruiken is het een ware uitdaging om soepel door de kamer te manoeuvreren. Overal liggen tassen op de grond. Tassen, waar borden en bestek in zijn vervoerd. Of waarin meegebrachte maaltijden hebben gezeten. Iedere deelnemer draagt op zo’n middag als vandaag zijn steentje bij.

Wanneer de dobbelstenen zijn teruggevonden en iedereen zijn of haar jas, tas en andere spullen heeft gevonden, gaat de deur van het buurthuis weer open. De één staat wat sneller buiten dan de ander. Er wordt nog even nagepraat en natuurlijk ook nog naar Heidy gezwaaid. Als een van de laatste mensen draait de mevrouw met het felrode haar zich om. De vrouw die eerder op de middag nog haar fietsplannen met Heidy had gedeeld, zegt: “Volgens mij heb ik jou dit nog niet gezegd Heidy, maar deze bijeenkomsten maken mij zo gelukkig. Ik teer hier echt de rest van de week op.”

Ze draait zich om en loopt de deur uit. Achter haar valt de deur dicht. In de keuken zijn nog een paar vrijwilligers aan het afwassen. Heidy loopt naar het grote raam naast de deur en kijkt naar buiten, het dorpsplein op. Ze heeft nog nooit zo direct teruggekregen wat zo’n middag écht met de deelnemers doet. Haar gezichtsuitdrukking bevestigt haar woorden.

“Dit is toch alles? Hier doe je het nou voor.”

Om de privacy van de betrokken deelnemers te waarborgen, zijn de namen weggelaten.