Blanca voelt hoe de grote tas snijdt in het vel van haar schouder. In haar andere hand voelt ze de moeite die haar ringvinger heeft met het vasthouden van de grote verhuisdozen. Ze gunt haar hand een blik en ziet dat haar vingers wit en rood verkleuren. “Niet nadenken en gewoon gaan”, zegt ze tegen zichzelf. Het gevoel van eenzaamheid komt gelijk weer naar boven en haar hartslag voelt ze in haar keel. De realisatie waarom ze weg wilde van deze plek wordt steeds duidelijker. Ze nadert met moeite de deur van het gebouw van haar appartement terwijl de grote verhuisdozen steeds verder wegglijden uit haar linkerhand. Net voor de deur vallen de dozen op de grond. Haar trillende hand gaat opzoek naar haar sleutelbos in haar zak. De deur lijkt zich makkelijk te openen en een onbekende muffe geur komt haar tegemoet en slaat neer in haar gezicht. Even staat ze stil bij de geur voordat ze zich een weg omhoog begint te banen richting haar eigen voordeur. Haar linker -en rechtervoet wisselen zich af en haar bovenbenen beginnen met trillen. Vol verzet bereikt ze de eerste verdieping.

Blanca last een pauze in en een koude rilling verspreidt zich met de snelheid van een stroomstoot over haar lichaam. Haar haren op haar arm beginnen omhoog te staan en geschrokken kijkt ze om zich heen. Al snel wijzen haar ogen in richting van het voor haar bekende krakkemikkige raam. De verbazing dat het kleine raam openstaat vult haar gedachtes op. Automatisch beginnen haar ogen met een screening van de verdieping om de muffe lucht te verklaren.  Tegelijkertijd merkt ze op dat de muffe geur in sterkte lijkt toe te nemen. De geur dringt haar neus langzaam binnen.

Blanca’s besluit om te beginnen aan de laatste verdieping is genomen. Haar voeten lijken zich vanzelf te verplaatsen en haar ogen glijden langs elke trede terwijl ze zich bedenkt hoe weinig energie ze heeft om die laatste trap te lopen. Nadat haar ogen de laatste trede hebben bereikt kijkt ze verder omhoog. Vol verbazing merkt ze op dat ook ook daar het oude krakkemikkige raam openstaat. Ze begint aan haar laatste trap. Al kijkend naar beneden begint ze met traplopen en herkent ze het bubbelende plastic waarmee de trap is bekleed. Ze doet haar best de bobbels te ontwijken. Trede één, nog een stapje naar trede twee en op trede drie staat ze verstijfd stil. Haar hoofd beweegt zich snel van links naar rechts. Het voelt alsof ze tegen een muur van de muffe geur is aangelopen en ze hierdoor wordt tegengehouden. Blanca’s neus lijkt zich automatisch te openen en ze ademt een keer diep in. Alsof haar lichaam behoefte heeft aan de geur en een herinnering. De muffe geur verspreidt zich door haar longen en vlaag van misselijkheid komt op. Vol kracht zucht Blanca de geur weer uit. Haar ogen gaan als reactie, op wat zojuist gebeurde, opzoek naar iets ‘verrots’. Vol twijfel over de interpretatie van de geur besluit ze door te lopen en bereikt ze haar voordeur. Trillend van inspanning zet ze haar tas en dozen neer en steekt ze haar sleutel in het sleutelgat van haar appartement. Twee keer hard duwen naar rechts en de deur opent zich, dat weet ze nog van eerdere pogingen. Een frisse geur van schoonmaakmiddel dringt nu haar neus binnen terwijl ze de deur achter zich dicht duwt. Een verlichting voor haar, al lijkt de muffe geur van de gang inmiddels doorgedrongen tot haar hersenen.

Een interpretatie van de deels bekende en onbekende geur blijft uit. Een gevoel van rusteloosheid en het onbekende blijft achter. Blanca schudt met haar hoofd, in de hoop de geur uit haar gedachtes te verdringen. Ze neemt plaats op de stoel in haar kamer. Haar mondhoeken krullen lichtjes omhoog bij de gedachte dat deze kamer binnenkort niet meer van haar is. De gedachtes over de geur maken plaats voor de gedachtes over het ongemak en de eenzaamheid die zij voelt bij haar studentenkamer.

Blanca’s behoefte aan verse lucht groeit en ze opent het grote raam. Twee stappen richting het raam en haar lichaam verstijfd weer, terwijl al haar gedachtes verdwijnen, alsof ze wordt leeggezogen door het onbekende. Blanca voelt hoe haar neusgaten zich weer automatisch verwijden en nog voor ze het zich beseft dat haar lichaam zich verzet, ademt ze weer één keer diep in. Een korte vlaag van het onbekende bereikt opnieuw haar neus. De geur verspreidt zich met de snelheid van een stroomstoot door haar lichaam en ze voelt hoe de leegte in haar hoofd zich opvult met een beginnende interpretatie van de geur. Geschrokken blijft ze staan. Vaag herkent Blanca bepaalde elementen van de geur, zo beseft zij zich. De drang om de geur in een hokje te plaatsen treedt toe in haar gedachtes. “Is het vuilnis?”, denkt ze hardop. Ze ontkracht haar eigen vraag onmiddellijk . “Vuilnis is scherper. Deze geur is zoeter en blijft hangen op het voorhoofd”, zo vervolgt ze haar eigen gedachtes.

Blanca schrikt op uit haar eigen gedachtes door het harde geluid van een beller op haar telefoon. Ze grist de telefoon uit haar zak en kijkt met grote ogen naar het net opgelichte scherm. Het blijkt haar moeder te zijn. Met een trillende stem neemt ze de telefoon op. Nog voordat ze antwoord kan geven op de vraag vanuit haar moeder of het goed met haar gaat, trekt ze een conclusie: er klopt iets niet. De onbekende geur blijft aan haar plakken en is op sommige plekken sterker te ruiken dan op andere plekken. “Er is toch zoiets geks aan de hand mama”, vervolgt Blanca het telefoongesprek. “Er hangt hier een geur die ik niet ken, het maakt mij onrustig en ik krijg er hoofdpijn van.” Haar moeder vervolgt het gesprek en vertelt haar dat ze zich niet zo aan moet stellen en door moet gaan met de verhuizing. Blanca hangt geïrriteerd de telefoon op en voelt haar hartslag in haar keel. Nog één keer een diepe zucht en Blanca’s besluit om door te gaan met het verhuizen en de geur te negeren staat vast.

Blanca staat midden in de kamer en bekijkt alles wat nog gedaan moet worden. Van de kast uitruimen tot de WC schoonmaken, alles moet voor haar gevoel erg snel gebeuren. Ze is inmiddels bij de kleine keuken in haar appartement aangekomen voor de schoonmaak. Door de gele roomkleurige kastjes met het oude hout dat aan de hoekjes los begint te laten, begrijpt Blanca waar haar heimwee weer vandaan komt. Haar ogen draaien zich langzaam naar links waar de vuilnisbak staat. Vol verbazing loopt Blanca naar de voordeur en zwaait deze open. Een walm van de muffe zoete geur slaat weer in haar gezicht. Haar neusgaten verwijden zich en vol zekerheid ademt Blanca de geur diep in. Ze probeert de geur in te printen in haar geheugen voor de vergelijking met haar eigen vuilniszak in haar kamer. Snel trekt ze de deur dicht. “Blanca waar ben je mee bezig”, zegt ze in zichzelf. Blanca opent vervolgens haar eigen vuilnisbak. Haar gezicht hangt ze erboven en ze ademt, op dezelfde manier als op de gang, de lucht in. Haar hartslag neemt toe, maar een overeenkomst tussen deze twee geuren blijft uit. De drang om haar studentenkamer te verlaten voelt ze groeien. Vastberaden en op een hoog tempo start ze met het inpakken van de dozen. In alle hectiek neemt Blanca plaats aan diezelfde stoel. Ze kijkt haar kamer rond en haar ogen staan stil bij de vaas die voor haar staat. De bloemen hebben hun beste tijd gehad, concludeert ze. Haar gedachten worden verstoord door een lichte bonk op haar voordeur. Ze wacht af tot het geklop zich herhaalt. Haar verwachting vult zich in en ze loopt naar de deur. Voorbereidend op de geur die in haar gezicht zal slaan, opent ze de deur.

Blanca’s ogen worden groot en ze voelt hoe ze stopt met ademen. “Blanca? Ik kwam kijken of je thuis was.” Er valt een korte stilte. “Gelukkig is dat het geval”, vervolgt haar huisbaas met een Belgisch accent zijn eigen vraag. Blanca ziet de grote sleutelbos in zijn hand. “Ik wilde u een bericht sturen Gerard, het ruikt hier zo onaangenaam”, vervolgt Blanca het gesprek. “Dat is waarom ik hier ben Blanca en daarom moet ik zo snel mogelijk langs alle kamers.” Blanca ziet de huisbaas abrupt, direct na de laatste zin verdwijnen. Ze trekt snel de deur dicht en de woorden van haar huisbaas galmen door in haar hoofd. Zelf probeert ze de gebeurtenissen van de afgelopen uren op te lossen alsof behoort tot de hogere wiskunde. “De geur opgeteld bij de reactie van haar huisbaas en daarbij opgeteld de reactie van haar lichaam maakt?”, begint ze in haar hoofd. Verder komt ze niet. Haar behoefte aan de oplossing groeit en met trillende handen pakt ze weer haar telefoon. Haar handen typen de woorden ‘muffe, zoete geur’ alsof ze een recept zoekt van een muffin. Tot Blanca’s grote schrikt vindt ze in de zoekresultaten een onaangename omschrijving van een zoete geur in combinatie met zweetvoeten en rottende witte kool. Ze vraagt zich af of deze omschrijving overeenkomt met de geur die ze zojuist geroken heeft. Ze schrikt. “Zou dit het dan zijn?”, vraagt ze zichzelf af. Ze stelt zichzelf gerust en vertelt zichzelf dat ze zich niet moet aanstellen. Het vervolg van het inpakken van de dozen volgt.

Tijdens het uitruimen van de kast vindt ze familiefoto’s. Even staat ze stil deze te bekijken. Ze veegt met haar wijsvinger het dunne laagje stof van de foto. Het verlangen om veilig thuis te zijn bij haar ouders wordt sterker. Weer hoort ze geklop op haar voordeur. Blanca plaatst haar hand op de deurklink en trekt de deur open. De geur slaat direct na opening opnieuw in haar gezicht. Lang na te denken over de geur heeft ze niet want voor haar staan twee statige mannen met een mondkapje in een uniform. Langzaam lezen haar ogen de woorden op de borstkas van de personen die voor haar staan. ‘Police’ en ‘politie’ ziet ze staan. Haar hand laat de klink automatisch los. Met een neergeslagen blik beginnen de politieagenten met hun werk. “Blanca, bewoner van 3B?”, vraagt de ene agent. Wanneer Blanca een blik werpt op de man achter de twee agenten, ziet ze haar huisbaas staan. Ze probeert conclusies te trekken uit de gezichten van de drie personen voor zich. In haar hoofd krijgt ze de behoefte dezelfde rekensom op te lossen die ze eerder deze middag had gemaakt. Haar voorlopige uitkomst lijkt te kloppen. “Wij moeten u vragen binnen te blijven wegens een vondst van een lichaam het appartement onder u.” De twee agenten draaien zich om en Blanca vangt een kleine glimlach op van haar huisbaas. Met bezweette handen pakt Blanca de klink vast, ze duwt de deur zachtjes dicht. Alsof ze geen geluid mag maken. Haar realisatie van de geur die ze zojuist heeft geroken maakt de onbekende interpretatie bekend. Haar ogen voelen droog aan en ze herinnert zichzelf dat ze moet knipperen. Weer neemt ze plaats aan de stoel in de hoek van haar kamer. Langzaamaan begint ze geluiden op te vangen van mensen in het trappengat. Met trillende handen probeert ze haar telefoon te pakken. In haar contactenlijst drukt ze op ‘aaMama’. Ze hoort aan de krakende lijn hoe de telefoon overgaat. “Zie je mama, ik had dus toch gelijk. Ik stelde mij niet aan.”