5 september 2022, 5.30 uur. Jan Sommerdijk, verslaggever van Omroep Gelderland, staat met zijn camera op de parkeerplaats van de Elster paardenmarkt. Ietwat vermoeid, maar opgewekt. Een flyer met drie afbeeldingen van een donkerbruine connemarapony met een witte vlek op het voorhoofd, is het eerste dat hij ziet. Hij loopt met plakkend stro aan zijn schoenen richting de markt en wordt overladen door paardenrassen en -soorten in alle maten en kleuren. Enthousiaste kooplieden uit binnen- én buitenland kletsen met elkaar en op de terrassen van restaurants aan de Dorpsstraat worden stoelen en tafels neergezet. Een vrijwilliger in een oranje hesje spreekt Jan aan en wijst naar zijn cameratas. “Kan ik u helpen?”

“Ik ben op zoek naar Miracle”, vertelt Jan hem, terwijl hij gebaart naar eenzelfde flyer. De ogen van de vrijwilliger beginnen te fonkelen. “Wij ook!” 

Honderd kilometer verderop galmt op datzelfde moment de waanzinnige stem van Whitney Houston door het huis van Isabella van Renswoude.

[aesop_content color=”#000000″ background=”#e6e6e6″ columns=”1″ position=”none” imgrepeat=”no-repeat” disable_bgshading=”off” floaterposition=”left” floaterdirection=”up” revealfx=”off” overlay_revealfx=”off” aesop-generator-content=”There can be miracles when you believe.  Though hope is frail, it’s hard to kill.  Who knows what miracles you can achieve?  When you believe, somehow you will.  You will when you believe.

“]There can be miracles when you believe. 
Though hope is frail, it’s hard to kill. 
Who knows what miracles you can achieve? 
When you believe, somehow you will. 
You will when you believe.[/aesop_content]

De Overijsselse paardenhoudster stapt haar voordeur uit, met de vertaalde liedtekst in haar hoofd. “Er kunnen wonderen gebeuren als je gelooft.” Wanneer Isabella haar deur op slot draait, wordt haar aandacht getrokken door een kleine lichtweerkaatsing, afkomstig van het armbandje met een metalen hartje om haar pols. ‘Miracle’, lezen de sierlijke letters op haar hart. Niet veel later loopt ze het terrein van haar paardenhouderij op. Ze stopt bij de stal van haar lichtbruine pony, Dustin. “Goedemorgen, lieverd.”

Isabella aait hem, maar haar blik wijkt af naar de aangrenzende lege stal. De altijd aanwezige knoop in haar maag wordt nog eens extra strak aangetrokken. “Ik zoek nog steeds je trouwe vriend”, fluistert ze tegen de oude koetspony. “Ik zoek nog steeds naar Miracle.” 

Ze denkt terug aan 2005: het jaar waarin Isabella’s wereld helemaal op zijn kop werd gezet. Het ene moment zorgde ze nog samen met haar partner Harry voor de ‘dikke vriendjes’, het andere moment stond ze er alleen voor. 

Toen haar geliefde Harry bij een ongeluk overleed, kon ze tot haar enorme verdriet geen aanspraak maken op Dustin en Miracle. Ze was immers niet met hem getrouwd. De dieren werden door Harrys familie verkocht, Isabella had niets in te brengen. Al zeventien jaar lang zet ze alles op alles om het duo te herenigen, met ontroerend veel hulp vanuit de paardenwereld. Handelaren, verenigingen en platforms uit heel Europa kijken uit naar de pony’s, mailen tips en verspreiden Isabellas oproepen. En niet zonder resultaat: via Facebook herkende iemand Dustin. Vlak voor kerst 2021 sloot Isabella haar lang verloren pony met veel blijdschap in de armen. Maar nog steeds voelde ze een onvermijdelijk verdriet. Miracle was nog niet thuis. 

Door middel van belletjes met eigenaren van maneges, heeft Isabella ontdekt dat de bruine connemarapony een flink aantal keer verhandeld en verhuisd is. Van Rotterdam naar Ede, Putten, Nijeveen en Staphorst. Ze was telkens te laat; zodra ze dacht ‘ik heb ‘m!’, was hij alweer doorverkocht. In Staphorst loopt het spoor naar Miracle definitief dood. De manege-eigenaar weet niet meer aan wie hij hem heeft verkocht. Dat was in 2011, inmiddels elf jaar geleden. 

In Elst staat iedereen klaar om de zoektocht voort te zetten. Miracle is het gesprek van de dag. “We hebben de flyers zien hangen in de Dorpsstraat”, vertelt medewerker Lisette aan verslaggever Jan zodra hij zijn camera heeft opgezet. “We weten dat we onze oren en ogen open moeten houden.” Maar het blijft zoeken naar een speld in een hooiberg: ruim 1.250 paarden en pony’s zijn aangevoerd. Dit evenement is per slot van rekening een van de laatste authentieke markten waar nog grote aantallen paarden en pony’s worden verhandeld. De plek waar paarden uit heel Nederland samenkomen en van waaruit ze de wereld overgaan. Maar ook de plek waar Isabella Miracle voor het laatst in haar armen heeft gehad. Haar Harry was een Elstenaar. 

Het grootste probleem waar Isabella al zeventien jaar lang tegenaan loopt, is dat Miracle niet geregistreerd is. Wel heeft hij een chip, daar is de hoop ‘s ochtends op gevestigd. Ieder paard wordt gescand door de vrijwilligers in oranje vestjes. Een lichte koffievos, een zwarte Shetlander… Op een gegeven moment komen ze aan bij een stel bruine pony’s. Ze hebben witte vlekken op hun hoofden. De foto’s van Miracle op de flyer zijn vaag, dus de exacte vorm van zijn witte vlek is onduidelijk. Alles komt neer op het scannen van de chips. Zodra ‘528210000433100’ verschijnt op het groene schermpje, hebben ze hem te pakken. 

De vrijwilliger brengt het witte apparaat dichter bij de hals van pony nummer 1. Het produceert een zachte ‘bliep’. Maar geen match. Jammer. Pony nummer 2 is aan de beurt. Iets zenuwachtiger dan eerst voert de vrijwilliger dezelfde handeling uit. Omstanders kijken mee en de pony is wat onrustig. Het duurt dan ook even voordat hij de juiste plek heeft gevonden. Na een paar seconden klinkt weer het zachte bliepje. Is dit Miracle? 

Isabella kijkt tussen van het verzorgen van haar pony’s door gespannen op haar telefoon. De hele dag wordt ze via WhatsApp op de hoogte gehouden door Xandra Rakier, de collega van verslaggever Jan. Het zijn korte berichten. “Ben nu op de markt”, “In gesprek met de voorzitter” en “Iedereen is heel meelevend”, appt Xandra. Isabella reageert ontroerd met “We doen het voor Miracle. Dank namens hem.”

De vrijwilliger in Elst haalt de chipscanner weg van de bruine pony, draait het om en… Hij zucht. Nee. Xandra kan niet het verlossende bericht sturen.

“Ze hebben hem niet gevonden”, leest Isabella op haar telefoonscherm. Een bijzondere mix van frustratie, dankbaarheid en hoop golft door haar buik. Het voelt alsof ze net iets te lang in een net iets te heftige achtbaan heeft gezeten. Weer geen succes. Maar ook weer niet het bericht “Hij leeft niet meer”. Tussen meerdere mogelijke scenario’s door – 1. hij zit in het buitenland, 2. iemand wil hem niet teruggeven of 3. hij is tóch dood – galmt één vraag het hardst door Isabellas hoofd: wat nu? Wat kan ze nu nog proberen om Miracle terug te vinden?

22 september 2022, 13.00 uur. Isabella belt me op. De afgelopen maand heeft ze haar verhaal de wijde wereld ingestuurd: iets waarvan ze dacht dat ze dat nooit zou doen. “Ik heb al die jaren gedacht dat ik Miracle stilletjes kon vinden”, vertelt ze. “Maar ik kan het écht niet meer alleen.”

Hoewel ze het nog steeds een beetje onwennig vindt om haarzelf op de voorgrond te plaatsen, weet Isabella dat het de juiste keuze was. “Ik kreeg de dinsdagochtend na de markt al een tip, en de zaterdag daarop ook eentje. Daar ben ik meteen mee aan de slag gegaan. Want weet je, ik kan wel opgeven, maar ik zeg altijd: wonderen zijn de wereld nog niet uit. Liefde overwint. En hij heeft niet voor niets zijn mooie naam.”

Terwijl ze dit vertelt, klinkt opnieuw de stem van Whitney Houston in haar hoofd. “There can be miracles when you believe. Though hope is frail, it’s hard to kill. When you believe, somehow you will.”