De straatlampen springen net uit als ze gehaast met haar tas de fiets op stapt naar het station. Haar wollen trui, dikke jas en renschoenen bungelen tegen haar stuur aan. Ze neemt deze keer verstandig een trein eerder, ze moet tenslotte haar startbewijs nog ophalen.

Een voorzichtige zon breekt door op de vroege zondagmorgen in Amsterdam, met haar startbewijs onder haar arm loopt ze het Olympisch Stadion in, op zoek naar de oranje en paars gekleurde jasjes. Vandaag rent haar teamgenoot zijn laatste run voor KIKA en Myrthe Keetels wil hem graag nog een hart onder de riem steken. Ze heeft nog dertig minuten om het team te vinden voordat ze zelf aan haar uitdaging mag beginnen.

Overal om haar heen staan renners, her en der staat wat publiek maar het is nog te vroeg om het druk te noemen. De drieëntwintigjarige denkt terug aan haar eerste marathon drie jaar geleden in New York. De grootste en bekendste marathon van de wereld geeft je het gevoel alsof al het publiek daar speciaal voor jou is. Op elke hoek van de straat staan rijen dik publiek waar toeschouwers juichen en je naam roepen. Het constante geluid van muzikanten en Dj’s zorgen ervoor dat je geleefd wordt. Tot de brug waar geen publiek mag komen, daar verstomt het gejuich naar een doodse stilte. Door de geluidsbarrière hoort ze alleen de voetstappen van de renners die dezelfde reis meemaken. De stilte doet haar denken aan het doel waar ze zich maanden voor heeft ingezet. Opeens voelt ze haar benen zwaar worden, want als ze zich nu laat vallen, dan hoeft ze niet meer verder. Myrthe weet de gedachte snel uit haar hoofd te zetten. Ze moet en zal haar opgehaalde 10.000 euro over de finish in New York brengen.

In 2019 was ze voor het eerst de uitdaging aangegaan. Geld inzamelen en 42,2 kilometer rennen. Ze wilde zich inzetten voor een hoger doel en de keuze voor KIKA was al snel gemaakt. De stichting zet zich in en strijdt tegen kinderkanker, Myrthe had door haar werk kinderen zien opgroeien maar ook ziek zien worden. Ze zag kinderen lijden en dat gaf haar het gevoel van onmacht, Myrthe wilde kanker niet meer laten winnen van het kind. Al snel meldde ze zich aan voor het RUN VOOR KIKA’ team, niet wetende dat de aanmelding haar zoveel zou brengen.

Het startgeluid brengt haar terug naar de stadsmarathon in Amsterdam. Ondertussen weet Myrthe precies welke strijd tussen haar lichaam en gedachten zometeen gaat beginnen. Toch gieren de zenuwen door haar lijf, ze voelt haar hart altijd wel wat harder kloppen als ze aan de startlijn staat maar deze keer is het gevoel erger dan ooit. Op tijd slapen, niet mee naar de bar en vooral; nee moeten zeggen tegen wijn tijdens de borrels. Met moeite heeft Myrthe haar agenda van afgelopen week leeg gehouden.

De constante strijd tussen haar twee levens blijft haar achtervolgen, ze wil graag betere tijden lopen maar haar studentenleven wil ze ook nog niet opgeven. Na de marathon in New York viel door Corona het marathon rennen stil. Myrthe verhuisde naar Utrecht maar ze wilde zich blijven inzetten voor KIKA. Ze gaf zich opnieuw op, zo fit als in New York werd ze niet maar het combineren van de twee levens lukte. Dan wel niet zonder slag of stoot maar acht marathons kon ze op haar naam schrijven. Ondanks dat het feesten en het rennen bij Myrthe tot op zekere hoogte dus samenging, begon haar persoonlijke doel te knagen.

‘’Wat als ze één energie gel meer in haar tas had gedaan tijdens de marathon in Rotterdam?’’

‘’Waarom ging ze toch de avond voor haar marathon in Valencia tot het gaatje in de club?’’

‘Wat als ze drie minuten een tandje harder had gerend, dan was ze er geweest’’

In een waas ziet Myrthe de vlaggendrager uit haar zicht verdwijnen en ze staat meteen weer aan. Dat is verleden tijd, ze is nu in Amsterdam en ze zal het halen. Haar benen kunnen een stap harder zetten zodat er geen ruimte meer ontstaat. Als ze deze man volgt tot het einde is haar trainingsschema niets voor niets geweest. Op zijn vlag staat in cijfers drie uur en dertig minuten gedrukt. Als ze met deze tijd de eindstreep haalt kan ze naar Boston. Myrthe voelt dat ze het tempo vol kan houden, haar benen voelen als springveren, een gevoel wat haar meer zelfvertrouwen geeft. Ze vindt de voetstappen van de renner voor haar, ze weet niet voor hoelang ze achter hem kan blijven rennen maar is blij met zijn aanwezigheid. Niet elke loper vindt het prettig als iemand in je voetstappen loopt. Haar voorgevoel had gelijk, Myrthe kan nog 500 meter achter de man aanrennen, tot hij onverwachts van de route afwijkt en een bospad inschiet.

Nog verward van de actie van de man bedenkt Myrthe een nieuwe focus om de stem in haar hoofd te verdrukken. Ze dacht zich te herinneren dat haar beste vriendin Michelle op de Vijzelgracht zou staan. De gedachte dat er iemand voor haar is gekomen laat haar weer een pas harder rennen, volgens mij is ze daar bijna. Zeker weten doet Myrthe het niet want ze wil niet geconfronteerd worden met de afstand, dus ontwijkt ze de roodgekleurde bordjes langs de route. Het gevoel dat ze er ooit wel zal komen houdt haar normaal gesproken op de been, al twijfelde ze daar twee weken geleden wel aan.

Twee weken geleden

Haar benen voelen als bakstenen die niet los van de grond willen komen, de twaalf kilometer die ze nog moet voelen alsof ze nooit zal aankomen. Het enige yoghurtje wat ze vanochtend op heeft is verbrand als sneeuw voor de zon. Haar stalen benen willen niet door, maar ze moet door, kinderen met kanker geven ook niet op. Ze voelt dat het dieet wat ze volgt haar nu de kop kost. Dacht ze beter voorbereid te zijn door de Singelloop in Breda te rennen, Maar nee, deze halve marathon laat haar de moed opnieuw in de schoenen zinken.

De strijd tussen haar twee levens knaagde voort maar na de trial marathon in Zuid-Afrika afgelopen Juni wist ze het zeker. Bij de volgende stadsmarathon gaat ze de drie uur en dertig minuten voor Boston halen. Voor de run met het Kikateam in Zuid-Afrika was ze maanden bezig geweest; sponsorlopen organiseren op kinderscholen en collecteren bij winkelcentra. Ze was zo trots als een pauw dat ze opnieuw 12.000 euro had opgehaald. Toch was de run zowel mentaal als fysiek erg zwaar. In haar bloed was een zuurstoftekort aangetroffen, ze had het gehaald door haar ijzersterke mentaliteit. Weken waarin ze niet normaal de trap op en af kon gingen voorbij en dat gevoel van falen ze niet nog een keer ervaren. Myrthe gaf zich als training op voor een halve marathon, wilde kilo’s kwijt en trainde elke avond. Ondanks alles voelde zich op de Singelloop een uitgeknepen vaatdoek.

‘Hup Myrthe, je kan het!!!’

Gejuich vanaf de zijlijn haalt haar uit de herinnering van de halve marathon en ze neemt haar derde gel, dit zorgt voor een nieuwe energievoorraad. Dit keer had ze niet zomaar wat gels in haar tas gepropt. Haar voornemen om het dit keer beter te doen dan in Zuid-Afrika is tot nu toe redelijk gelukt. De avond voor de run heeft ze tegen haar principes in een bak lasagne, een pak koekjes en heel veel brood naar binnen gewerkt. De geplande gels en haar bunker sessie werpen zijn vruchten af en zorgen ervoor dat ze zelfs even voor de vlag drager kan lopen. Als ze zo doorloopt mag ze eindelijk voor KIKA in Boston starten. Het gevoel dat elke kilometer die Myrthe loopt meer kinderen een zorgeloze toekomst geeft warmt haar hart.

Lachen en blijven lachen. ‘Als je nu struikelt is het voorbij’ gaat door haar hoofd, maar haar lichaam geeft geen krimp. Er staat een nietsvermoedende lach op haar gezicht. Lachen en blijven lachen, het werkt om de innerlijke strijd te sussen, ze is op het punt gekomen dat de stem in haar hoofd langzaam opgeeft.

In aanloop naar het Vondelpark ziet Myrthe een groep toeschouwers staan. ‘Michelle stond niet bij de Vijzelgracht, dan zal ze vast bij het Vondelpark staan. Dat stuk red je nog wel’ zegt ze tegen zichzelf. Het zijn de kleine hoogtepunten waar ze telkens naar op zoek is. Tijdens een trial run zoals in Groenland zijn dat vaak de bergen omhoog waar ze even moet lopen. Bij stadsmarathons mag ze dat absoluut niet. Het idee dat haar beste vriendin op elke hoek van de straat kan staan is genoeg voor de stem in haar hoofd om door te rennen.

Ze pakt voor de laatste keer deze run een spons aan van iemand langs de weg. Myrthe gooit het water in haar nek en slaakt een zucht van verlichting. De laatste meters zijn ingegaan en ze durft eindelijk toe te geven aan haar persoonlijk record. De vrolijke tonen van het Olympisch Stadion komen dichterbij. Ze heeft haar beste vriendin nog steeds niet gezien maar de fles wijn die ze straks samen gaan opdrinken geeft genoeg voldoening.

Met drie uur en 27 minuten op de klok rent ze enigszins opgewekt over de finishlijn. Ze heeft nog kracht over, haar benen hebben haar niet in de steek gelaten en met een lach op haar gezicht ziet ze Michelle bij de finishlijn staan. Voldaan valt ze in de armen van haar beste vriendin en zegt: ‘Ik heb het gehaald, maar de volgende keer kan ik nog beter, ik weet het zeker’.