Met lichte agressie probeert May haar voorwiel tussen de fietsenmassa rondom de Albert Cuypmarkt te wrikken. Rosa kijkt toe hoe haar vriendin de slordig roze gespoten fiets, dat met de achterkant dik dertig centimeter van de andere uitsteekt, vastzet met een kettingslot. “Sorry dat ik zo laat ben hoor, zit je hier al lang?”, hijgt ze terwijl May met gloeiende wangen haar tassen van het voortrek tilt en haar jas een stukje open rits met een vrije pink. Rosa schudt nee, terwijl ze haar peuk op de stoep uitdrukt.
Als ze de woning op de derde verdieping van het grachtenpandje binnenkomen, ploft May haar tassen naast ingang neer en loopt gelijk door de keuken. “Wat wil je eten? Ik heb eigenlijk wel zin om iets te bestellen”, roept ze naar haar vriendin in de woonkamer. “Ik heb niet heel veel geld eigenlijk. Ik moet wachten op ‘stufie’ deze week,” antwoord Rosa terwijl ze de foto’s die aan de spiegel hangen bekijkt. Ze duwt een klassenfoto van de basisschool recht, waar ze voor aan de groep met hun ruggen tegen elkaar aan zitten. “Ik sta wel op beschikbaar vanavond,” zegt ze wanneer ze haar hoofd om de hoek steekt. Rosa kijkt haar strak aan. “Maar we zouden toch samen eten?” “Ja dat kan toch ook? Het is alleen mogelijk dat ik over een uurtje in de auto moet zitten.” Rosa blijft May aankijken maar zij duikt haar kamer alweer in om zich om te kleden. “Oke.” “Ik trakteer! Heb je trek in sushi?” Rosa haalt haar schouders op.
Als ze de schoolspullen aan de kant hebben gelegd om plaats te maken voor de bestelling van Mr.Sushi, blijft May blikken op haar telefoon werpen als het scherm oplicht door een melding. “Word je daar niet onrustig van? Een beetje wel ja. Ben je eigenlijk nog wel eens zenuwachtig?” May prikt met één eetstokje in een komkommer maki en stopt het vervolgens in haar mond. De verhalen vertelt ze niet vaak meer. Het is ook zo een gewoonte geworden. “Stel je krijgt nu te horen dat je zo in Rotterdam moet zijn voor een één of andere cao van een bank, ben je dan niet nu al helemaal aan het bedenken wat je moet gaan zeggen”, vraagt Rosa verder. “Nee zo zit het niet, ze boeken mij niet om over hun geldzaken te hebben. Juist niet, ze willen afleiding. En dan heb ik het niet alleen over de seks.” “Nee dat snap ik, maar het is niet zomaar iemand met wie je tijd doorbrengt.” May pakt nog een stukje sushi en doopt het in de sojasaus. “Het zijn niet altijd hoge piefen hoor.”
“Oh dat dacht ik.” “Soms wel ja, maar vaak genoeg ook niet.” “Wie zijn dat dan?” May haalt haar schouders op. “Gewoon mannen. Mannen die zin in seks hebben.” “Ja maar dan ga je toch naar een bar, ze leggen wel gewoon dik duizend euro voor je neer.”
“Ja in een kroeg zou ik ook niet op zulke mannen ingaan, dat is waarom ze mij betalen.”
Rosa fronst haar wenkbrauwen. “Vind je het soms niet moeilijk als het geen aantrekkelijke man is?” May haalt haar schouders op. “Nee hoor, mensen kunnen je enorm verassen, je bent daar niet op geneukt te worden. Maar hebt echt diepe gesprekken. De meesten hebben behoefte aan echte affectie, anders gaan ze wel naar een raamhoer.”
May haar telefoon gaat af en ze leest het berichtje. De belichting van haar telefoon valt zo op haar bleke huid, dat het haar wallen accentueert. “Oh ik heb een boeking, in Amsterdam wel gelukkig”, zucht ze opgelucht. Rosa legt haar eetstokjes net iets te hard neer op tafel. May kijkt op van haar telefoon. “Is er iets?” “Ja nou eigenlijk wel, ik dacht dat we samen gingen eten, nu moet jij weg. Ik dacht überhaupt dat je dit weekend rustig aan wilde doen omdat je niet uitkwam met je tentamens. Nu ga je tot laat op ‘date’ met een vreemde.”
“Ja ik moet toch gewoon werken?” antwoord May geïrriteerd. “Vorige week ben je toch ook twee keer geweest? Je hebt drie keer mijn maandsalaris verdiend!”
“Ja, maar het is wel een echte baan hé, er komen gewoon verantwoordelijkheden bij kijken. Ik kan niet alleen maar op pad wanneer het mij het beste uitkomt.” Rosa fronst haar wenkbrauwen weer. “Dus je moet elke week?” “Nee, hoeft niet per se, maar ergens ook weer wel.” Rosa fronst haar wenkbrauwen. “Wat bedoel je? Het is toch wel gewoon jouw lichaam? Het is niet alsof je een shift in een bar hebt.”
“Oke sorry Rosa, ik had natuurlijk moeten zeggen dat ik beschikbaar stond vanavond, beetje irritant van me. Maar het is lastig om alles te combineren soms.” “Dat bedoel ik”, roept Rosa “Ik zegt toch ook sorry!” “Daar gaat het me niet eens om May, je bent druk met school, je andere baantje, je wil elk weekend mee uit, waarom ga je dan ook elke week op boeking. Je ziet er niet uit!”
“Ik moet toch gewoon geld verdienen”, May verheft nu ook haar stem. “Ja maar je verdient verschrikkelijk veel, al zou je dit een keer in de maand doen. Waarom moet het zo vaak?” May staat op van tafel. “Ik denk dat je bepaalde dingen alleen begrijpt als je dit doet. Ik moet me klaar maken, over een half uur staat er een uber voor de deur.” Rosa kijkt zwijgend naar haar vriendin die haar kamer weer in loopt.
May loopt de lobby binnen en probeert over te komen alsof ze al eerder in het hotel is geweest door onopgemerkt naar de lift te scannen. Het is niet dat ze zich schaamt, het is gewoon een beetje ongemakkelijk. Maakt niet uit hoe iemand er over denkt, de hotelmedewerkers weten dondersgoed waarom ze hier is. Als ze in de lift naar de zevende verdieping glijdt, bekijkt ze zich in de spiegel en haalt een veeg eyeliner onder haar oog weg. Haar jarretels snijden in haar dijbeen en de kousen die net een maatje te klein zijn jeuken. May klopt zachtjes op de deur en er wordt gelijk opengedaan, alsof hij stond te wachten. In de beschrijving stond een man van 36, maar er staat eerder een jongen in de deuropening. Mollig en net iets kleiner dan zij, hij heeft een buitenlandse afkomst maar ze kan niet precies plaatsen welke. Met een grote glimlach waarvan ze weet dat die ook in haar ogen te zien is groet ze hem met een kus op de wang en loopt naar binnen. Eerste indruk is belangrijk, open en vrolijk, dan verdwijnen hun zenuwen een beetje. May denkt aan de vraag van Rosa, of zij zelf nog wel eens zenuwachtig is. Na de eerste date was ze dat niet al meer, het is echt gewoon iets dat ze doet.
Hij heeft de gordijnen dicht gedaan. wat niet nodig is op de zevende verdieping. Dat in combinatie met de donkere meubels, die net wat te groot zijn voor de ruimte helpen niet met haar streven om het idee van ‘een betaalde date’ weg te nemen. Hij heeft wel de moeite gedaan om een muziekje aan te zetten op zijn laptop. Ze vraagt naar zijn dag en of hij uit de buurt komt terwijl ze haar jas ophangt en haar tas met spullen naast het bed zet om ervoor te zorgen dat er geen stiltes vallen. Als ze is geïnstalleerd, gaat ze op het hoekje van het bed zitten, er is geen stoel waar ze even plaats in kan nemen. “Wil je wat drinken”, vraagt hij. “Wat heb je?” Hij opent de minibar en noemt op wat erin staat. “Cola is prima.” Hij geeft het blikje aan. “Houd je van deze muziek?” vraagt hij terwijl hij naar de laptop loopt. “Ja hoor prima.”
“Heb je een bepaalde muziek smaak”, vraagt hij door terwijl hij weer naar de andere kant van de kamer loopt. “Ik luister zelf meestal naar R&B.” “Oh dan ken je deze wel.” Hij zet een nummer van Tupac op. “Jazeker, een klassieker.” “Tupac of Biggie”, vraagt hij dan. May doet alsof ze even nadenkt. “Tupac is natuurlijk wel een legend, maar als het om de muziek gaat kies ik toch wel voor Biggie.” Hij kijkt May verrast aan en grijnst een beetje. “Dit is ook een goed nummer”, zegt hij enthousiast terwijl hij weer door zijn Spotify lijst begint de scrollen.
Ze hebben het over verschillende artiesten, terwijl hij door de kamer heen en weer loopt, de nummers na een halve minuut afbreekt om weer een andere op te zetten. Zijn ogen glunderen als hij het over iets heeft waar hij passie voor heeft waardoor hij nog een kinderlijker uiterlijk heeft. Als May haar klant van vanavond een beetje heeft laten ratelen, door de kamer heeft laten ijsberen en ziet dat langzamerhand op zijn gemak begint te voelen, klopt ze op het bed. “Kom eens rustig zitten, ik word bijna zenuwachtig van je”, zegt ze plagend. “Oh sorry!” zegt hij vlug en hij neemt, zoals de gewoonlijk een halve meter aanstalten om op het bed plaats te nemen. Tegelijkertijd gaat zij net in dat kleine moment zo verzitten waardoor de afstand onopgemerkt tussen hen verkleint. Zo kan ze, zonder hem af te laten schrikken, met haar scheenbeen voorzichtig tegen die van hem aan leunen. Ze praten nog even door, ondertussen zijn familie en hij ontwijkt haar ogen niet meer.
Twee uur later staat ze buiten. Ze heeft een dikke wolk parfum opgespoten omdat ze niet gedouchte heeft. Daar krijgt ze binnen in de boeking een kwartiertje de tijd voor maar ze wilde weg. Het duurde ellende lang, ze kan het niet helpen om steeds maar aan de kleine ruzie van vanavond met haar jeugdvriendin terug te denken. Samir zo heette de ‘date’ van vanavond. Daar kwam ze het laatste kwartier achter omdat hij iets over zichzelf in derde persoon vertelde, ze had in alle haast niet meer in de informatie van de boeking gekeken. Gelukkig is dat niet vaak nodig. Het zal niet de eerste keer zijn dat ze de naam niet weet. De grote muzikale peuter nam haar helemaal in zich op toen hij genoeg op zijn gemak was. Ze voelt de tong nog, dat als een verstijfde naaktslak op een ritme, door haar mond heen, over haar lichaam ging. “Het is niet erg om seks te hebben met iemand die niet aantrekkelijk of leuk is, het is moeilijk als ze affectie willen.” Antwoord ze haar jeugdvriendin hardop tegen zichzelf. May blaast het laatste trekje van haar sigaret uit in de koude lucht en de rook vormt langzaam zware kringetjes in de lucht door de kou. Een vieze oude gewoonte die ze sinds kort weer opgepikt heeft, waarom precies weet ze niet. May besteld een uber naar huis.
