Het is vrijdagmiddag. Aan de grote massief houten keukentafel zit een klein meisje met donkere vlechten in haar haren. De kleine Monique Hamar de la Brethonière weet nog niet dat haar leven in het teken gaat staan van haar favoriete hobby.

Om haar heen ligt een regenboog aan kleurpotloden. Een voor een pakt ze de potloden en raakt het papier als een strijkstok die de snaren van een viool raakt. Voor haar ligt een nieuwe editie van het tijdschrift Tina. De Tina heeft een getekend meisje op de coverpagina staan. Het covermeisje draagt een groen jurkje met bloemen en heeft een staart midden in haar getoupeerde haar. Op een wit a4 vel tekent Monique het covermeisje precies na.

Tijdens de middelbare school blijft Monique nog steeds veel tekenen. Klasgenoten zien in de lessen wat Monique allemaal maakt. “Wat mooi zeg”, zegt een klasgenoot. “Wil je een portret van mij maken?” vraagt de blonde klasgenoot aan Monique. “Natuurlijk wil ik dat,” zegt ze. “Maar ik doe het niet voor niks, er gaat veel tijd zitten in zo’n portret.” Voor 25 gulden maakt Monique een portret van haar klasgenoot. Een kleine week later krijgt de blonde klasgenoot het portret gemaakt door Monique en ze geeft haar netjes de 25 gulden. “Wauw! Heb jij dat gemaakt?” vraagt een jongen met een bril die achter Monique zit. “Mijn ouders zijn binnenkort twintig jaar getrouwd, zou je een portret van ze willen tekenen?” vraagt de jongen met de bril. Monique knikt: “Voor 25 gulden doe ik het.” Dat is snel verdiend als ik op deze manier mijn hobby kan beoefenen, denkt ze.

De middelbare schooljaren vliegen snel voorbij. Monique heeft haar eindexamens van de Mavo afgerond en moet een keuze maken voor een vervolgopleiding. Haar eerste keuze is de kunstacademie, maar daar moet ze een Havodiploma voor hebben. Met haar Mavodiploma gaat ze naar de modevakschool. Een plek waar ze in vier jaar veel kan bijleren over tekenen en veel creatieve vakken krijgt.

Na de modevakschool gaat Monique opzoek naar een leuke werkplek. Uiteindelijk werkt ze bij verschillende kledingzaken en later als secretaresse bij verschillende bedrijven. Monique ontmoet de liefde van haar leven, Sikko, en gaat met hem samenwonen. Haar creativiteit raakt hierdoor een beetje op de achtergrond. Ze tekent nog heel af en toe, maar niet meer zo veel als ze vroeger deed. Na fijne jaren met haar geliefde samen te zijn krijgen ze twee prachtige kinderen, Chloë en Lars. Als de kinderen nog klein zijn krijgt het gezin een nieuwe kans. Voor de baan van Sikko verhuist het hele gezin naar Duitsland. Een nieuwe stap in het leven van Monique en haar gezin.

Als moeder van een gezin vindt ze het belangrijk dat iedereen zijn draai kan vinden in het buitenland. Het is niet niks om zomaar naar een ander land te verhuizen. De kinderen zijn nog klein en gaan voor het eerst naar de basisschool. Ze geeft al haar aandacht aan haar gezin. Af en toe ziet ze in huis haar tekenspullen liggen. Ze mist het creatief bezig zijn en het tekenen enorm, maar haar gezin heeft nu haar aandacht nodig. Er is geen tijd voor tekenen op dit moment in haar leven en dat vindt zij zelf erg jammer.

Ongeveer drie en een half jaar verhuist het gezin terug naar Nederland en wel naar het Limburgse Roermond. De kinderen zijn inmiddels alweer wat jaren ouder. Haar vingers beginnen te kriebelen als ze tekeningen of schilderijen ziet. Ze heeft te lang niks gedaan met haar hobby, terwijl ze dat in haar jonge jaren zo graag deed. Monique heeft het erg gemist om creatief bezig te zijn. Het is best spannend om haar oude hobby weer op te pakken.

Na er goed over na te hebben gedacht, neemt ze de stap. Ze gaat schilderlessen volgen. Ze schrijft zich in bij het culturele centrum in Roermond. Een kleine vijf jaar later vervolgt Monique haar lessen bij twee kunstenaars. Als Monique haar eigen werk bekijkt bedenkt ze dat ze veel heeft geleerd van deze kunstenaars. Ze wil nu graag wat meer leren over de technieken achter het maken van een goed schilderij. Na wat zoekwerk in de regio komt ze terecht bij Hélen Brouns. Hélen heeft een eigen atelier in Roermond genaamd Atelier Pollius. Zij leert Monique de beginselen over het maken van een schilderij.

Hoe meer Monique weer schildert, hoe fijner ze zich voelt. Naast de portretten die Monique graag maakt is ze op zoek naar iets wat dichter bij haar hart ligt. De geboren Friezin heeft een half-Indonesische vader. Het warme kleurgebruik wat ook in de Indonesische kunst veel wordt gebruikt wil ze herleiden in haar eigen werk.

Na een paar jaar is het zo ver, samen met verschillende andere kunstenaars, een fotograaf en een beeldhouwer houdt ze een expositie in Roermond. De hele expositie staat in het teken van Indonesië. Samen met de organisatie wordt er geld opgehaald voor stichting Creatief Hart. De expositie draagt de naam ‘de Gordel van Smaragd’, een therm die is bedacht door Multatuli om de schoonheid van het toenmalige Nederlands-Indië te beschrijven. Iedereen die meewerkt aan de expositie heeft een link met Indonesië, ze komen er vandaan of een generatie voor hen is er geboren.

De kleine maar sfeervolle galerie ‘Het Achterhuis’ hangt vol met kunstwerken en foto’s. Alle kunstenaars hebben hun uiterste best gedaan. Ze willen hun kunst maar al te graag laten zien. De kunstwerken worden voor het eerst aan publiek vertoont. Daar staat Monique, samen met vier zelfgemaakte portretten in het midden van de galerie. Ze heeft vier verschillende portretten gemaakt van Indonesische mensen uit haar omgeving. Samen met de vier andere artiesten is er in de expositieruimte genoeg te zien voor de bezoekers. Op een tafel in het midden van de ruimte staan allemaal warme en koude Indonesische hapjes, zoals dat hoort bij de Indonesische cultuur.  Ook is er een Molukse danser uitgenodigd om tijdens de middag een dans op te voeren.

De expositie heeft Monique gestimuleerd om verder te gaan met het maken van Indonesische kunst. Ze heeft veel positieve reacties gehad tijdens de expositie.

Tegenwoordig woont Monique in het Gelderse Brummen. Achter een schildersezel midden in de keuken staat Monique. Ze draagt een donkerblauw schort waar verschillende kleuren verfvlekken op zitten. Langzaam beweegt de kwast over het panelen doek. De hele keuken ruikt naar olieverf. Nog even, want binnenkort gaat Monique naar haar eigen atelier in de tuin. De zolderverdieping van de schuur wordt omgebouwd tot atelier. Ze wil graag binnenkort zelf cursussen gaan geven in dit atelier.

Vanuit de woonkamer komt Lars, het jongste kind en de enige zoon van Monique, binnenlopen. Hij pakt een pak ijsthee uit de koelkast en schenkt het in een glas. Hij neemt een slok terwijl hij naast zijn moeder komt staan en bedenkelijk naar het schilderij kijkt. “Ziet er weer goed uit mam,” zegt hij. Monique glimlacht. Ze vindt het leuk dat haar zoon nu ook een creatieve opleiding volgt. Hij tekende als kind ook veel net als zij.

Lars neemt een slok van zijn ijsthee. Hij is trots hoe zijn moeder haar geschiedenis en afkomst terug laat komen in haar kunstwerken. “Je doet het goed, ik ben blij dat je je weg hebt kunnen vinden in de kunstwereld,” zegt hij. Hij glimlacht en geeft zijn moeder een schouderklopje.