Een aantal jaar terug maakte ze eindelijk de grote stap, van lange dagen in de zorg naar uren in haar eigen atelier. Kunstenaar Femke Kock waagt op latere leeftijd de sprong in het diepe. Ze kiest voor haar passie in plaats van zekerheid.

Het is het einde van de middag en grauw weer wanneer Femke de voordeur opendoet. In een spijkerbroek en hoodie vol verfstreken houdt ze haar enthousiaste viervoeter tegen. ‘Is het goed als ik je gelijk mijn atelier laat zien’, vraagt ze. Via de gang, waar hier en daar een werk hangt, naar de keuken en dan het atelier. Achter de deur verschuilt een grote ruimte waar het allemaal gebeurt. Overal waar je kijkt staan potten verf in alle kleuren van de regenboog en een grote hoeveelheid kwasten. Aan de muren, op ezels en op de grond staan doeken in verschillende formaten. ‘Let niet te veel op de rommel, ik moet het binnenkort echt even opruimen’, aldus Femke.

In het midden van haar atelier lichten haar nieuwste doeken op, het goud springt uit het doek. Er zijn vrouwen te zien in groenachtige grijze tinten met sluiers voor hun ogen. Het is de nieuwste serie van Femke, elk doek legt het moment vast waarop een persoon losbreekt van patronen. Het is anders dan dat we gewend zijn van Femke, haar doeken schreeuwen vaak met uitbundige kleuren. De sluier voor de ogen van de vrouwen in deze serie staat voor de illusie die we onszelf voorhouden en ons weerhoudt ons volledige potentieel te bereiken. Een thema dat erg nauw verbonden is met Femke zelf.

Als klein meisje is ze al druk in de weer met potloden, kwasten en verf. Femke leefde in haar eigen droomwereld vol fantasieën, ze tekende alles wat ze wilde. Ook als ze pas vijf jaar oud is oefent ze al met portretten. ‘Mijn ouders hadden een boekje waar allemaal getekenden figuren in stonden. Die ging ik eindeloos natekenen om de verhoudingen te leren’ vertelt Femke. ‘Dit ziet er mooi uit, dacht ik dan. Dit wil ik ook!’ Een talent voor tekenen uit zich ook op de middelbare school. De exacte vakken waren niet haar ding, in tekenen daarentegen blonk ze uit. ‘Mensen zeiden altijd dat ze het erg mooi vonden maar ik deed daar verder niks mee. Ik heb ook nooit gedacht om bijvoorbeeld naar de kunstacademie te gaan’.

In plaatst daarvan koos ze voor de zorg. Maar haar creatieve roeping laat haar niet helemaal los, ze studeert creatieve therapie drama. ‘Mijn ouders zeiden dat je met kunst toch je geld niet kon verdienen’, vertelt Femke. Na haar studie reist ze een halfjaar met haar vriend, nu haar man, door Azië. Wanneer ze weer neerstrijkt in Nederland heeft ze verschillende dingen geprobeerd. Uiteindelijk werkt ze ongeveer 20 jaar met mensen met een lichtverstandelijke beperking en ernstige gedragsstoornissen. ‘Naarmate de jaren vorderde is er steeds meer bezuinigd, het werd alleen maar zwaarder. Je moest heel hard werken met elke dag agressie’. Voor Femke wordt het werk steeds zwaarder, schilderen is haar uitlaatklep.

‘Ik ben een beetje een lafaard. Ik heb het heel lang niet gedurfd, wie zou mijn werk nou willen hebben dacht ik’. Vrienden en familie zeiden al langer tegen haar dat ze meer moest doen met haar talent maar zelf zag ze daar lange tijd niks in. Ondertussen wordt het huis langzamerhand te klein. Kleine en grote werken liggen bezaaid door het huis en de kindjes spelen er tussen door. Femke begint langzaam het idee te krijgen dat geld verdienen met haar kunst toch een optie is.

In een oud schoolgebouw in haar woonplaats komen ruimtes beschikbaar voor creatievelingen, hier huurt Femke een atelier en ze geeft zichzelf een half jaar. ‘Als het lukte dan wist ik dat dit mijn nieuwe missie werd, zo niet dan bleef het mijn hobby en was het ook oké.’ Al binnen een week loopt het als een trein. Mensen weten haar te vinden voor haar werken, ze geeft goed bezochte workshops, houdt een expositie en wordt gevraagd een muurschildering te maken in het restaurant Maggie Blue. Twee jaar lang werkt ze parttime in de zorg en verder is ze in haar atelier te vinden, dat zijn lange dagen die op lange termijn niet houdbaar zijn.

Vier jaar geleden is Femke met het gezin kamperen onder de Italiaanse zon. Hoewel ze geniet van haar vakantie op de camping, zit ze veel in haar hoofd met het feit dat na de rust het drukke leven weer begint. Tegen haar man zegt ze, ‘Ik trek het niet meer, ik wil een ontslagbrief schrijven’. Waarop haar man reageert, ‘Dat lijkt me een heel goed plan!’

Ze schrijft haar ontslagbrief en neemt een sprong in het diepe. “Ik heb mezelf heel lang niet serieus genomen maar toen dacht ik ‘ik kan het echt wel’” Inmiddels werkt ze fulltime aan haar werken, hangen ze over de hele wereld en is ze al meerdere keren verschenen op nationale televisie met programma’s als Sterren op het doek. ‘Ik schilder altijd, elke dag en ook in het weekend’. Elke ochtend wordt Femke vroeg gewekt met een kopje koffie in bed van haar man. Vaak doet ze dan eerst de nodige boodschappen zodat ze zich de rest van de dag met haar volledig focus kan richten op haar werken. ‘Ik voel helemaal geen druk maar ik wil gewoon schilderen, ik ben elke dag dankbaar voor de leukste baan ter wereld.’

Haar werken zijn in één woord een eyecatcher. Femke schildert voornamelijk portretten met een herkenbare signatuur. ‘Mensen interesseren mij gewoon heel erg, vandaar denk ik ook portretten’. Deze signatuur is een mix van popart, street art, graffiti en vooral veel kleurgebruik. In haar nieuwe serie, Chapter 1, is wat minder kleur te zien, hier springt vooral het goud uit het doek. Het kalmere gebruik van kleur is niet van lange duur. In de serie die voortborduurt op Chapter 1, genaamd The Next Chapter, gaan de kleuren weer van het doek spatten. Het is een serie die veel voor Femke betekent, niet alleen omdat het groter is dan dat ze ooit gedaan heeft maar ook omdat de boodschap die ze eraan geeft, loslaten van slechte gewoonten, over haar gaat. Namelijk alcohol.

Een wijntje met vriendinnen, drankje na een lange dag werken, wakker worden met een kater. Het voelde alsof ze op het randje zat. ‘Ik lag niet in de goot. Maar ik dronk wel veel te veel en daar kreeg ik last van.’ Het belemmerde Femke in haar creatieve proces en ze besloot volledig te stoppen met alcohol drinken op het moment dat ze koos om fulltime te werken als kunstenaar. Het heeft Femke veel gebracht. ‘Ik ging bijvoorbeeld vaak ’s nachts schilderen. Dan stond ik voor een werk en vond ik het prachtig, dan nam ik nog glas wijn’. Maar als ze de volgende ochtend weer haar atelier binnenliep dacht ze, ‘Dat ziet er niet uit!’ Door te stoppen met alcohol als verdovend middel van emoties, leert ze zelf om te gaan met haar gevoelens. ‘Ik ben veel gelukkiger, ik voel me beter dan dat ik me ooit heb gevoeld en dit heeft uiteraard invloed op mijn werk.’

Aankomende zomer exposeert Femke voor het eerst met haar nieuwe serie op de EuropArtFair in Amsterdam. ‘Dit vind ik spannend omdat het net weer iets anders is. Doordat het zo persoonlijk is, je hebt als kunstenaar je hart en ziel erin gestopt, is het extra spannend deze keer.’ Daarnaast is het natuurlijk ook belangrijk dat werken verkocht worden, uiteindelijk moet er brood op de plank komen. Je werken onder de aandacht brengen bij galerieën is een goede manier maar dit heeft Femke nog nooit gedaan. ‘Dan komt die onzekerheid weer om de hoek kijken. Maar ik heb het idee dat ik er nu dichterbij zit’. Ondanks haar grote succes en veel verkochte werken is dit nog een brug te ver maar langzaam groeit haar vertrouwen in haar zelf en haar werk.