Het is donderdagmiddag. Celine zit weer met haar camera en statief in de overvolle en muffe trein van Utrecht naar Den Bosch. Ze heeft haar spullen naast zich op een stoel gelegd, in de hoop dat niemand naast haar komt zitten. De trein vertrekt en met een zucht van opluchting, gaat ze nog een stukje breder zitten dan dat ze al zat. Kijkend uit het raam denkt ze even aan het interview dat ze zo dadelijk heeft met de eigenaar van de oliebollenkraam, op de markt in Den Bosch. Ze haalt haar schouders vlug op, tuit haar lippen en knikt. Nog geen seconde later klapt ze het tafeltje voor zich open en stationeert ze haar telefoon in de breedte voor zich neer. Met haar ogen wat fijngeknepen, in een houding alsof ze thuis op de bank ligt, gaat ze verder met het kijken van een documentaire over een seriemoordenaar in Texas. Het vinden van het moordwapen is volgens haar nu even belangrijker dan de oliebollenkraam.
Celine was twaalf toen ze samen met haar vriendinnengroep begon aan havo op de middelbare school. Na school spraken ze, vrijwel dagelijks, af om nog te chillen in het park. Waarna ze, zoals gebruikelijk, rond een uurtje of half vijf altijd een gejaagd gevoel kreeg. Met een knoop in haar maag bekroop haar dan ineens de gedachte of ze al die schoolopdrachten diezelfde avond überhaupt nog ging afkrijgen. Terwijl het leek alsof de rest van het gezelschap zich totaal geen zorgen maakte over de 36 pagina’s die ze nog moesten uitwerken in het wiskunde werkboek.
Wanneer het dan eindelijk vrijdag was, zat ze nogal ongeduldig vanaf de ochtenduren al op haar horloge te kijken wanneer de klok vier uur zou slaan. Op vrijdagen sloot ze zich niet aan bij de groep in het park, ondanks ze in de groep altijd het sterke gevoel had om ‘erbij te horen’. Maar vrijdag was voor haar belangrijk om stipt om acht uur op de bank te zitten om de nieuwe aflevering van Flikken Maastricht te kijken. Vol spanning in haar maag ging ze dan de samenvatting van de vorige aflevering kijken. Hierna had ze dan nog even de tijd om aan haar huiswerk te zitten, wetende dat een heel weekend vaak niet genoeg was om haar huiswerk af te krijgen. Als het dan acht uur was, leek het alsof de deken van stress die ze droeg in één keer van haar af viel. Vanaf dat moment zat ze op het puntje van haar stoel om zich onder te dompelen in de politiewereld.
Toen ze halverwege het jaar bij de mentor werd geroepen, een oproep die haar met een knoop in haar maag deed verschijnen. Ze moest ‘een niveautje lager’ gaan doen. Tranen van onmacht braken haar uit. Het gevoel van eenzaamheid bekroop haar toen ze afscheid nam van haar vriendinnen. Zij leken het havoniveau met twee vingers in hun neus te doen, terwijl zij achterbleef met het gevoel van teleurstelling en ontevredenheid.
Al snel ontmoette ze Marie, een leeftijdsgenootje dat ook was teruggezet naar een lager niveau. Toen ze Marie leerde kennen, kreeg Celine al snel een warm en vertrouwd gevoel. Ze werden al snel beste vriendinnen. “Als we dit afronden, kunnen we samen vavo gaan doen, om in één jaar een havodiploma te behalen.” “Precies, des te sneller ik me kan aanmelden voor de studie finance.” wanneer Marie hier weer met een zelfverzekerd stem over sprak, keek Celine met lege ogen dwars door Marie heen. Haar eigen toekomst leek nog een puzzel, waarbij de puzzelstukjes nog niet op de juiste manier in elkaar zaten.
Ze zaten samen met z’n drieën, Celine, Marie en nog een vriendin genaamd Annabelle, te studeren in de woonkamer. Toen Celine kort een blik naar haar beste vriendin wierp. Het feit dat haar loopbaan iets langer had geduurd, voelde eigenlijk helemaal niet meer zo beladen. Sindsdien was haar lichaam wat tot rust gekomen leek het wel. Ze was een stuk meer relaxed en had nu langer de tijd gehad om na te denken welke richting ze op wilde. Wanneer Marie de studiesessie onderbrak met naar de keuken te lopen om het koffiezetapparaat aan te zetten, keek ze verbaasd op. Ze zag dat Celine al een tijdje niet meer bezig was met het studiemateriaal. Terwijl ze een true crime podcast aan het luisteren was, zat Celine scrollend op haar telefoonscherm te kijken welke studies de Hogeschool Utrecht allemaal te bieden had. Ze stuitte op de studie journalistiek. “Het zou toch super vet zijn om de misdaadjournalistiek in te gaan? Heb je de nieuwe documentaire gezien van John van den Heuvel over de mocro maffia?” vroeg ze aan Annabelle.
Bij thuiskomst van het interview met de eigenaar van de oliebollenkraam in Den Bosch, gooide Celine haar schoenen uit en plofte met een diepe zucht op de bank. Met een gevoel van teleurstelling en een verdrietige blik in haar ogen zegt ze; “Dit was absoluut niet de reden waarom ik me ooit heb ingeschreven voor de studie journalistiek.” Zonder enige twijfel schreef ze zich halverwege het tweede semester uit. Haar vriendinnen gingen verder studeren in Amsterdam. De angst die haar bekroop om alleen achter te blijven was groter dan de twijfel die ze in haar hele lichaam ervaarde toen ze zich inschreef voor een nieuwe studie op de Hogeschool van Amsterdam.
Op een donderdagmiddag wanneer Celine, staand aan de keukentafel, snel een tosti naar binnen werkte, keek ze verbaasd op toen ze haar telefoon hoorde trillen. Ze wierp een blik op het scherm en kreeg direct een benauwd gevoel toen ze de naam van haar studiebegeleidster op het schermpje zag staan. Ze trok haar wenkbrauwen op en nam met een zachte en verbaasde stem de telefoon op, “hallo met Celine”. Het was maart en het bleek dat ze nu al niet genoeg studiepunten had om over te kunnen gaan naar het volgende jaar. Toen ze deze woorden aan de andere kant van de telefoon hoorde, bevroor zowat haar lichaam en begonnen haar oren te suizen. Ze raakte in een verstandsverbijstering; ze had dit absoluut niet zien aankomen.
“Moet ik dan weer helemaal opnieuw beginnen? Maar ik heb een havo diploma dus waarom lukt het steeds niet, al mijn vriendinnen doen een hbo of zitten zelfs op de universiteit?” Met een zwaar gevoel op haar schouders, voelt ze de druk om een hbo-studie af te moeten ronden. “Ik wil niet nu al fulltime gaan werken en zonder hbo-diploma kom ik nergens aan de bak.” Met een twijfel in haar stem en knikkende knieën, schrijft ze zich dan toch maar weer in voor een nieuwe studie, “drie maal is scheepsrecht,” zei ze mompelend, terwijl er voor minder dan een seconde een grijns op haar gezicht tevoorschijn kwam.
Wanneer de wekker om zeven uur begon met piepen, drukte ze op de snooze knop en draaide ze zich, in haar nog warme bed, weer een slag om. Echt slapen lukte niet meer. Bij de gedachte om dadelijk naar school te gaan, kreeg ze al helemaal een brok in haar keel. Haar gedachten gingen alle kanten op en ze lag daar al dertig minuten te piekeren. Iets waar ze de afgelopen drie weken, sinds het begin van haar nieuwe studie, alleen nog maar mee bezig is geweest.
“Volgende week dinsdag is er een open avond bij de politieacademie,” stond in een appje dat ze van een vriendin ontving. Ze las het bericht met grote ogen en twijfelde geen moment. Haar duimen schoten met een snelheid over het toetsenbord van haar telefoon en schreef; “Ik ga mee!”. Bij het lezen van het woord politie verscheen er stiekem een kleine lach op haar gezicht en een kriebel in haar buik. Ze heeft altijd al vol bewondering opgekeken naar de politieagenten in series en films die zich dagelijks bezighielden met het oplossen van moorden en misdaad. Dat is altijd al haar grote droom geweest. Maar dan zou ze al op de universiteit moeten gaan studeren. Dat voelde als iets onmogelijks, aangezien ze hbo al niet voor elkaar kreeg. “De open avond is voor mbo studenten, dat is niet echt mijn niveau,” mompelt ze nog tegen haar huisgenootje Marie. Ze had niet voor niks zoveel tijd gespendeerd om een hbo-opleiding te kunnen doen.
Het is dinsdagavond wanneer ze het grote gebouw binnenliep van de politieacademie in Amsterdam. Er was een man die het woord nam en vertelde over alle mogelijkheden bij de politie; ‘je kunt forensische opsporing gaan doen en zelfs rechercheur worden’. Celine zat op het puntje van haar stoel en had niet eens in de gaten dat haar mond al een tijdje openstond. Wanneer de avond, voor haar gevoel, in een mum van tijd ten einde was gekomen liep ze naar buiten. Met een razend tempo dat haar vriendin amper kon bijhouden, had ze voordat ze aan de overkant waren al drie keer gezegd hoe vet ze het wel niet vond. Het enthousiasme straalde van haar gehele gezicht af. De politieacademie lijkt voor haar een terrein vol met mogelijkheden.
Op een nazomerse avond op het balkon, zaten Celine, Marie en Annabelle te kletsen onder het genot van een wijntje. Celine had wat kleine oogjes en zat nogal uitgezakt op de stoel. Om de aantal minuten moest ze gapen en van een afstand was te zien dat haar energie ver te zoeken was. “Je doet nu een hbo-opleiding om maar een hbo-opleiding te doen, omdat al je vriendinnen dit doen,” zei Marie terwijl ze haar hand op het wiebelende been van Celine legde om deze stil te houden. “En alle studies die je hebt gedaan, heb je uiteindelijk gedaan om iets met politiewerk te gaan doen,” voegde Annabelle hieraan toe.
Ze had een droge mond gekregen en wierp een blik naar de lege glazen die op het tafeltje stonden. Met een diepe zucht stond ze op om nog een fles wijn uit de koelkast te halen. Voordat ze in de keuken was, passeerde ze de spiegel in de gang. Alles in haar schreeuwde om een stap terug te doen. Met haar been zette ze onbewust een stap naar achteren. Met een lege blik in haar ogen, bekeek ze zichzelf van boven naar beneden. Met een brok in haar keel en het drukkende gevoel op haar voorhoofd, kwam ze tot het besef dat ze zichzelf de afgelopen jaren was verloren.
Zij is niet de persoon die reportages wil maken over een oliebollenkraam. Zij is al helemaal niet de persoon die later met een negen tot vijf baan achter een bureau wil gaan werken. Met een opgelucht gevoel in haar maag zag ze het, eindelijk. Het meisje dat ze in de spiegel zag had altijd al een fascinatie gehad voor politiewerk, al van kleins af aan. Ze wierp vanuit de gang een blik naar Marie en Annabelle, die toen nog buiten zaten. Met een kleine glimlach en een twinkel in haar ogen, besefte ze zich dat zij niet dezelfde keuzes hoeft te maken als haar vriendinnen.
Het is bijna december. Wanneer Celine het geluid hoort van een fluitje, dat staat ingesteld op haar telefoon wanneer ze een mail ontvangt, spitst ze haar oren en schiet ze van de bank af. Vandaag zou ze te horen krijgen of ze door de eerste selectieronde is gekomen bij de politieacademie. Met iedere stap die ze dichter bij haar telefoon zet, voelt ze de spanning in haar lijf. Haar hart begint, bij het openen van haar mail, in haar keel te bonzen. Haar trillende duim klikt op de mail waar boven staat; ‘Politieacademie Amsterdam’. Zoekend naar dat ene, allesbepalende woord, dat in het mailtje zou moeten staan. Haar ogen blijven hangen ‘door naar de volgende ronde’, leest ze. Met een zelfverzekerde lach mompelt ze; “Ik kan niet wachten tot ik kan beginnen bij de politie”.
