BAM! Met een harde klap voelt Inge de zware deur achter haar rug in het slot vallen. Het is maandag; de eerste dag van school. Normaalgesproken zou Inge op zo’n eerste dag bekende woorden horen uit de monden van bekende gezichten. Alleen op deze maandag hoort ze dit niet. Als Inge haar oren spitst, hoort ze enkel onverstaanbaar gebrabbel dat uit de monden komt van onbekende gezichten. En als ze haar ogen opent, ziet ze onbekende gezichten geplakt op onbekende lijven. Ze slikt.
Inge schudt haar volle bos blonde krullen los en loopt in haar gekleurde, zwierige jurkje, vol zelfvertrouwen door de lange gangen van haar nieuwe basisschool. Met haar felblauwe ogen kijkt ze om zich heen. Tientallen diepbruine oogjes kijken terug. Terwijl ze vele kinderen passeert voelt ze hun ogen haar volgen. Voor de ingang van haar nieuwe klas vertraagt haar pas tot ze geen volgende pas meer zet.
Getinte gezichten met bruine haren vullen de ruimte. De starende bruine ogen branden door Inge’s ziel. Even voelt ze de warmte naar haar hoofd stijgen. Haar appelwangetjes beginnen langzaam te gloeien. Ze sluit haar ogen. Even is het zwart. Voor een moment is ze de enige in de ruimte. Een kleine splitsing van haar lippen zorgt voor de mogelijkheid om wat verse lucht via haar mond naar haar longen te laten glijden. Nieuwe moed en zelfverzekerdheid stromen naar binnen. Ze vullen haar lichaam tot het niet meer kan. Op het hoogtepunt duwt ze de verse lucht weer via de ruimte tussen haar lippen naar buiten. Het geeft haar net genoeg kracht om haar ogen weer te openen. Inge’s blik wendt zich van de klas naar haar juf die met voorzichtige passen nadert. Ze voelt een hand op haar rechterschouder. De hand voelt warm en verbazingwekkend vertrouwd.
‘Goodmorning children! This is Inge. She moved here from the Netherlands, and she’s going to be your new classmate. Please be nice and make her feel welcome’ hoort Inge de juf zeggen. ‘You can sit there honey, next to the girl in the front.’ Met kleine pasjes verplaatst Inge zich naar het lege stoeltje vooraan de klas. Zodra ze zit, draait ze haar hoofd en valt haar nieuwsgierige blik op het meisje naast haar. Haar huid glanst bijna, zo egaal is het. Haar bruine haar is in een keurig strakke paardenstaart geknoopt. Het meisje draait haar hoofd richting Inge en hun blikken kruisen. Twee grote donkerbruine ogen staren haar aan. Inge’s mondhoeken krullen omhoog en lachrimpeltjes verschijnen bij haar ogen. Ze kan niet wachten om op deze nieuwe plek nieuwe vrienden te maken. “Hey! Nice to meet you!” zegt Inge opgewekt. “Hey” antwoord het meisje met een strakke blik. Haar mondhoeken staan kaarsrecht en is er geen lachrimpeltje te bekennen. Ze draait haar hoofd weer terug en staart voor zich uit. Het verwart Inge. Even verschijnt er een subtiele frons op haar voorhoofd, maar deze is van korte duur. Snel schudt ze het van zich af en laat ze haar altijd positieve instelling de boventoon voeren.
Terwijl de juf in het Engels de dag introduceert kan Inge alleen maar om zich heen kijken. Ze trekt haar neusje op en laat haar blik van de ene kant van het lokaal naar de andere kant glijden. Haar ogen ontmoeten de ogen van haar klasgenootjes. Sommige ogen hebben een nieuwsgierige glinstering in zich en kaatsen een vriendelijke blik terug, andere kijken vervreemd en lichtelijk verafschuwd. Hoewel haar klasgenootjes nog maar jong zijn, net als Inge, lijkt iedereen een duidelijke mening te hebben over de nieuwe verschijning in de klas. Haar ouders hadden dit al enigszins zien aankomen en hadden hun dochtertje hierop voorbereid door haar zelfvertrouwen in te praten. Net voordat de eerste schooldag begon. Deze woorden had Inge niet lichtelijk genomen. Anders zijn is wennen, maar hoeft niet uit te maken. Ze mag er zijn.
“- so make groups of two and read the first page of your book” het geluidsniveau in de klas stijgt onmiddellijk zodra de juf de laatste woorden van haar zin uitspreekt. Kinderen rennen naar elkaar toe en razendsnel zijn er tweetallen gevormd. Ook Inge staat nu op. Het meisje dat naast haar zat is weggelopen en zit nu arm in arm naast een ander meisje. Haar beste vriendinnetje, vermoedt Inge. De juf ziet Inge staan. In haar eentje in het middelpunt van de klas. Ze loopt rustig naar haar toe. “You can join a group of choice honey” fluistert de juf liefkozend in haar oor. Inge scant de klas op zoek naar een tweetal waarbij ze zich hoopt thuis te voelen. Het gevoel van thuis. Iets wat ze al lange tijd niet meer heeft gevoeld.
Opeens voelt Inge een vreemde hand op haar rug. Ze laat haar blik langs zijn zwarte broek en lichtblauwe shirt glijden, omhoog naar zijn ronde getinte gezicht en zwarte afro kapsel. Een vriendelijke lach verschijnt op zijn gezicht als hun blikken elkaar kruisen. “Hey! I’m Yousef, but my brother and friends call me Yous so you can call me that too if you want. Do you want to join our group? I’m together with Mona. She’s also very nice” zegt hij opgewekt terwijl hij zijn hand naar haar uitsteekt. Haar adem stokt en haar hart begint sneller te kloppen. Niet van schrik, maar van blijdschap. “Eh, h- hey! Nice to meet you!” door haar hoge adem komen de woorden er ietwat hakkelig uit, maar niet minder gemeend. Ze steekt haar hand uit naar die van Yousef en schudt hem. Rustig, maar zelfverzekerd.
Het lezen gaat voorspoedig en Yousef, Mona en Inge wisselen elkaar af. Zin voor zin komen ze dichterbij het einde van de pagina. Op de achtergrond hoort Inge de rest van haar klasgenootjes brabbelen. Ze draait haar hoofd en kijkt over haar schouder. Het meisje dat net naast haar zat, is druk aan het kletsen met haar vriendinnetje. Ze draait zich terug en kijkt naar Yousef en Mona. Ga ik me dan bij hen thuis voelen? vraagt ze zich in stilte af.
Inge leest de laatste woorden van de pagina hardop voor en probeert de uitspraak zo natuurlijk mogelijk te laten klinken. Het lezen in het Engels blijft toch nog even wennen. Terwijl ze de woorden uit haar mond laat vloeien, dwalen haar gedachtes af naar het moment dat ze vanochtend de zware schooldeur met een klap achter zich dicht hoorde vallen. Het voelt als dagen geleden dat ze dit lokaal binnen kwam lopen. Zoveel indrukken, zoveel emoties. Ze kijkt op de klok. Tien over elf. Hoewel de dag nog lang duurt, rust er een kalmte over Inge. De pagina is uitgelezen en Yousef houdt zijn hand omhoog. “High five!” Een harde klets klinkt door de klas als de handen van Inge en Yousef elkaar raken.
Terwijl ze braaf haar oren en ogen weer op de juf richt, poppen de aanmoedigende woorden van haar vader en moeder een voor een weer op. Ze zweven als luchtbellen door haar gedachtes. Er verschijnt een kleine glimlach op Inge’s gezicht. Ze voelt dat haar bloed sneller gaat stromen en gezonde roze blosjes vormen zich als ontpoppende bloemen op haar wangen. Een gevoel van zelfverzekerdheid overspoelt haar en zorgt ervoor dat één specifiek luchtbelletje in haar gedachte alsmaar groter en groter wordt: Ze mag er zijn.
