Daar zit die dan. Op zijn trekker met achter hem een houten, wiebelend, krakend en behoorlijk tochtend karretje van nog geen vier bij twee. Met zijn rug iets gebogen en één hand aan het stuur brengt hij zijn verroeste vervoersmiddel in beweging. Wuivend naar de menigte die met honderden richting het Kerkplein in Woerden zijn gekomen om deze bijzondere, vasthoudende, onverzettelijke Zegveldse jongeman van 69 uit te zwaaien. Hij maakt zich op voor een uitdaging, een tocht van vijf maanden door heel Nederland heen. Haalt hij daarmee een wereldrecord binnen? Krijgt hij daarvoor een speciaal beeld in zijn geboorteplaatsje tussen de weilanden en de, nu nog, grazende koeien? Nee. Rob van Hoogdalem heeft één doel: de inloophuizen Leven met en na kanker op de kaart zetten.

Vijf maanden gaat hij met zijn trekker rond door heel Nederland. ,,Ik wil alle gemeenten in Nederland bezoeken en daar minimaal één kaas verkopen”, zegt hij in mei enthousiast. Al het geld wat hij met deze tocht ophaalt, verdeelt hij over alle 85 inloophuizen die er in Nederland zijn. ,,Ik vind het zo’n ongelofelijk mooi werk wat de mensen hier doen. Ze zorgen ervoor dat mensen die met kanker struggelen een plek hebben waar ze zich thuis kunnen voelen. Een plek waar ze in gesprek kunnen gaan met mensen die ze begrijpen. Soortgenoten die precies weten wat jij meemaakt. De bekendheid voor deze huizen is er nauwelijks naar mijn idee”, vertelt Rob.

‘Wat is dat een inloophuis?’

Maar hoe kwam de kaasboer dan in contact met een inloophuis. Zelf heeft hij immers nooit kanker onder zijn leden gehad. Hiervoor moeten we jaren terug in de tijd. Het is zomaar een zonnige dag in Juni. Met de zonnestralen die volop stralen over Kerkplein in Woerden, kent u hem nog, staat hij te genieten van een optreden. ,,De opbrengsten gaan naar het inloophuis Leven met en na Kanker”,  vertelt een man vanaf het podium. ,,Het deed me niks in eerste instantie”, geeft de reiziger eerlijk toe. Tot er plots iets aan hem ging knagen. Ik ben best bekend met alles in Woerden, maar wat is dat inloophuis toch, peinst hij in zichzelf, terwijl de klanken van het optreden hem niet meer bereiken. Weet je wat, ik vraag het gewoon aan degene naast me, bedenkt hij. ,,Heeft u eigenlijk wel is van het inloophuis gehoord? Het zegt mij namelijk helemaal niks”, vraagt Rob met een lach. ,,Jazeker, ik ben de directeur. Kom gezellig een keer langs”, antwoordt de wildvreemde.

Dat de ziekte kanker een enorme invloed op Nederland heeft, weet Rob maar al te goed. ,,Als je dan die cijfers ziet dat er elk jaar weer ruim honderdduizend mensen de diagnose krijgen, dat is enorm heftig. Bijna één op de twee Nederlanders krijgt een vorm van kanker, iedereen heeft ermee te maken. Naast dat het natuurlijk een verschrikkelijk proces is, overlijden er ook nog eens 45.000 mensen aan deze ziekte. Dat kan je niet zomaar aan je voorbij laten gaan.”

Even terug naar de tocht. De eerste dag zit er inmiddels op. Een beladen dag die voor de man uit Zegveld nog altijd aan het verwerken is. Liggend in zijn bed, in het krakende houten huisje wat voor de komende maanden zijn verblijf zal zijn. Scrollend door zijn telefoon ziet hij de honderden reacties binnenkomen. De één nog aangrijpender dan de ander. ,,Hallo meneer Van Hoogdalem”, staat er in een berichtje. ,,Ik ben altijd chauffeur van beroep geweest, maar ik ben een tijdje geleden onwel geworden achter het stuur.” Rob voelt het vanaf regel één die hij leest. Dit is niet zomaar een verhaal. Met zijn haren overeind en een brok in zijn keel leest hij verder. ,,Ik ben de dag daarna naar het ziekenhuis gegaan en ben er daar achter gekomen dat ik kanker heb. Ik weet nog niet hoe erg het is, maar het voelt niet goed. Ik heb het idee dat er iets slechts uit gaat komen.”

Het kippenvel is inmiddels bijgestaan met dikke tranen die langzaam langs de wangen van Rob naar beneden glijden. Dag twee en ik lig hier nu al met tranen in mijn bed, denkt hij bij zichzelf. Met trillende handen en rode wazige ogen leest hij door. ,,Ik heb eigenlijk nog één grote wens en dat is u ontmoeten”, vervolgt het berichtje van de wildvreemde zich.

Intense periode

,,Ja, het was een hele intense periode”, zo blikt mister positvo terug op de reis. ,,Fysiek viel het allemaal wel mee. Het bedje lag prima, karretje was voldoende. Het enige was, elk moment dat je stilstond, kwamen er mensen naar je toe die vroegen wat je aan het doen was. Je valt wel op met zo’n wagentje natuurlijk. Ik ben echt serieus. Niet 99 van de honderd keer. honderd van de honderd keer kwam er minimaal één iemand tijdens een stop naar je toe.” Wanneer hij weer terugdenkt aan het berichtje dat die kreeg op dag twee, worden zijn ogen weer glazig. Er valt een stilte, wat bijzonder is met de praatgrage Rob. Snel neemt die een slok van zijn Ice tea die voor hem staat. ,,Weet je, dat heeft mij zo geraakt. De reden waarom ik geen seconde spijt heb gehad om dit avontuur aan te gaan.”

Na het eerste berichtje dat Rob kreeg van de wildvreemde gaat het allemaal bergafwaarts met de verzender. ,,Ik heb een extreme vorm van kanker. Ze kunnen niks meer voor mij doen meneer Van Hoogdalem. Wel zou ik u graag nog willen ontmoeten.” Hoewel Rob hem niet kent, voelt het alsof hij een dierbare gaat verliezen. Iemand die heel dicht bij hem staat. Dat terwijl het een wildvreemde meneer is. Toch is hij wel achter iets van hem gekomen, zijn naam. En hoe klein is de kans, alsof je tien keer achter elkaar zes gooit, je vader ongepland in Parijs tegen de borst loopt of het winnende lot bij de Postcode Loterij trekt. Die onbekende man heet ook Rob. ,,Bij elk berichtje dat ik naar hem stuurde of belletje dat ik met hem had, zei ik tegen hem dat die gewoon Rob kon zeggen. Toch kwam die telkens weer terug op meneer Van Hoogdalem. Tot één moment.”

Inmiddels is reis al een aantal weken onderweg. Het is een bijzondere dag. Vandaag gaat hij zijn naamgenoot ontmoeten. Ze hebben ergens ter hoogte van Leimuiden afgesproken. Wanneer Rob een steegje in rijdt, staat daar een man. Vanaf moment één is duidelijk dat het zijn naamgenoot is. ,,Die ontmoeting was heftig, emotioneel, mooi, hartverwarmend, oprecht en bovenal erg bijzonder. Hij was zo open over zijn ziekte en zag mij als een soort steun en toeverlaat. Ik gaf hem energie terwijl ik daar helemaal geen weet van had.”

‘Ik ben er klaar mee’

Een aantal dagen na de ontmoeting komt er een berichtje van Rob binnen. Eentje die hard binnenkomt, al begint het berichtje een keer niet met ‘hallo meneer Van Hoogdalem.’ ,,Hallo Rob, bij deze wil ik je melden dat ik erg blij ben dat we elkaar nog hebben kunnen treffen in de steeg. Het was een heel bijzonder eerste treffen, maar daarbij ook gelijk ons laatste treffen. Er zit nu nog één ding tussen mij en de dood en dat is de morfine. Het hoeft van mij niet meer. Ik ben het lijden zat. Bedankt voor de mooie tijd met je filmpjes en de ontmoeting. Ik ga naar een hospice om mijn laatste tijd uit te zitten. Het gaat je goed en blijf doorgaan met waar je mee bezig bent. Je brengt mensen steun in moeilijke tijden, al heb je het zelf misschien niet eens altijd door.”

,,Dit raakt je”, zegt Rob lichtelijk geëmotioneerd. Hoewel het bericht al van een aantal maanden geleden is, brengt het hem nog steeds in verlegenheid. Met trillende handen en een brok in zijn keel drinkt die snel nog een slok van zijn Ice tea. Hij ontwijkt het oogcontact. De wazige, starende blik doet vermoeden dat hij met zijn gedachten ergens anders is. Wat een luisterend oor toch niet voor iemand kan betekenen.

Enorm geldbedrag

Het is niet de eerste actie van Rob om de inloophuizen Leven met en na Kanker op de kaart te zetten. In 2021 fietste hij al naar de Noordkaap en terug (7.900 kilometer) voor de inloophuizen. Hiermee haalde hij 17.000 euro op. De nieuwste actie, met zijn karretje door Nederland, leverde een veelvoud van dat bedrag op. Ondanks dat het precieze bedrag nog niet helemaal vast te stellen is, weet hij al wel dat die meer dan een ton heeft opgehaald.

Ondanks het enorme bedrag, is dat niet het grote doel waar hij het voor doet. De inloophuizen moeten meer bekendheid krijgen volgens de Zegvelder. Ongeveer halverwege zijn reis werd op zeer treffende wijze duidelijk waar hij het voor doet. Op zondag komt hij aan in Vinkel. Een fris briesje waait er door het Brabantse dorpje, wanneer er een vrouw naar hem toe komt gelopen. Ze oogt wat onzeker, maar zet toch de stap om Rob in zijn karretje aan te spreken. Ze blijkt kanker te hebben. De onzekerheid komt terug wanneer Rob aanbiedt naar het dichtstbijzijnde inloophuis, Vickey Brown in Den Bosch, te gaan. Wat weifelend slaat de vrouw het aanbod af, maar ze komt niet zomaar van Rob af. ,,Zullen we morgenochtend afspreken bij Vickey Brown om er samen naar binnen te gaan?” Hij krijgt een ja te horen, maar hoeveel is die waard?

De volgende ochtend is Rob zoals beloofd in Den Bosch om naar het inloophuis te gaan. Iets wat gespannen rijdt hij met zijn trekker de hoek om. Zou ze er staan? Warempel, ze staat er gewoon. En niet alleen, ze heeft zelfs een vriendin meegenomen. Als een trotste vader stapt hij van zijn trekker af om de mevrouw een knuffel te geven. ,,Het is prachtig om te zien dat mensen de stap durven te zetten om langs te gaan bij een inloophuis. Het is een hele mooi, warme omgeving waar mensen er zijn om je te helpen. Het is geen tranendal waar het eng is om naar binnen te gaan.”

Research:

https://www.vzinfo.nl/kanker/leeftijd-en-geslacht    Diagnoses kanker per jaar

https://iknl.nl/nieuws/2023/kansopkanker Hoe groot de kans is op kanker

https://www.vzinfo.nl/kanker  Hoeveel er jaarlijks overlijden aan kanker