Half zeven, maandagavond. De lichten in Theater Castellum in Alphen aan den Rijn flikkeren zachtjes, alsof ze de spanning van de avond voelen. Buiten begint de lucht in een diepblauwe schemering over te gaan, maar binnen in de foyer gonst het van opwinding. Dertien tieners, met hun sporttassen over de schouder en gehuld in hoodies, stappen met een mengeling van zenuwen en enthousiasme naar binnen.

Tessa Kuipers, hun trainster, staat al klaar bij de ingang van de zaal. Haar halflange, blonde haar krult licht aan de uiteinden. Met haar blauwe ogen en haar één meter zestig lijkt ze misschien klein van stuk, maar haar houding straalt kracht en vastberadenheid uit. Ondanks haar kleine gestalte is ze de rots waar 2Loud op steunt. Ze houdt haar armen over elkaar en kijkt toe hoe haar team zich verzamelt. Haar blik is scherp, maar haar lippen krullen omhoog. Ze ziet hoe de spanning zich in de kinderen opbouwt – voeten die schuifelen, opgewonden, licht zenuwachtig gepraat terwijl ze hun tassen neerzetten. En eerlijk? Zij voelt het ook.

“Kom op, jongens, schoenen uit, spullen neer en verzamelen op het podium,” roept ze. “Dit is het moment.” Gehoorzaam – en toch met dat speelse geklets en gestommel dat alleen een groep 12- en 13-jarigen eigen is – rennen ze richting de kleedkamers. Daar wacht hun transformatie.

2Loud in hun Joker-thema

Het Joker-thema.

In de spiegels zien ze hun eigen, nog kinderlijke gezichten. Nerveus, opgewonden, vol verwachting. Maar langzaam verandert de groep dansers in een groep schurken – groene plukjes haar worden toegevoegd aan hun kapsels, paarse jassen gladgestreken, witte schmink zorgvuldig over hun gezichten uitgesmeerd. Rode lippen krullen omhoog in een dreigende grijns, zwarte lijnen trekken scherpe wenkbrauwen en holle ogen.

Tessa loopt langs de stoelen en spiegeltjes, knikt goedkeurend, maar ze voelt de spanning in de ruimte. “Onthoud waarom we dit doen,” zegt ze plots. Haar stem is vastberaden, maar warm. “We willen geen gewoon dansje neerzetten. We willen een verhaal vertellen. Dit is geen makkelijke choreografie, het is acteren, dansen, voelen. Jullie zijn The Joker. Vanavond, en straks op tv. Denk aan de chaos. Denk aan de energie. Denk aan de dreiging.”

De groep knikt. Sommigen grijnzen, anderen bijten op hun lip. Dan klinkt er een stem uit de coulissen. “We zijn er klaar voor!” De spanning in de kleedkamer verandert in iets anders. Adrenaline. Focus. Dertien paar voeten rennen het podium op, dertien paar ogen zoeken de zaal af. Het is leeg, alleen 743 rode stoelen en een eenzame technicus bij het lichtpaneel. Maar dat maakt niet uit.

De eerste dreigende tonen van hun muziekstuk vullen de ruimte. Het is tijd. De muziek klinkt alsof er iets onheilspellends op de loer ligt. De dertien dansers staan in het donker. Alleen de contouren van hun lichamen zijn zichtbaar in het zwakke, blauwe podiumlicht.

Tessa staat aan de zijkant, haar armen over elkaar, haar blik scherp. Ze kent deze choreografie tot in de kleinste details. Iedere beweging, iedere pas, iedere blik. Alles moet perfect kloppen. Dit is geen standaard dansroutine. Dit is een performance. Een verhaal dat verteld moet worden.

2Loud op het podium

Het eerste teken van leven op het podium is subtiel en begint met het kleinste meisje van de groep: Joy. Ze playbackt de eerste tekst, I am the Joker, mee. De rest valt in met nu nog rustige, onvoorspelbare bewegingen. Een hoofd dat langzaam schokt. En dan, op het moment dat de beat inzet – boem – exploderen ze.

De bewegingen zijn scherp en energiek. Hun paarse jassen wapperen, hun groene haren vliegen wild heen en weer. Elk gezicht draagt diezelfde dreigende grijns, met rode lippen die veel te breed over hun wangen zijn uitgetrokken. De Joker leeft in hen.

Tessa voelt kippenvel over haar armen trekken. Dit is wat ze wilde. Dit is wat ze voor zich zag toen ze deze choreografie bedacht. De intensiteit, de chaos, het gevaar. Ze weet dat deze routine indruk gaat maken op de jury van Holland’s Got Talent.

Holland’s Got Talent. De talentenjacht die al sinds 2008 een podium biedt aan de meest uiteenlopende artiesten. Jonge talenten maken hier vaak een carrière, zoals Amira Willighagen, die op negenjarige leeftijd de jury en het publiek verbaasde met haar operazang en uiteindelijk de zesde editie van HGT won. Het programma bestaat uit audities voor een live publiek en een jury, die momenteel bestaat uit Chantal Janzen, Dan Karaty, Edson da Graça en Marc-Marie Huijbregts. De besten stromen door naar de finale, waarin de kijkers thuis bepalen wie er wint. Met de juiste focus en toewijding kan 2Loud misschien wel in de voetsporen treden van eerdere jonge talenten en Nederland laten zien wat ze in huis hebben.

Maar dan… een misstap. Linksachterin gaat het mis waar Lana door de rest de lucht in wordt gegooid. Ze klapt tijdens een achteruit salto niet goed om, waardoor het hele effect weg is. Gelukkig wordt ze goed opgevangen door haar teamgenoten. Haar ogen schieten even naar Tessa, paniek flitst over haar gezicht. Maar ze herpakt zich direct, vangt zichzelf op en glijdt weer in haar rol. Goed. Tessa knikt en mompelt bijna onmerkbaar. In de spotlight mag je geen angst tonen. De show must go on.

De muziek versnelt. De lichamen op het podium worden wilder, sneller, dreigender. Ze vormen een kring, trekken een van hun teamgenoten in het midden: Jazz, de enige jongen van de groep maar met de grootste mimiek. Hij laat door zijn beweging de andere dansers als verslagen schurken op de grond om hem heen vallen.

2Loud-danser Jazz

En dan… stilte.

De muziek stopt abrupt. De dansers bevriezen hun lichamen in verwrongen posities. De zaal is doodstil. Zelfs Tessa lijkt haar adem in te houden. Dán klinkt als finalestuk het harde, beruchte lachje van de Joker, geïmiteerd door Jazz. Een koude rilling trekt over Tessa’s rug. Wow. Langzaam ontspant Tessa haar schouders. Een glimlach verschijnt op haar gezicht. Dit gaat ze lukken.

Spanning

Half acht, maandagavond. De laatste tonen van de generale repetitie sterven weg in de stilte van Theater Castellum. De dertien jonge dansers van 2Loud staan uitgeput in de coulissen van het toneel. Hun borstkas gaat snel op en neer van de inspanning. Trainster Tessa klapt in haar handen, haar ogen glinsteren van trots.

“Fantastisch werk, allemaal,” zegt ze met een brede glimlach. “Als we dit neerzetten tijdens de opnames van Holland’s Got Talent, maken we zeker indruk.”

Terwijl de dansers hun posities loslaten en naar de kleedkamers lopen, voelt Tessa een mengeling van spanning en hoop. Ze weet dat 2Loud het in zich heeft om te schitteren op het grote podium. De kleedkamer bruist nog na van de energie terwijl de dertien dansers langzaam hun schmink van hun gezicht vegen. De paarse outfits gaan uit en worden op naam teruggestopt in de kledingzakken. Sommigen kletsen opgewonden over hoe goed het ging, anderen staren dromerig voor zich uit, al fantaserend over de grote dag. Tessa glimlacht terwijl ze hen één voor één een bemoedigend schouderklopje geeft: ze zijn er klaar voor. Buiten is de lucht inmiddels pikzwart en ouders wachten hen op bij de ingang van het theater. Terwijl de kinderen in de auto stappen en wegrijden, blijft Tessa nog even staan, haar gedachten bij de lege zaal. Over een paar weken zal dit een heel ander podium zijn.