Het is weer eens zo een dag. Het OV komt te laat, mijn AirPod valt uit, waardoor ik ook nog de vertraagde aansluiting mist terwijl ik, tussen tientallen langsstappende benen door, naar mijn piepkleine oortje zoek en zachtjes op mezelf scheld. Ik ben doodmoe en buitengewoon chagrijnig door de o zo slechte dag. Wat het allemaal nog erger maakt, is dat ik ook nog eens een lege maag heb. Net als ik denk dat het niet erger kan, kijk ik naar voren, tegen het winddichte tramhokje op de Parnassusweg, en zie ik de nieuwe creatie van New York Pizza: de bitterbalpizza. Vol afschuw en verbazing zoek ik op waar ik deze kan afhalen.

Snacks als marketing

Die bitterbalpizza past in een bredere marketingtrend, namelijk de seizoens- en limited edition-producten. Dit werd voor het eerst gedaan in de jaren 80 in de Verenigde Staten met seizoensgebonden uitgaves van bijvoorbeeld M&M’s in de vorm van een paasei met Pasen of en limited edition producten zoals Crystal Pepsi, een doorzichtige cola uit de jaren 90. Terwijl deze producten enigszins normaal lijken, zie je tegenwoordig de gekste combinaties, zoals augurk-chocolade van Jamin en Kesbeke, de crompouce of de frikandel speciaal-pizza van Domino’s. Zulke creaties worden ingezet als marketingtool om klanten te lokken. Het is een manier om viraal te gaan, omdat deze producten vaak veel aandacht krijgen op sociale media. Het schijnt succesvol te zijn, aan de hand van onderzoek waaruit blijkt dat bijna één op de twee consumenten erg geneigd is een limited of seasonal product te kopen. Onderzoek wijst uit dat schaarste consumenten het gevoel geeft dat producten specialer, unieker en waardevoller zijn, wat hun waardering voor het product positief beïnvloedt. Maar de vraag rijst: worden marketing snacks zoals de bitterbalpizza alleen gemaakt om viraal te gaan en in te spelen op de psyche, of wordt er bij het maken van dit soort creaties echt geëxperimenteerd en nagedacht, en is dit een waardevolle toevoeging voor elke pizza- en bitterballiefhebber.

De bitterbalpizza, die met zijn Nederlandse vlaggetjes in de aanloop naar Koningsdag op de markt is gebracht, leent zich perfect om eens te testen.

Een filiaal, een pizza en een vleugje wantrouwen

Eerlijk is eerlijk, ik heb bijzonder lage verwachtingen van de bitterbalpizza en ook Italianen barsten waarschijnlijk in tranen uit als ze zien wat er met hun zo geliefde nationale trots gebeurt in Nederland. De gedachte aan mosterd en tomatensaus knaagt aan me terwijl ik met een rommelende maag en een vreselijk humeur naar de New York Pizza aan de Karel Doormanweg fiets in Amstelveen. Ook moet ik toegeven dat de 2,7 sterren op Google Reviews me niet bepaald geruststellen. Het is al donker buiten, maar in de verte zie ik de groen-rode “open” neonletters van het grijs-witte filiaal oplichten. Op dat hongerige moment begrijp ik ineens waar het spreekwoord “licht aan het eind van de tunnel” vandaan komt. Het filiaal ligt stereotyperend, zoals de meeste filialen, ineen straat gelegen tussen andere fastfoodketens en afhaalrestaurants. Ik parkeer mijn fiets tussen de chaotisch geparkeerde bezorgfietsen en loop naar binnen. Achter de kassa en in de keuken staat een mix van tieners die me vriendelijk begroeten. Achter mij zie ik een, ik schat, zestienjarige jongen zijn elektrische New York Pizza-fiets parkeren en naar binnen lopen. De warme geur van pizzadeeg, kaas en aangebrande peperoni maakt plaats voor een geur die doet denken aan een middelbare schoolkleedkamer. Maar goed, de pizza ligt al binnen vijf minuten klaar en ik spring weer op mijn fiets en haast me naar huis.

Luxe presentatie

Eenmaal terug op mijn kamer kan ik mijn nieuwsgierigheid nauwelijks bedwingen. Ik open de doos en aanschouw het kunstwerk dat voor me ligt: keurig gesneden Van Kwekkeboom-bitterballen en met zorg gerangschikt op de pizzabodem. Een royale hoeveelheid mosterd is er strategisch overheen gedrapeerd, zoals chocolatiers dat doen bij luxe bonbons.

Sublieme smaakcombinaties en nieuwe ervaringen

De bitterbal is niet bijzonder krokant, maar heeft wel die kenmerkende airfryer-knapperigheid wanneer je hem nét te vroeg eruit haalt. De ragout binnenin is smeuïg, warm en het rundvlees vooral zout, maar niet overdreven. Wat me oprecht verbaast, is de mosterd. Ik proef niet alleen een milde mosterd, maar ook een opvallend romige toets die de smaakbeleving aanzienlijk verrijkt. Het is geen bittere, gezouten drab die overheerst, maar een subtiel romig sausje dat je smaakpapillen streelt met een ondeugend zoet randje. Zelfs zonder bitterballen past deze saus op de pizza. Maar ook de bitterballen zijn niet afhankelijk van de saus. De textuur van de bitterbal op de pizza zorgt voor een pizza ervaring waarvan je niet wist dat je hem nodig had.

De combinatie van smaken is ronduit subliem. Zelfs de standaardingrediënten van de pizza, vullen het smaakpalet wonderwel aan. Hoe de gesmolten mozzarella overvloeit met de ietwat zure tomatensaus met een zoete nasmaak, de overheersende oregano en de romige mosterd, in combinatie met de bitterbal en het zoute, met knoflookolie overgoten deeg, dat danst op mijn tong.

Het is trouwens een forse portie. Zelfs voor een stevige eter zoals ik (103 kg) en ervaren fastfoodgids, is dit een nieuw pad. Ik worstel, ik kauw, ik slik. Net als bij een marathon: ondanks je maandenlange training blijft de tocht een uitdaging, maar aan het eind ben je trots en kun je tegen iedereen opscheppen dat je het hebt gedaan.

De Beoordeling

Als ik deze pizza moet beoordelen, dan krijgt hij zonder twijfel een 8. De bitterbal mag nog wat krokanter, de korst wat minder taai, de bitterballen mogen met meer symmetrie worden verdeeld en de prijs mag wel wat omlaag: vijftien euro voor een pizza van dertig centimeter vind ik aan de hoge kant. Maar los van dat is dit een buitengewoon geslaagde culinaire verrassing. Een smaakcombinatie als deze kom je zelden tegen in pizzaland. En nog belangrijker, het werkt. Het werkt verbluffend goed. De harmonie van smaken is ronduit indrukwekkend.