De Indiase keuken wordt steeds prominenter op het wereldtoneel. Ook in de kleinere steden, of in de dorpen zoals Nieuw-Vennep, integreren Indiase restaurants met gerechten zoals butter chicken en tikka masala steeds meer in het straatbeeld. 

Iedereen die in Nieuw-Vennep woont, kent wel het Venneperhof. Waar zich een ingang van winkelcentrum de Symfonie bevindt. Een lange tijd werd het hoekpand gekenmerkt door dönerzaak DeMek en daarna Peppino, echter is na corona het pand een volledig andere weg ingeslagen. Na een periode van opruiming en leegstand is het pand omgebouwd tot een bescheiden Indiaas Restaurant genaamd: ‘The Punjabi’s en onder het motto: “Relish the taste of India”.

Het moderne interieur laat je bij binnenkomst even vergeten dat je in een vervallen dorpscentrum staat. De entree is luxe aangekleed, met een neon-verlichte letterkast met diverse alcoholische dranken. Zoals bij veel moderne ‘oosterse’ restaurants geven slechts een paar decoraties weer, dat je wellicht in een Indiaas restaurant bent. De kleine ruimte is voorzien van een groot aantal tafels, verdeeld in groepen van vier of twee. Als ik plaatsneem aan één van de tafels, laat ik me vallen in een ongemakkelijke stoel van zachte kunststof. Ik houd mijn handen netjes op het randje van de ietwat wiebelige tafel, in de kleine volle ruimte. De tafel is verder netjes verzorgd met schone simpele placemats, bestek gerold in witte servetten en voor de mensen die minder bekend zijn met de Indiase keuken, twee glazen en grote flessen water, waarvan één bruisend en de ander plat. De eigenaren hebben er zo te zien goed over gedacht, dat ze restaurant hebben geopend in een plaats waar men weinig bekend is met andere dingen dan aardappelen, groente, vlees en anders friet met snacks of het eten van dorpschinees. 

Mijn ongemak verdwijnt snel na een paar keer wiebelen en de snelle begroeting van de serveerster, die ons de kaart geeft en vraagt naar het drinken. Erg voorspelbaar kies ik de mango-lassi, een traditionele Indiase yoghurtdrank, die je bij vrijwel elk Indiaas restaurant moet proberen. Terwijl ik even door de opgedofte menukaart kijk langs de diverse curry’s en masala’s, arriveert het drinken. Het wordt in een mooi glas met een kleurrijk kartonnen rietje gegeven. Ik wacht nog wel met drinken, want een yoghurtdrank kan verzachtend zijn voor een mogelijke intense, pittige smaak explosie, die je bij Indiase restaurants kan verwachten.

Nu de benaderbare serveerster er toch staat, bestel ik ook meteen eten. Ik ga voor een voorgerecht en bestel twee samosa, een Indiaas deeg hapje gevuld met aardappels en doperwten en paneer, een witte Indiase kaas, vergelijkbaar met feta, maar dan zachter en luchtiger. Als hoofdgerecht kies de welbekende butter chicken, opnieuw houden ze rekening met het feit dat ze te maken hebben met een dorps publiek. Je krijgt de keuze uit mild, medium of spicy,ik kies voor spicy en neem ik een naanbrood met kaas als bijgerecht. 

Na een enkel ogenblik verschijnt het eerste deel van mijn bestelling al. De samosa’s worden netjes op een wit schoteltje opgediend met twee schaaltjes, een mangochutney en een raita, dat is een gekruide yoghurt dip. Ik neem meteen een samosa en bijt ‘het kapje eraf’ om de hitte te laten ontsnappen, de korst alleen al is goed krokant en laat geen irritant vetspoor achter aan mijn vingers, daarna neem ik, uiteraard niet met de gebeten kant, een dip raita. Deze is erg dun en druipt van de samosa af, dus neem ik voorzichtig een hap zonder te knoeien. Door de raita is korst wat zachter geworden en kauwt het makkelijk weg, hierdoor is ook de melige structuur van de vulling meer compact in mijn mond en slikt lekker weg, met een frisse ondertoon. De mangochutney maakt de ervaring heel anders, de zoete pittige smaak van het dikke goedje maakt de melige structuur van de vulling zwaar voor mij, al is de smaak niet onaangenaam. Omdat de paneer ook in een rood jasje met gegrilde ui en paprika wordt geserveerd, wacht ik totdat mijn hoofdgerecht komt met het naanbrood zodat ik deze kan nemen zonder mijn handen al te vies te maken.

Na niet lang wachten komt daar mijn hoofdgerecht. De butter chicken wordt in een authentiek schaaltje opgediend, net als de paneer, wat de zaak toch meer een cultureel karakter geeft. Daarnaast een mandje met het naanbrood en een servetje, want natuurlijk gaan we voor optimale ervaring, waarbij je handen toch wel een beetje vies worden. Ik scheur een stukje van het brood af, de gesmolten kaas is smeuïg maar toch breekt het lekker makkelijk af. Ik neem allereerst wat paneer. Het kruidige sausje en de groenten zijn overheersend waardoor de zachte smaak van de kaas een beetje uitblijft, maar de luchtige textuur gaat goed op in het zachte, maar stevige broodje, wat een fijne kauw ervaring geeft. De kaas van het kruidige broodje complimenteert de smaak zonder te overheersen. De umami van de kaas en het zoete pittige sausje geven een fijne ervaring, die elkaar complimenteren en aanvullen. Na de paneer stort ik me eindelijk op de butter chicken die nu gelukkig een beetje is afgekoeld. De malse kip gaat goed op in het broodje, de kaas dempt ook de pittige smaak van de kip, ideaal voor mensen die minder tegen pittig eten kunnen. Door de dikke saus verandert ook de textuur van het broodje, wat het lekker gevoel in je mond geeft. Het spicy is niet zo heftig voor mij, die wel wat gewend is, maar ik snap inderdaad dat mensen die er minder bekend mee zijn de keuze krijgen. Om het werk van mijn maag te verzachten neem ik een flinke slok lassi, die rust brengt na het wilde feestje in mijn maag. De verlichtende lichtzoete smaak voelt als een rustige eindbestemming voor de verre reis aan smaken die mijn tong heeft afgelegd. De prijs is zo rond de twintig à dertig euro per persoon, dus redelijk voor wat je ervan verwacht en al helemaal voor een uitgebreide, bevredigende maaltijd.

Ondanks het simpele interieur, is The Punjabi’s wat je van een Indiaas restaurant kan verwachten. Ze hebben zich aangepast aan het publiek, maar hebben hun eigen authenticiteit behouden. Mij zien ze er dan ook snel terug.