Het is een koude middag op 10 april 2019. Op Utrecht centraal lopen mensen in hun capuchon gedoken haastend heen en weer. Een sterke geur van lichaamsvloeistof met afvalstoffen dringt naar binnen door de neuzen van omstanders. Achter mij worden vuilnisbakken geleegd; gelukkig dat verklaart een hoop. Julia! Wacht even. Het is mijn oude schoolvriendin die ik iets te lang niet heb gezien om een normaal gesprek mee te kunnen voeren. “Hoi Lisa hoe gaat het?” terwijl de woorden via mijn tong mijn lippen verlaten heb ik direct spijt dat ik ze niet heb doorgeslikt. Ik vind mezelf een slechte vriendin voor haar, terwijl Lisa mij ziet als een soort zus. Die relatie is altijd lastig geweest. Terwijl Lisa mijn vraag beantwoord kijk ik om de twee seconden op mijn horloge. ‘Ik zou graag langer met je kletsen maar ik moet mijn tram halen sorry doei’. Voor ik een reactie van haar kant kan ontvangen ren ik snel in de richting van de uitgang.