Het kan ook jou overkomen
“Mevrouw Jansen”, hoor ik dichterbij dan verwacht, in één klap word ik uit mijn gedachten gerukt. Voor mij staat een man met een vriendelijke glimlach. Ik sta op van mijn stoel, zeg het koppel naast me gedag en volg de man de lange witte gang in. “HERKEN JIJ SYFILIS?” staat in neon gele koeienletters geschreven op een paarse poster bungelend aan een punaise. Met mijn jas stevig tussen mijn armen geklemd loop ik door tot we bij een witte deur aankomen. Het groene bordje dat voor de deur hangt wordt vervangen door de rode variant en ik stap naar binnen. Ik stop met frunniken en laat de rits van mijn jas los. In de hoek van de kamer staat een houten stoel en zonder te aarzelen neem ik plaats. “Zo”, zegt hij, “dat is vast even schrikken geweest”. Hij slaat de spijker op zijn kop. Eind zomer, drie maanden geleden, wist ik nog van niks en nu zit ik opeens hier. Ik had eerder actie moeten ondernemen, zeg ik tegen mezelf. Dat is alleen altijd achteraf.
Lees verder