Sinds de machtsovername door de Taliban in 2021 is de Hazara-gemeenschap in Afghanistan zwaar getroffen door het strenge sharia-regime. Als etnische en religieuze minderheid worden ze geconfronteerd met systematische discriminatie en geweld, maar voor Hazara-vrouwen heeft deze onderdrukking nog meer impact. Hun rechten en vrijheden, zoals onderwijs en werk, werden systematisch afgepakt. Vrouwen mogen niet meer zonder man naar buiten, en inmiddels is het zelfs verboden om te spreken of zingen in het openbaar. Dit beleid heeft gezorgd voor een verwoesting van de autonomie.

De Hazara’s, voornamelijk sjiitische moslims, zijn al eeuwenlang slachtoffer van systematische vervolging. Ze zijn sjiitische moslims in een land dat gedomineerd wordt door soennitische gemeenschappen en daarmee zijn ze een religieuze minderheid. Daarnaast onderscheiden ze zich visueel en cultureel van andere etnische groepen in Afghanistan, zoals de Pashtuns. Dit maakt hen kwetsbaar voor discriminatie en vijandigheid.

Onder het Taliban-regime worden de Hazara’s geconfronteerd met haat en genocidale aanvallen. Sinds augustus 2021 leidden aanvallen op Hazara-scholen, ziekenhuizen en moskeeën tot honderden doden en gewonden. Volgens KabulNow komen deze aanvallen vaak voort uit de diepgewortelde haat vanuit de Taliban-ideologie.

Het lot van Hazara-vrouwen onder de Taliban

Voor Hazara-vrouwen is deze onderdrukking dubbel zo zwaar. Naast de beperkingen door hun etnische identiteit worden ze ook geconfronteerd met onderdrukking op basis van gender. De Taliban hebben vrouwen onder andere verboden om te werken, onderwijs te volgen of zelfs zonder mannelijke begeleiding het huis te verlaten.

De meest recente wetten zorgen ervoor dat de onderdrukking van vrouwen nog extremer is geworden. Het is vrouwen verboden om in het openbaar te zingen en te spreken. Zelfs het horen van een vrouwelijke stem in een openbare ruimte wordt beschouwd als immoreel.

Verder zijn er nog meer restricties, zoals onder andere striktere kledingvoorschriften; vrouwen moeten hun hele lichaam bedekken, inclusief het gezicht. Het gebruik van een traditionele hijab die het gezicht niet bedekt, wordt niet langer als passend beschouwd. Ook mogen vrouwen niet meer naar school of een universiteit na de zesde klas. Vrouwen zijn verbannen uit de meeste werkvelden, waaronder NGO’s. Daarnaast mogen ze niet meer naar openbare plaatsen, zoals parken en sportscholen. Ook mogen vrouwen niet kijken naar mannen waarmee ze geen bloed- of huwelijksband hebben. Deze wetten versterken de genderapartheid en dragen bij aan een vrijwel complete uitsluiting van vrouwen uit het openbare leven in Afghanistan.

Internationale steun

Organisaties zoals Amnesty International houden deze situatie nauwlettend in de gaten. Ondanks dat blijft de internationale gemeenschap verdeeld over hoe om te gaan met de Taliban. Sommige landen kiezen voor diplomatieke betrokkenheid, terwijl andere pleiten voor harde sancties en gerechtigheid. Activisten benadrukken dat stilzwijgen over de situatie neerkomt op medeplichtigheid aan mensenrechtenschendingen.

De situatie van onder andere Hazara-vrouwen in Afghanistan vraagt wereldwijde aandacht en solidariteit. Zonder internationale druk dreigen de rechten van deze gemeenschap volledig verloren te gaan. Het behoud van hun cultuur, de bescherming van hun veiligheid en de garantie van gendergelijkheid zijn essentieel in de strijd tegen het Taliban-regime.

In onderstaande reportage spreek ik met Homira Mia Rezai over het Taliban beleid in Afghanistan en de impact hiervan op de Hazara-vrouwen. Ook spreek ik met Mursal Hamid, zij was in Kabul toen de meest recente wetgeving door de Taliban werd ingevoerd. Hier ging zij in gesprek met iemand van de Taliban. Verder bezocht zij ook een zogeheten ‘underground school’; een school waar meisjes stiekem onderwijs volgen.