In de gemeente Stichtse Vecht verleent bijna de helft van de inwoners mantelzorg, blijkt uit een inwonerspanel dat de gemeente heeft gehouden in het najaar van 2024. In dit interview vertelt mantelzorger Piet Nanlohy hoe hij de zorg voor zijn vrouw ervaart.
‘Ik ben 68 jaar oud en ik woon al 60 jaar in Maarssen, samen met mijn vrouw, met wie ik in 1980 ben getrouwd. Sinds 2014 verleen ik mantelzorg aan haar, omdat ze vroeg dement werd. Toen werkte ik nog, maar inmiddels ben ik gepensioneerd.’
‘Ik heb 40 jaar gewerkt bij het UWV in Utrecht. Twee jaar voordat ik met pensioen ging, ben ik gestopt om voor mijn vrouw te zorgen. Mijn werkgever zei: ‘Piet, ga maar naar huis en zorg voor je vrouw.’ Ik kreeg twee jaar WW en daarna mijn vervroegd pensioen. Sindsdien zorg ik fulltime voor haar. Ze kan niet meer zelf eten, douchen of aankleden.’
‘Toen de situatie in 2014 verslechterde, is er een rechter bij ons thuis langsgekomen om te beslissen of mijn vrouw uit huis geplaatst zou worden. Wij hebben als gezin gezegd dat wij haar thuis willen verzorgen. Mijn vrouw heeft geprobeerd naar een dagbesteding te gaan, maar ik moest haar daar elke keer ophalen. Want dan ging ze dingen doen die niet konden, alleen om aan te geven, niet aan hun, maar aan mij van: Ik wil hier niet zijn. Nu kan ze helemaal niet meer praten en zit ze de hele dag met haar ogen dicht. Dan speel ik wat muziek en doet dat gelukkig nog wel iets met haar.’
‘In het begin was het zwaar, want je weet niet wat je te wachten staat. Hier leer je enkel mee omgaan door levenservaring. Door geduld en liefde te blijven hebben. Er is een groot verschil tussen professionele zorg en mantelzorg. Ik heb de drive om voor mijn vrouw te zorgen, terwijl verzorgers in verzorgingstehuizen niet altijd dezelfde betrokkenheid voelen.’
‘Toen mijn vrouw ziek werd, heb ik mijn kinderen bij elkaar geroepen en gezegd: we gaan eens even over mama praten. Ik begon zo: ‘het is jullie moeder, zij heeft jullie gebaard. Zij heeft jullie grootgebracht. Jullie hebben nu een eigen leven, dankzij haar. Nu moeten jullie iets terugdoen.’ Dat hebben ze zonder weerstand gedaan. Ik zorg met liefde voor haar, samen met mijn kinderen. Vanuit de Molukse cultuur was het altijd heel normaal om voor je ouders te zorgen, maar ook dat wordt minder.’
‘Toch denk ik dat Nederland daar weer naartoe zal gaan, omdat verzorgingstehuizen steeds duurder worden en voller komen te zitten. De overheid gaat gewoon zeggen dat de ouders maar zo lang mogelijk bij hun kinderen moeten gaan wonen. Ik ontvang een persoonsgebonden budget (PGB) voor de zorg die ik verleen. Verzorgingstehuizen zullen in de toekomst alleen weggelegd zijn voor mensen met geld.’
‘Mijn vrouw weegt nu nog maar 36 kg. De huisarts waarschuwde me vorig jaar dat ik er ernstig rekening mee moet houden dat ze zal overlijden. Maar ik ben een gelovig mens, en ik geloof dat liefde haar in leven houdt. Hoewel mijn vrouw niet meer communiceert, voelt ze wel nog veel aan. Als er iets in de familie gebeurt, weet ze dat.’
‘Ik ben dankbaar dat ik voor haar mag zorgen. In 1980 hebben we ons ja-woord gezegd, en dat betekent nog steeds alles voor ons. Natuurlijk is mijn wereld kleiner geworden, en we hadden anders nog veel dingen samen kunnen doen. Maar het is niet anders. Dit is mijn leven nu, en ik doe het met liefde.’
