Raymond Meyer, geboren in Hoorn en woonachtig in Maarssendorp debuteerde tijdens het WK 2014 in Rio de Janeiro als fysiotherapeut van het Nederlands voetbalelftal en was sindsdien bij alle eindtoernooien aanwezig als staflid. In een uitgebreid gesprek met Oscar Eichenberger vertelt Raymond waarom hij fysiotherapeut is geworden en over zijn ervaringen met Georginio Wijnaldum en Louis van Gaal bij het Nederlands elftal.
Hollandia
“Bij ons thuis stond alles een beetje in het teken van voetbal, zelf speelde ik bij Hollandia uit Hoorn, zowel in de jeugd als in het eerste team. Hollandia heeft er ook voor gezorgd dat ik op mijn zestiende in aanraking kwam met fysiotherapie, want de club werd toen gesponsord door een fysiotherapiepraktijk. De fysiotherapeuten waren iedere dinsdag en donderdag aanwezig op de club voor spelers die geblesseerd waren en moesten revalideren. Zelf had ik eigenlijk nooit wat, maar het trok mij wel aan hoe die blessures bij anderen ontstonden en wat die fysiotherapeuten daarmee deden. Toen ben ik vervolgens naar de open dagen fysiotherapie van de Hogeschool Utrecht gegaan. Deze vond ik dramatisch, maar ik was al overtuigd dat ik fysiotherapeut wilde worden, dus schreef ik mij in voor de studie.
Tijdens mijn studie ben ik een jaartje bij UVV gaan spelen in Utrecht, omdat ik daar op de Hogeschool Utrecht studeerde, en zo hoefde ik niet vanuit Utrecht naar Hoorn te reizen om te trainen. Bij UVV speelde ik net als bij Hollandia ook in de hoofdklasse. Destijds was de hoofdklasse het hoogste amateurniveau. Na een goed seizoen bij UVV wilde Hollandia mij een jaar later weer terug hebben en toen ben ik tot mijn dertigste bij Hollandia gaan voetballen.”
KNVB
“Tijdens de studie fysiotherapie wist ik wel al echt dat ik sportfysiotherapie wilde doen, maar ik had toen nog niet in mijn hoofd dat ik bij de KNVB wilde of zou komen. Ik ben na het afronden van mijn studie in 1996 in Haarlem terechtgekomen, waar ik de judo bondscoach leerde kennen en mee mocht met de worldcup wedstrijden. Daarnaast kende een vriend van mij het management van Pieter van den Hoogenband. Zij zochten een manueeltherapeut om 4 weken mee naar Australië te gaan. Ik ben in 2001 met de opleiding manuele therapie begonnen, dus zo deed ik toen nog van alles wat. Later, in 2004, werd ik uitgekozen bij de sollicitatieprocedure van de KNVB in plaats van vier andere fysiotherapeuten. Door de jaren heen maakte ik stappen in de elftallen, van leeftijdscategorie onder vijftien, naar onder zeventien en Jong Oranje.”
Georginio Wijnaldum
“Ik ben in 2004 begonnen bij het Nederlands elftal onder vijftien in de lichting van Gini Wijnaldum en Leroy Fer. Met Georginio Wijnaldum ben ik ieder elftal meegegroeid en dan creëer je toch wel een band. Een jaar later, in 2005, ging ik voor het eerst met Nederlands elftal onder zeventien mee naar het WK in Peru. We haalden een bronzen medaille met de lichting van Tim Krul. In 2014 werd ik gevraagd om mee te gaan naar het WK in Brazilië met het grote Nederlandselftal, omdat ze een extra fysiotherapeut nodig hadden. De KNVB vond mij geschikt. Bij de selectie voor het WK in Rio de Janeiro zaten ook Tim Krul, Leroy Fer en Georginio Wijnaldum. Zij worden ouder en ik word ouder. Dat je elkaar dan als volwassen mannen op zo’n eindtoernooi in Rio de Janeiro mag meemaken vond ik wel grappig eigenlijk.”
Louis van Gaal
“De eerste keer dat ik bij de selectie kwam in 2014, gaf Louis van Gaal een presentatie met assistent Danny Blind en na een half uur dacht ik dat we in Brazilië wereldkampioen zouden worden. Het voelde alsof ik helemaal meeging met het proces en het vertrouwen groeide naarmate de trainingen vorderden en we de eerste wedstrijd van Spanje met 5-1 wonnen. Op een gegeven moment zit je met een gevoel op de bank dat je onoverwinnelijk bent, wat uiteraard niet zo is, maar dat weet hij wel te creëren. Met Louis van Gaal was mijn band wel erg goed. Het is een heel bijzondere man en coach als het gaat om details. Hij verlangt veel van zijn spelers en staf en hij blijft hameren op discipline en ik vind het uniek dat ik dat heb mogen ervaren.”
Trots
“Ik zit daar niet als supporter in de dugout, zoals ik op de tribune of op mijn eigen bank wel zit. Waar ik normaal als supporter weleens commentaar geef op spelers en de scheids zit ik bij het Nederlands elftal meer in mijn focus en let ik meer op de spelers. Ik zit daar met relatief weinig emotie, maar trots is er altijd na afloop wel. Op zowel het WK 2014 in Brazilië als het EK 2024 in Duitsland halen we de halve finale. Als we dan in de laatste minuten worden uitgeschakeld door Engeland of via penalty’s tegen Argentinië, ben je teleurgesteld en zit je er even doorheen, maar wij moeten wel gelijk weer door met ons werk en dat is als supporter anders.”
Maarssen
“Ik zat sinds 2014 al bij de staf van het Nederlands elftal als fysiotherapeut buiten het veld, maar werd pas na de verloren Nations League finale tegen Portugal in 2019 doorgeschoven als fysiotherapeut op het veld. Hier in het dorp wisten bewoners dat nog niet en dan hoor ik ook van bekenden uit Maarssen: “Hé, wat leuk dat je bij het Nederlands elftal werkt!” Soms vinden de mensen hier in Maarssen het leuk om je even aan te spreken in de supermarkt over je werk. Mensen weten het wel, maar het is niet dat ik een hele bekende ben. Ik woon hier in de buurt van mijn werk en ik voel wel iets van binding met Maarssen vanwege het voetbalteam van mijn zoon. Als assistent ben ik bij VV Maarssen altijd wel betrokken geweest bij het elftal van mijn zoon in een vrijwillige rol, maar ik heb hier nooit mijn werkzaamheden als fysiotherapeut uitgevoerd. Ik zit nu nog heel goed op mijn plek in Maarssen en bij de KNVB, dus we zullen zien wat de toekomst hier voor mij te bieden heeft.”
