Iedereen heeft ze weleens zien rijden: bussen in de maat van een bestelbus die dwars door je woonwijk heen rijden, de buurtbus. Voor veel reizigers de ideale oplossing om op plekken te kunnen komen waar een normale bus niet langs rijdt. Arie (71) uit Nigtevecht is vrijwillig bestuurder van Syntus buurtbus 522 die van Weesp naar Vreeland rijdt en vertelt over hoe het is om vrijwilliger te zijn.
‘Ik ben begonnen als vrijwilliger toen ik met pensioen ging. Ik had al in de aanloop naar mijn pensioen verschillende dingen bekeken die ik wilde gaan doen, maar kreeg toen ineens van een buurtbewoner te horen dat hij vrijwilliger was bij de buurtbus. Met mijn verleden als vrachtwagenchauffeur klonk dit mij als muziek in de oren. Ik houd ervan om altijd onderweg zijn met een doel aan de horizon, of het nou met vracht is of met reizigers. Het voelde voor mij dus meteen al als het ideale tijdverdrijf in mijn pensioentijd.
Het begin van mijn tijd als vrijwilliger verliep niet bepaald vlekkeloos. Het rijden in de bus zelf was met mijn verleden als vrachtwagenchauffeur niet het probleem, maar het navigeren van de route was voor mij een grote uitdaging. Ik ben mijn hele leven al best vergeetachtig geweest, dus het was voor mij erg lastig om de route te leren kennen. Er werden voordat ik mocht beginnen met rijden een aantal proefritten gedaan met een instructeur om mij de weg te laten zien, maar in mijn eerste rit alleen maakte ik na drie haltes een verkeerde afslag waardoor ik flinke vertraging opliep.
De reacties van de reizigers vielen gelukkig mee. Veel mensen die in de wat kleinere dorpen wonen zijn überhaupt al erg blij dat er een vorm van openbaar vervoer door hun buurt gaat. Verder zijn de interacties met de reizigers ook erg prettig. Vaak goed gemutst en altijd open voor een praatje. Iedereen heeft zijn eigen route en daarmee ook een verhaal. De een gaat naar werk en de ander brengt een bezoekje aan een (klein) dochter- of zoon.
Na het overlijden van mijn vrouw ben ik me ook steeds meer gaan hechten aan zulke contacten. Ze overleed toen ik 64 was en vanaf de eerste dag dat ze er niet meer was voelde het al meteen ontzettend eenzaam. Al helemaal op de eindeloze stukken snelweg die ik met mijn vrachtwagen trotseerde.
Op de buurtbus maak ik veel leuke dingen mee. Zo was er ooit op een zonnige ochtend een oudere dame die bij mij instapte op station Weesp met een grote doos op haar schoot. Ik was erg benieuwd wat er in zat dus ik vroeg het haar. Ze zei glimlachend dat er een taart voor haar kleindochter in zat, die later die dag haar eerste vioolconcert had in Loenen aan de Vecht. De hele rit vertelde ze vol trots en blijdschap over haar kleinkind. Toen ze uitstapte vertelde ze dat er misschien nog wel een stukje over was als ze later die dag weer terug ging naar station Weesp. En ja hoor, toen ik haar later die middag oppikte in Loenen aan de Vecht was er nog een punt taart over. Met een grote grijns op mijn gezicht nam ik de taart aan.’
